Μίμης Μουτσάτσος: Η ισοπέδωση της Φάρκαινας θα καταγραφεί σαν πράξη παρακμής…

Κάτοικος Φάρκαινας και πρόεδρος του τοπικού συλλόγου, ο Μίμης Μουτσάτσος ηγήθηκε του πολυετή αγώνα για την προστασία της περιοχής που ισοπεδώθηκε τις περασμένες ημέρες για την επέκταση του αεροδρομίου. Ο Μίμης Μουτσάτσος παρεμβαίνει σήμερα, 35 χρόνια μετά την κήρυξη της απαλλοτρίωσης της περιοχής της Φάρκαινας και ξετυλίγει πτυχές του ζητήματος που χρόνια τώρα απασχολεί την τοπική κοινωνία. Στο κείμενο που ακολουθεί ο Μουτσάτσος υπενθυμίζει τη σχεδόν πάνδημη στήριξη στο αίτημα να διαφυλαχθεί η γειτονιά της Φάρκαινας, βάλει κατά της πρώην βουλευτή κας Ελπίδας Τσουρή, δηλώνει την απογοήτευσή του από τον νυν δήμαρχο Μανώλη Βουρνού και ευχαριστεί όλους όσους στάθηκαν συμπαραστάτες στον αγώνα τους. Αναλυτικά η παρέμβαση του Μίμη Μουτσάτσου:

Στις 16/10 συμπληρώθηκαν 35 χρόνια από την ημερομηνία που κηρύχθηκε σε απαλλοτρίωση η περιοχή για την επέκταση του Αεροδρομίου μέσα σ’ αυτήν και όλη η περιοχή της Φάρκαινας που είχε επαφή με τη θάλασσα μέχρι τον ποταμό Παρθένη (άλλο θύμα της «ανάπτυξης»). Υπ’ όψιν ότι αυτό έγινε εν κρυπτώ από τη Ν.Δ δύο μέρες πριν τις εκλογές του 81 που πήρε την Κυβέρνηση το ΠΑΣΟΚ. Το 82 που έγινε γνωστή η παγίδευση της περιοχής ξεκίνησε αμέσως αγώνας από τους κατοίκους, ώστε να ματαιωθεί αυτή η καταστροφή όχι μόνο για κοινωνικούς και συναισθηματικούς λόγους αλλά γιατί αμέσως έγινε αντιληπτό ότι ένα αεροδρόμιο δεν μπορεί να επεκταθεί μέσα στην πόλη και μάλιστα εξαφανίζοντας τη μοναδική επαφή της πόλης με τη θάλασσα (βλ. σχέδιο πόλης) περιοχή στολίδι και είσοδο στο κέντρο.

Ο αγώνας πέρασε από πολλές φάσεις αναδείχθηκε το κοινωνικό πρόβλημα αλλά κυρίως το περιβαλλοντικό.

Σύμμαχοι μαςαπό την αρχή υπήρξαν το σύνολο των αριστερών δυνάμεων, ΚΚΕ, Συνασπισμός κ.λ.π, στη συνέχεια το Δημοτικό Συμβούλιο επί Δημαρχίας Μπουμπάρη για δώδεκα χρόνια έπαιρνε αποφάσεις κατά της επέκτασης. Παράλληλα δίπλα μας ήταν συνεχώς ο Σύλλογος Οικολογίας και άλλοι φορείς και αρκετές προσωπικότητες από όλο το πολιτικό φάσμα όπως ο Γιάννης Σόδης (ο γιός του θέλει επέκταση..), ο Στέφανος Χαλιωρής για ένα διάστημα ο Γιάννης Καράλης και πολλοί άλλοι…

Αυτός που αντιλήφθηκε τα αρνητικά της επέκτασης (μετά από κάποιες κόντρες) ήταν ο πρώτος αιρετός Νομάρχης Γ.Καλουτάς (το κενό που άφησε δεν καλύφθηκε ακόμη) που βοήθησε ώστε η επέκταση να σχεδιαστεί μέχρι την Αεροπόρου Ροδοκανάκη.

Στο διάστημα αυτό έγιναν πλήθος ενεργειών : Ερωτήσεις στη Βουλή με πρωταγωνιστή το Βουλευτή του ΚΚΕ Στρατή Κόρακα, στην Ευρωβουλή με τον αείμνηστο Μιχάλη Παπαγιαννάκη να έχει πάρει την υπόθεση προσωπικά. Μαζί με όλα αυτά, προσφύγαμε και στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή η οποία έκανε δεκτές όλες μας τις αιτιάσεις. Κατόπιν αρχίσαμε τις προσφυγές στο ΣτΕ οπότε η επιτροπή δεν είχε λόγους τυπικούς να συνεχίσει. Τέσσερις φορές ακυρώσαμε την προσπάθεια της επέκτασης.

Παρ’ όλα αυτά οι τζιχάντ της «ανάπτυξης» επανήλθαν και με αιχμή του δόρατος την Βουλευτή και κατόπιν Υφυπουργό κ.Τσουρή αφού πίεσαν με κάθε τρόπο την κορυφή της εκτελεστικής εξουσίας και με τη συνδρομή κάποιων θεραπενίδων του συστήματος κατόρθωσαν να ακυρώσουν την προσφυγή μας στο ΣτΕ (παρ’ όλο που ο εισηγητής ήταν και πάλι ακυρωτικός προς τη Διοίκηση.

