γράφει η Ερμιόνη Φρεζούλη
Το τελευταίο 10ήμερο, μέσα στις πρωτόγνωρες συνθήκες που όλοι βιώσαμε, ήταν στον «αέρα» το νομοσχέδιο για την ιθαγένεια, που πέρασε τελικά την Πέμπτη από τη Βουλή. Βελτιωμένο ως προς κάποιες ρυθμίσεις και περιλαμβάνοντας τροπολογίες όπως η αποποινικοποίηση της μεταφοράς προσφύγων από πολίτες.
Πολλοί αναρωτιούνται: μα ήταν τόσο επείγον να περάσει τώρα; Δεν θα έπρεπε να δουν πώς θα βελτιώσουν πρώτα τη γενικότερη κατάσταση;
Κι όμως, ήταν επείγον, μετά από χρόνια ομηρείας χιλιάδων παιδιών, που δεν «υπήρχαν» -καταγεγραμμένα – πουθενά, χιλιάδων παιδιών σαν τα «δικά μας» παιδιά, που δεν ξέρουν άλλη πατρίδα από την Ελλάδα, που πάνε στα ίδια σχολεία, που μιλούν, παίζουν, αγωνιούν σαν τα «δικά μας» παιδιά, σαν τους φίλους τους. Αυτά τα παιδιά έπρεπε να αποκτήσουν, επιτέλους, τουλάχιστον ισονομία.
Η κριτική που έγινε είχε βάση και επέφερε βελτιώσεις (απόδοση ιθαγένειας με την εγγραφή στην Α’ δημοτικού). Το προηγούμενο της απόφασης του Αρείου Πάγου έχει δημιουργήσει κακό προηγούμενο και επέβαλε εκπτώσεις, ώστε να μην «κολλήσει» πάλι η εφαρμογή του.
Όπως και να ‘χει όμως, με τις όποιες στρεβλώσεις και παραλείψεις, ο νόμος για την ιθαγένεια είναι ένα πρώτο βήμα προς τη σωστή κατεύθυνση. Εδώ είμαστε να πιέσουμε να ‘ρθουν κι άλλα.
