γράφει ο Γιώργος Λ. Κάκαρης
Χτες στη Χίο έγινε μια διαδήλωση με αρκετά μεγάλη συμμετοχή με αφορμή το μεταναστευτικό και συνέβησαν συμπλοκές. Και επικράτησε απογοήτευση, ντροπή αλλά και ενθουσιασμός (ανάλογα με την ομάδα που ανήκει ο καθένας).
Αυτό που τελικά θα μείνει σε όλους είναι η αίσθηση της σύγχυσης. Και μια αίσθηση άγρια, βίαιη. Ότι ζούμε σε μια βίαιη κοινωνία. Αλλά δεν γίνεται αλλιώς εφόσον ακόμη μιλάμε για Έλληνες και ξένους, για Αλληλέγγυους και φασίστες και δεν βλέπουμε ότι όσο ότι είμαστε χωριστοί, ατομικότητες που έχουν ταυτιστεί με συγκεκριμένες ομάδες, κάθε δράση μας θα είναι διαιρετική, συγκρουσιακή, βίαιη.
Κάνουμε το λάθος να προσπαθούμε να βρούμε ποιος είναι ο ρατσιστής ενώ η πραγματική ερώτηση είναι αν υπάρχει βία στη δράση μου. Αν δω κάποιον να υποφέρει, να τον βασανίζουν και θελήσω να τον προφυλάξω, αν φροντίσω κάποιον ανάλαφρα, με στοργή, τρυφεράδα, χαρά, προφανώς η βία απουσιάζει. Αν θέλω να τιμωρήσω τον βασανιστή, αν τον μισώ, αν τον υποτιμώ, τον νιώθω σαν τέρας, αν χτυπάω κάποιον για να τον τρομάξω ή να τον κάνω να συμμορφωθεί, αν παραμένω αδιάφορος γιατί η ζωή μου ακόμη δεν έχει επηρεαστεί από την γενικότερη βία, αν πιέζω τον εαυτό μου να δράσει προς οποιαδήποτε κατεύθυνση, γιατί αυτό είναι το ηθικά πρέπον, αν είμαι βασανισμένος και επιτίθεμαι σε ανθρώπους ή ανοίγω σπίτια με τη δικαιολογία ότι είμαι βασανισμένος, αν εργάζομαι σε μια ΜΚΟ για να βγάλω χρήματα (το ίδιο ισχύει για οποιαδήποτε άλλη δουλειά), αν είμαι ένας άρχοντας και αγωνιώ για το πως θα βγάλω τις ευθύνες από πάνω μου τότε προφανώς υπάρχει βία.
Η βία δεν είναι μόνο σωματική, έχει πολύ λεπτές πτυχές. Κάποιος, αν είναι σοβαρός με τη ζωή του, πρέπει να έχει επίγνωση και της πιο διακριτικής βίας, όταν αυτή συμβαίνει.. και πρέπει να βρει αν είναι δυνατόν να υπάρξει μια δράση που θα είναι πέρα για πέρα μη βίαιη.
Αν κάποιος είναι βίαιος έχει απόλυτη ευθύνη για αυτό που συμβαίνει, το συντηρεί. Η βία δεν μπορεί να φέρει ειρήνη, χαρά και ευτυχία. Η βία θα φέρει βία. Όποιος ελπίζει ότι μέσω της βίας θα φέρει ευτυχία, έχει πιαστεί στην απόλυτη ματαιότητα.
Τα παραπάνω δεν είναι η άποψή του γράφοντα, είναι κάτι που συμβαίνει γύρω μας και μέσα μας. Κάποιος πρέπει, είναι επείγον να παρατηρήσει πολύ προσεκτικά ώστε να δει αυτό που πραγματικά συμβαίνει.
ΥΓ: Συνειδητά δεν τεκμηριώθηκε με επιχειρήματα το γιατί υπάρχει βία σε όλες τις παραπάνω περιπτώσεις διότι είναι σημαντικό κάποιος να μην πιαστεί σε επιχειρήματα, αλλά να νιώσει, να αισθανθεί την βία μέσα του, χωρίς κανένα επιχείρημα, να δει απλά ότι υπάρχει αυτή η ποιότητα της βίας. Μόνο έτσι είναι δυνατό να κατανοηθεί η βία.