Το παρασκήνιο που μεσολάβησε δεν είναι του παρόντος. Επίσης η ίδια κατόρθωσε στο παρά πέντε να κατατεθούν τα χρήματα (Φεβρουάριος του 12) πιέζοντας τον Υπουργό Βορίδη (ανίερες συμμαχίες; ).Η κρατική μηχανή βεβαίως είχε με τα χρόνια χαλαρώσει στο ζήτημα αυτό και γι αυτό και μετά την κατάθεση των χρημάτων μόνο προς βορρά (ξεκάρφωτη κίνηση εν μέσω κρίσης) ούτε μελέτη εξειδικευμένη υπήρχε ούτε καμιά άλλη προϋπόθεση για υλοποίηση έργου.

Δυστυχώς όμως η τετελεσμένη απαλλοτρίωση μεταβιβάστηκε στη σημερινή Κυβέρνηση και των πιέσεων των γνωστών κύκλων αποφάσισε να προχωρήσει στο «free clear» ώστε να χρησιμοποιηθεί πλήρως ο υπάρχων διάδρομος.

Τα δε αξεπέραστα προβλήματα που θα επιδεινωθούν σε μια ενδεχόμενη επέκταση έχουν επανειλημμένως εκτεθεί και αναλυθεί πχ: εμπλοκή λιμανιού και αεροδρομίου( περιμένουμε την απάντηση της ΥΠΑ στο Λιμενικό Ταμείο για τα έργα που σχεδιάζονται στο Λιμάνι), τις μεγάλες πολεοδομικές δεσμεύσεις, την ηχορύπανση, τις επιπτώσεις στα υπόγεια νερά, τις αναμφισβήτητες στατιστικές των αεροπορικών δυστυχημάτων γύρω από τα αεροδρόμια κ.λ.π.

Και τελικά φθάσαμε στο «ευτυχές» φθινόπωρο που η ωραία περιοχή περιπάτου και αναψυχής, να μετατρέπεται σε σωρούς ερειπίων, πλίνθων και κεράμων ατάκτως ερριμένα

Προς μεγάλη χαρά όλων αυτών που λυσσαλέα εναντιώθηκαν στον αγώνα μας νομίζοντας ότι τώρα θα πλουτίσουν (η περιβαλλοντική μελέτη αναφέρει ότι: η επέκταση δε θα αυξήσει τον τουρισμό). Όσο για το πάθος κάποιων «αρχηγών» και «αρχηγίσκων» που την ώρα που τα μηχανήματα ισοπεδώνουν τις εστίες τόσων ανθρώπων, προτρέχουν ώστε να υλοποιηθεί η επέκταση δε μας απασχολεί, εξάλλου δεν περιμέναμε να αρθρώσουν κατι διαφορετικό, ούτε και μπορούν.

Μας στενοχώρησε αντιθέτως η προσέγγιση του Αρχιτέκτονα και Δημάρχου, περιμένομε διαφορετική στάση, έστω και αν ήταν δύσκολο ή εφικτό.

Δυστυχώς εμφανίστηκε ίδιος κλώνος με τους προκατόχους του και τους υπόλοιπους ταγούς.

Αυτή η εξαφάνιση μιας ολόκληρης συνοικίας μόνο στη Χίο μπορούσε να πραγματοποιηθεί. Τώρα αν κάποιοι νομίζουν ότι ικανοποίησαν την πλειοψηφία αφού επί χρόνια υπέστη πρωτοφανή πλύση εγκεφάλου, ένα πράγμα τονίζουμε: ποτέ οι πλειοψηφίες δεν προστάτεψαν το περιβάλλον…

Κάποτε ζήτησαν από το γνωστό ζωγράφο Τσαρούχη να σχολιάσει το χάλι της Αθήνας και απάντησε: «είναι επιλογή των Αθηναίων…».

Το μοντέλο ανάπτυξης που ακολουθήσαμε τις τελευταίες δεκαετίες είδαμε που καταλήξαμε και γενικά και τοπικά.

Κυρίως μπετόν και άσφαλτος και τα χρήματα σε λίγους. Πλήθος ημιτελών έργων και περιμένουμε τους «επενδυτές».

Εξάλλου μέχρι σήμερα έχομε ΒΙΑΛ, Βαμβακουργεία, και άλλες μικρότερες που έγιναν καπνός, ενώ θα έλυναν το πρόβλημα της ανεργίας.

Τέλος σ’ αυτήν την απερίγραπτη ισοπέδωση (άλλο ένα συγκριτικό πλεονέκτημα εξαφανίζεται) κάνει εντύπωση η εκκωφαντική σιωπή φορέων και φυσικών προσώπων που θέλω να πιστεύω ότι έχουν ακόμη ευαισθησία.

Επίσης θέλω να πιστεύω ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι συνέχεια του Συνασπισμού της Αριστεράς και της Οικολογίας.

Στους δε αγωνιστές της Φάρκαινας που άντεξαν μέχρι τέλους τον ψυχοφθόρο αυτό αγώνα και βλέπουν τις εστίες τους να ισοπεδώνονται να κάνουν υπομονή και είναι προς τιμήν τους ότι γλύτωσε η μισή περιοχή.

Κλείνω με ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όσους φορείς και πρόσωπα μας βοήθησαν με κάθε τρόπο αυτά τα τριάντα χρόνια, ο αγώνας για καλύτερη ποιότητα ζωής συνεχίζεται…

Το δυστύχημα είναι ότι όλοι αυτοί οι ζηλωτές της επέκτασης δεν κατάλαβαν γιατί ένας τέτοιος αγώνας άντεξε 35 χρόνια…

Η ισοπέδωση της Φάρκαινας θα καταγραφεί σαν πράξη παρακμής…