γράφει ο Μιχάλης Μελαχροινούδης
Άλλη μία ημερομηνία σταθμός (άραγε τώρα που διαβάζετε τούτο το σημείωμα υπάρχει χώρα; υπάρχει αύριο;). Πραγματικά, μας λένε ότι τώρα τα ψέματα έχουν τελειώσει. Πόσες φορές τα τελευταία 4-5 χρόνια δεν ζήσαμε τέτοιες ημερομηνίες «σταθμούς», κρίσιμες, οριακές, δίχως αύριο; Είναι ξεκάθαρο, πόσο μεθοδικά και σαδιστικά παίζουν με τις ζωές μας. Άραγε σε πόσα χρόνια από τώρα θα ‘χουμε συνέλθει, θα έχουν κλείσει οι πληγές ή έχει και πιο κάτω ακόμα, για όλους όσοι έχασαν, τους πήραν, τους έδιωξαν, τους απείλησαν, τους φόβισαν, τους είπαν ψέματα;
Χτες ακόμα το πρωί που πήγαινα στη δουλειά, ο τυχερός!, ένας γιος λίγο πιο μικρός, λίγο πιο μεγάλος από μένα – τι σημασία έχει; – με τη γηραιά μητέρα του υπό μάλης, υποβασταζόμενη με μεγάλη δυσκολία, στημένοι και οι δυο τους στην ουρά έξω από την τράπεζα περίμεναν. Γιατί;
Αυτό το ύπουλο, το χαμερπές, το απόλυτο όπλο των δυναστών, ο φόβος. Και πώς να ξεφύγεις από δαύτον; Κλείσαμε τις τηλεοράσεις, διασταυρώσαμε τις πηγές όσο δυνατόν, βρεθήκαμε στους κοινωνικούς αγώνες με παρέες, συνοδοιπόρους και φίλους αλλά και πάλι θυμάμαι, σαν να ήταν χτες, Μάης του 2012 με συνάδελφο ήμασταν εκτός Ελλάδας σε εκπαιδευτικό ταξίδι, όταν ζήσαμε έντονα το φόβο εκείνο το Σαββατοκύριακο του τρόμου, τον φόβο στα αγωνιώδη τηλεφωνήματα της γυναίκας μου, εκείνη εδώ, εγώ εκεί, για το τι θα κάνουμε, «όλος ο κόσμος σηκώνει τα λεφτά του», έμεινα βουβός, προσπάθησα να επιχειρηματολογήσω, φοβήθηκα, το ομολογώ και ας ήμουν χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά. Κομπολογάκι του τρόμου, έχει κι άλλες χάντρες, χάντρες αμέτρητες… Ωτακουστής ήμουν, πάνε μερικοί μήνες τώρα, σε τράπεζα του νησιού, όταν κυρία πίσω από θέση ευθύνης, σιγοψιθύριζε σε φίλη να «πάρει» τα λεφτά της. Τι να λέμε τώρα;
Μια χώρα σε παράκρουση που η κανονικότητα απουσιάζει. Φτάσαμε να αναπολούμε την κανονικότητα, αυτό το «να αφοσιωθούμε στα ειρηνικά έργα», ο καθένας και η καθεμία και να ζήσουμε την όποια ζωή μας αναλογεί. Ούτε αυτό, πόλεμος κανονικός, χειρότερα μάλλον από πόλεμο, είπαμε ο «εχθρός» αόρατος. Λέμε μεταξύ μας να γίνουμε κι εμείς βρε αδερφέ όχι καμία Ελβετία ή Νορβηγία, αυτές απέχουν έτη φωτός, όμως ένα «γαμώτο-Βέλγιο», μία «γαμώτο-Ολλανδία», έτσι για να μας ξεχάσει λίγο ο παγκόσμιος χάρτης, να ξεχάσουμε και ‘μεις αυτή τη δράκα των, ανάλογα με την περίσταση, απειλητικών, ενδοτικών, μαλακών, γλοιωδών, αυστηρών κυρίων και κυριών που εισέβαλαν στη ζωή μας και τη διαφεντεύουν με μία κίνηση, ένα λόγο, μία χειρονομία; Γέλα κλόουν, γελάει αυτός, κλάψε κλόουν, κλαίει αυτός.
Και όχι μόνο αυτό, αλλά παίρνουμε και «θέσεις». Στρατοδικεία και δικαστήρια στήνονται, προχτές εμείς ή οι άλλοι -ανάλογα από ποια πλευρά- μετρηθήκαμε και είμαστε περισσότεροι, χτες οι άλλοι ή εμείς ήταν περισσότεροι, έτοιμοι απέναντι στον «αντίπαλο». Ποιον αντίπαλο; Άνθρωποι που αιμορραγούμε σε μία «όμορφη και παράξενη πατρίδα ω σαν αυτή που μου ‘λαχε δεν είδα…».
