Κώστας Μουσουρούλης: Αεροδρόμιο Χίου και ιστοσελίδα «Απλωταριά»…

Ο βουλευτής Χίου της Νέας Δημοκρατίας Κώστας Μουσουρούλης με άρθρο που ανέβασε στο Facebook, απαντάει σε αυτά που του καταλογίζει ο Τέλης Τύμπας στο κείμενό του με τίτλο «Λάθος χωρίς συγνώμη: Όταν το ΤΑΙΠΕΔ επιστρέφει τη δημόσια περιουσία» που δημοσιεύθηκε στην ιστοσελίδα μας.

Καταρχήν χαίρομαι που ο ΣΥΡΙΖΑ μελετά τόσο επισταμένα τα δελτία τύπου και τις κοινοβουλευτικές μου ερωτήσεις. Βέβαια λυπάμαι που η πολιτική του δεν είναι ποτέ κάτι το πρωτογενές, αλλά μόνιμη και στρατευμένη αντίδραση απέναντι στην πολιτική των άλλων. Ελπίζω αυτό κάποτε να αλλάξει, για τη χώρα, όχι για μένα.

Για το αεροδρόμιο, ξέρω πολύ καλά τι έχω κάνει και τι έχω πει. Και όχι μόνο τώρα: κοντεύω να γράψω βιβλίο, με τα αρχεία μου για το αεροδρόμιο Χίου να ξεκινούν από το «Μεσογειακό Ολοκληρωμένο Πρόγραμμα — Εθνικό Πρόγραμμα Κοινοτικού Ενδιαφέροντος (ΕΠΚΕ) Χίου» της περιόδου 1989-1993, ύψους πάνω από ένα δισεκατομμύριο δραχμές, όταν προσπαθούσα να βοηθήσω τότε ως Κοινοτικό στέλεχος στην εκπόνηση του προγράμματος και την υλοποίηση έργων και θυμάμαι τις αντιδράσεις στην επίσκεψή μας, του διευθυντή μου και εμού, από ορισμένους οικολόγους που αντιδρούσαν στην επέκταση του αεροδρομίου… Μεγάλωσαν τα αεροπλάνα κι οι προδιαγραφές, γιατί όσο κι αν δεν θέλει ο ΣΥΡΙΖΑ ο κόσμος έχει τη μανία να πηγαίνει μπροστά και όχι πίσω, τελικά κρίθηκε από όλους, χρόνια μετά, απαραίτητη η επέκταση γιατί σε λίγο δεν θα μπορούσαν να προσγειωθούν αεροπλάνα. Διαχρονικό το έλλειμμα διορατικότητας όμως.

Γι’ αυτό κι εδώ θα σπάσω την παράδοση και θα σχολιάσω περισσότερο πολιτικά. Από πού να αρχίσω όμως. Από το ότι οι κύριοι του ΣΥΡΙΖΑ κριτικάρουν ως συνήθως, ενώ δεν γνωρίζει κανείς τι έχουν κάνει πρακτικά ποτέ για το αεροδρόμιο ή τι έχουν προτείνει; Από την κινδυνολογία του περασμένου Οκτωβρίου όπου κατέθεταν ερωτήσεις και εμφανίζονταν σίγουροι ότι πάμε δήθεν να κλείσουμε το αεροδρόμιο; Δεν μετράει καθόλου για ορισμένους η αναστάτωση των πολιτών, προκειμένου να κάνουν την πολιτική τους σπέκουλα; Όχι, τη δουλειά τους κάνουν, όπως την αντιλαμβάνονται. Η δουλειά τους δεν είναι το να βρουν λύσεις απέναντι σε μια -ομολογουμένως δύσκολη- πραγματικότητα. Δεν την αντιλαμβάνονται έτσι, γι’αυτό δεν είναι υπεύθυνη αντιπολίτευση, γι’αυτό φοβόμαστε για το μέλλον της χώρας αν ποτέ έρθει στα χέρια τους. Είναι να φωνάζουν ή να γράφουν λιβέλους απέναντι σε αόρατους ή ορατούς εχθρούς, ώστε να αυτοανακηρύσσονται προστάτες (παντός σκοπού και αδιακρίτως αξίας), καθώς και οι -μόνοι- «δημοκράτες».

