γράφει η Ερμιόνη Φρεζούλη
Τέλος Απρίλη θα άδειαζαν, λέει, τα νησιά από πρόσφυγες. Έτσι μας είχε διαβεβαιώσει ο κύριος Βερβέι, ο αρμόδιος συντονιστής της ΕΕ, το Δεκέμβρη. Προφανώς το μαγικό του ραβδάκι δεν δούλεψε. Εκτός αν φταίει ότι δεν φτιάξαμε προαναχωρησιακό κέντρο, δλδ φυλακή, να τους μαντρώσουμε. Δεν είδαμε όμως και θεαματικές αλλαγές στα άλλα νησιά που λειτούργησαν τα ελληνικά Γκουαντάναμο, όπως πρόσφατα χαρακτήρισε αυτό που ήδη λειτουργεί στη Κω το Δίκτυο Ομάδων Αλληλεγγύης Δωδεκανήσου.
Και βράζοντας στο ζουμί μας, με το πέμπτο (το πέμπτο είναι ή έχω χάσει το λογαριασμό;) μνημόνιο να σκάει στο κεφάλι μας, έχουμε βρει την αιτία όλων των δεινών μας: τους πρόσφυγες. Μας ενοχλούν γιατί κάθονται στην πλατεία και τον Κήπο της πόλης μας, γιατί κοιτάνε κάθε βράδυ το καράβι να φεύγει, γιατί είναι στον ίδιο χώρο με μας στο αστυνομικό τμήμα, γιατί πάνε για μπάνιο στις παραλίες μας. Αφού αυτό το τελευταίο ειδικά θα ενοχλήσει, λέει, τον Γερμανό και Ολλανδό τουρίστα – που, ωστόσο, στην καθημερινότητά του, στη δική του χώρα, περιστοιχίζεται από αραβόφωνους, έγχρωμους και γυναίκες με μαντίλες. Αυτό βέβαια δεν μας εμποδίζει από το να προσπαθούμε να βγάλουμε και κάνα έξτρα μεροκάματο από τους ίδιους τους πρόσφυγες.
Και φυσικά, μας ενοχλούν, και δικαίως, τα περιστατικά βίας που αυξάνονται. Δεν υπάρχουν όμως μόνο τα περιστατικά βίας που συμβαίνουν στο κέντρο της πόλης και μας προβληματίζουν, ή θα πρεπε να μας προβληματίζουν εντονότερα, αφού τα σχόλια και οι βαθυστόχαστες αναλύσεις του στυλ «άσ’ τους να σφαχτούνε μεταξύ τους» δίνουν και παίρνουν.
Υπάρχουν και τα καθημερινά περιστατικά βίας που βιώνουν όλοι αυτοί οι άνθρωποι, και είτε είναι κρυφή είτε δεν είναι πολύ θεαματική για να τα δείξουν τα ΜΜΕ: Της βίας της ουράς για τα πάντα, για το φαγητό, για τα είδη πρώτης ανάγκης. Της αστυνομικής βίας, που σπάνια βγαίνει προς τα έξω. Της βίας της διαβίωσης σε κοντέινερ και εκτεθειμένες σκηνές, σε καταυλισμούς χωρίς τις κατάλληλες χωροθετήσεις, χωρίς διαχωρισμό οικογενειών και άλλων ομάδων. Της βίας του ίδιου του εγκλωβισμού.
Μας εκπλήσσουν όλα αυτά; Αν ναι, δεν θα ‘πρεπε. Αναμενόμενο δεν ήταν; Κάποιοι/ες εδώ και καιρό δεν φώναζαν ότι τα μεγάλα καμπ θα οδηγήσουν σε τέτοιες καταστάσεις; Είναι τυχαίο ότι σε καμιά από τις περιοχές ή τα χωριά όπου διαμένουν πρόσφυγες σε καταλύματα ή σπίτια, δεν έχουν υπάρξει αντίστοιχα προβλήματα;
Αντί λοιπόν να διεκδικήσουμε ανθρώπινες συνθήκες διαβίωσης σε μικρές δομές, χτίζεται σιγά σιγά το επιχείρημα για την αναγκαιότητα του «προαναχωρησιακού κέντρου», της φυλακής δηλαδή. Όπου θα τους μαντρώσουμε και δεν θα τους βλέπουμε πια στην … παραλία μας.
Μετά βέβαια, πάλι θα γκρινιάζουμε: για τη δυσφήμιση του νησιού στα αθηναϊκά και διεθνή ΜΜΕ, που – δικαίως – θα προβάλλουν την εικόνα ενός νησιού-άθλιας φυλακής.