Προσωπικά παρενέβαινα δημόσια όταν είχα αναλάβει μια συγκεκριμένη πρωτοβουλία ή χρειαζόταν να γίνει μια ενημέρωση (διασταυρωμένη) στους πολίτες της Χίου. Δεν αναστάτωσα, δεν φλυάρησα άσκοπα, μελέτησα, ρώτησα, μίλησα με τους φορείς και τους πολίτες, δεν τάχθηκα εξ ορισμού «πολιτικά» υπέρ της μίας ή της άλλης λύσης και βέβαια δεν δαιμονοποίησα εκ προοιμίου την ιδιωτική πρωτοβουλία, αν αυτή μπορούσε να βοηθήσει τη Χίο να αποκτήσει ένα πιο σύγχρονο αεροδρόμιο. Αυτό είναι δημοκρατία για μένα, αυτό είναι ενδιαφέρον για να γίνει το έργο, όχι για να επιβεβαιώσω την πολιτική μου πάνω σε αυτό.

Για το αεροδρόμιο υπάρχει σχέδιο και μελέτες σε εξέλιξη από τους αρμόδιους φορείς, όσο και αν αυτές χαρακτηρίζονται από τις γνωστές καθυστερήσεις του δημοσίου. Αυτό που κάνω είναι να παρακολουθώ την πρόοδο από τη μια νομική ή τεχνική διαδικασία στην επόμενη, να αγωνίζομαι μέσω του Κοινοβουλευτικού ελέγχου και υπομνημάτων στα αρμόδια Υπουργεία να επισπεύσω αυτές τις διαδικασίες και να προτείνω με την εμπειρία μου λύσεις, όπου μπορώ. Αυτή είναι η δουλειά μου και την έχω κάνει καλά, μάλλον αυτό ενοχλεί. Γιατί γνωρίζω τους νόμους, γνωρίζω τη διοίκηση και χρησιμοποίησα τις γνώσεις μου αλλά και τις συναδελφικές επαφές μου πχ με τον τότε Υπουργό Μάκη Βορίδη για να βρεθεί λύση, εκεί όπου διέβλεπα κίνδυνο καθυστέρησης. Και ναι, θα υπήρχε καθυστέρηση, αν δεν βρίσκαμε τότε λύση για να πληρωθούν οι απαλλοτριώσεις που είχε επιδικάσει το δικαστήριο! Πώς να πληρωθούν από μια χώρα που δεν έχει λεφτά για συντάξεις, όχι για καινούρια αεροδρόμια αν δεν βρίσκαμε τη λύση του τέλους αεροδρομίων και δεν επισημαίναμε -τεχνοκρατικά- πως έπρεπε να αποδοθούν πόροι στη Χίο, όχι γιατί είμαστε ωραίοι, αλλά γιατί είχαν χρόνια να γίνουν έργα υποδομής στο δικό μας αεροδρόμιο; A, και χωρίς απαλλοτριώσεις, δηλαδή εκτάσεις για την επέκταση, δεν θα υπήρχε επέκταση.

Απλά πράγματα, αλλά φυσικά αυτά είναι πολύ τεχνικά θέματα για το ΣΥΡΙΖΑ ή τον αγαπητό αρθρογράφο, καθώς πετάγεται στην κουβέντα ένα «πού είναι το σχέδιο αναβάθμισης» και προβάλλεται ένα όνειρο για την εκπόνηση ενός καινούριου σχεδίου (πού είναι, ας το πάνε στην ΥΠΑ εντέλει) με «αναβάθμιση της δημοκρατίας». Δηλαδή; Σε όλον τον κόσμο, το να επεκταθεί ένας διάδρομος προσγείωσης ή απογείωσης και να συμμαζευτεί ένα κτίριο για τους επιβάτες, είναι οικονομικό και τεχνικό θέμα. Όχι στην Ελλάδα… Εδώ είναι θέμα «αναβάθμισης της δημοκρατίας»… Αμ το αντίθετο συμβαίνει, έτσι προσβάλλεται και ‘καίγεται’ η σοβαρότητα του όρου δημοκρατία. Η επανάσταση του αυτονόητου έχει κι άλλο δρόμο να διανύσει μου φαίνεται.

Ορισμένοι θέλουν να πολιτικοποιούν τα πάντα γιατί εκεί ‘υπερέχουν’… στην ανέξοδη κριτική και στο να πετροβολούν κάθε λύση, την ίδια ή και την αντίθετή της, κανένα πρόβλημα (γκρίνια έξω το ΤΑΙΠΕΔ, φεύγει το ΤΑΙΠΕΔ, πάλι γκρίνια). Απαξιώθηκε, λένε, το αεροδρόμιο, επειδή αναζητήθηκε ιδιωτικό επενδυτικό ενδιαφέρον από το ΤΑΙΠΕΔ. Εγώ το ίδιο αεροδρόμιο βλέπω, πριν και μετά. Τίποτα δεν απαξιώθηκε, αλλά σίγουρα για να γίνει καλύτερο, τα λεφτά δεν θα πέσουν από τον ουρανό. Μέσω μιας επένδυσης το δημόσιο μοιράζεται τα πιθανά κέρδη με τους ιδιώτες, αλλά μοιράζεται και το κόστος, ελαφρύνοντας έτσι τον κρατικό προϋπολογισμό σε μια περίοδο που χρειάζεται απεγνωσμένα τέτοιες ελαφρύνσεις, αν δεν το έχουμε ακόμα καταλάβει. Και το κυριότερο, διασφαλίζοντας πως η επένδυση θα γίνει, και γρήγορα, όχι ανάλογα με το πότε και εάν θα υπάρξουν κάποια χρήματα σε δόσεις από ένα ασθμαίνον δημόσιο, ή ένα ΕΣΠΑ όπου σίγουρα δεν μπορούν να στριμωχτούν όλα τα έργα της Ελλάδας (και έχει και προθεσμίες…). Εφόσον, δυστυχώς για μένα, δεν διαφαίνεται ιδιωτική πρωτοβουλία για την ανάληψη του έργου, πέρασα άμεσα στην επόμενη φάση, να διασφαλίσω πως θα υπάρξει συνέχεια μέσω του δημοσίου και πως δεν θα αφεθεί στην τύχη του και τις ελληνικές καλένδες (για άλλη μια φορά, είπαμε, έχουμε και τα λέμε από το 1989). Και γι’αυτό να ζητήσω συγγνώμη; Συγγνώμη πιστεύω πως οφείλουν να ζητήσουν όσοι είναι αντίθετοι -εξαρχής- σε κάθε λύση. Όσοι δεν συνεισφέρουν εποικοδομητικά, αλλά κινδυνολογούν. Όσοι πλασάρουν στην Ελλάδα του 2014 το οικονομικό μοντέλο της Αργεντινής και της Βενεζουέλας, που κατά τ’άλλα σπαράσσονται από έλλειμμα δημοκρατίας, πέραν βεβαίως των κατεστραμμένων οικονομιών τους. Η Ελλάδα ανήκει στην Ένωση των δημοκρατικών και οικονομικών ελευθεριών, όσα προβλήματα κι αν έχει η ίδια, όσες προκλήσεις κι αν αντιμετωπίζει τώρα η Ένωση αυτή. Για αυτό και θα μείνουμε σε αυτήν, ό,τι κι αν λένε κάποιοι. Σε ό,τι μου αναλογούσε (και ίσως πέρα κι από αυτό) χρησιμοποίησα την τεχνογνωσία μου και έγραψα με την ομάδα μου ένα πλήρες αναπτυξιακό σχέδιο (‘μικρό ΕΣΠΑ Χίου’) για κάθε τομέα της τοπικής οικονομίας της Χίου. Δεν είδα δύο χρόνια τώρα ένα σχόλιο, ή μια παρατήρηση από τις πολιτικές δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ, πολλώ δε μάλλον τη δική τους ανάλυση, το δικό τους σχέδιο! Σε ανύποπτο χρόνο, η Ένωση αυτή έδωσε πόρους και τεχνογνωσία στη Χίο για τις υποδομές της. Σε ορισμένες περιπτώσεις αξιοποιήθηκαν, σε άλλες όχι όσο έπρεπε: oι ευθύνες και οι συγγνώμες είναι μια μεγάλη συζήτηση λοιπόν, την κάνουμε ευχαρίστως, αλλά να τη βάλουμε στη σωστή της διάσταση.

                                                                               

Διαβάστε ακόμη το άρθρο του Τέλη Τύμπα: Λάθος χωρίς συγνώμη: Όταν το ΤΑΙΠΕΔ επιστρέφει τη δημόσια περιουσία