γράφει ο Κώστας Ζαφείρης
Τη Συμφωνία μεταξύ Ε.Ε. και Τουρκίας για την εξαφάνιση των προσφύγων, διότι περί αυτού πρόκειται, δεν βρέθηκε σχεδόν κανένας να την πανηγυρίσει. Εκτός ίσως από το χαζοχαρούμενο τουίτ του Πρωθυπουργού (που μιλούσε για διπλωματική επιτυχία, αναρωτιέμαι τι θα θεωρούσε άραγε αποτυχία) και κάποιες με μισό στόμα δηλώσεις κυβερνητικών ή ημικυβερνητικών παπαγάλων. Και δεν βρέθηκε κανένας να την πανηγυρίσει επειδή ακόμα και οι συντελεστές της κρίνουν τη συμφωνία θολή, ανεφάρμοστη, αποτρόπαιη.
Την ίδια στιγμή, ο Ο.Η.Ε., η Διεθνής Αμνηστία, δεκάδες ανθρωπιστικές οργανώσεις κρίνουν ανοιχτά τη Συμφωνία ανήθικη και παράνομη. Κι αυτό γιατί:
- Κουρελιάζει πάνω από 60 χρόνια νομικού πολιτισμού (από το 1951 και τη Συνθήκη της Γενεύης). Απαξιώνει δεκάδες κείμενα δικαιωμάτων, αξίες και κεκτημένα.
- Φαλκιδεύει ανεπανόρθωτα έννοιες-κλειδιά όπως πρόσφυγας, άσυλο, δικαιώματα, προστασία, ασφαλής χώρα, που γίνονται λάστιχο ερμηνευόμενες κατά το δοκούν.
- Μετατρέπει χώρους που, με καλή πίστη, παραχώρησαν οι κοινωνίες των νησιών για την υποδοχή και φιλοξενία των προσφύγων σε χώρους κράτησης, σε δεσμωτήρια. Άραγε οι διαφημίσεις των ΕΛ.ΠΕ. για τα χωριά της αλληλεγγύης είναι ακόμα στον αέρα;
- Φέρνει το ΝΑΤΟ στο Αιγαίο με ρόλο απροσδιόριστο και κατά το δοκούν μεταβαλλόμενο.
- Φέρνει εκατοντάδες λεγεωνάριους της FRONTEX στα νησιά σε ρόλο επικυρίαρχου. «Να τους δώσουμε τα κλειδιά και να φύγουμε, να είναι δική τους όλη η ντροπή» έλεγε απελπισμένος προχτές αξιωματικός της Ελληνικής Αστυνομίας.
- Φέρνει μετά από έναν αιώνα σχεδόν, Τούρκους αξιωματούχους των υπηρεσιών ασφαλείας σε υπεύθυνο αναγνωρισμένο ρόλο στα νησιά.
- Διαγράφει μονοκονδυλιά αυτό το υπέροχο πολύμηνο κύμα αλληλεγγύης πολιτών, οργανώσεων, φορέων στα Ελληνικά νησιά. Αλήθεια ποιος θυμάται τις εκβιαστικά σχεδόν βγαλμένες φωτογραφίες διάφορων μεγαλόσχημων με αλληλέγγυους;
- Και, τέλος, ενώ την Συμφωνία την υπογράφουν 28 χώρες (ανάμεσα τους και τα φιγουρίνια δημοκρατίας του Βίζενγκραντ) τον εκτελεστικό ρόλο, αυτόν του δεσμοφύλακα της Ευρώπης τον επωμίζεται η Ελλάδα.
Κι όμως. Στα καθ’ ημάς η άνοιξη προχωράει. Οι μέρες μεγαλώνουν. Εορτάσαμε και την Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης. Είμαστε στην αρχή της Σαρακοστής. Μεθαύριο θα γιορτάσουμε την Εθνική Επέτειο με τριήμερο αργίας. Και θα προετοιμαστούμε για το Πάσχα. Θα συζητούμε όσα συζητούσαμε τόσα χρόνια, θα γκρινιάζουμε και θα θυμώνουμε με τα ίδια απαράλλαχτα πράγματα. Οι πρόσφυγες που μας χαλούσαν ίσως τη βιτρίνα, δεν θα περιφέρονται στην πλατεία και στο λιμάνι. Θα είναι μαντρωμένοι, περίκλειστοι χιλιόμετρα μακριά από τις πόλεις μας. Θα «επαναπροωθούνται» με σκοτεινούς, ακατονόμαστους όρους και συνθήκες. Οι αλληλέγγυοι δεν θα έχουν πρόσβαση στα δεσμωτήρια και δεν θα μας χαλούν την ησυχία μας. Life goes on…
Ίσως όμως ακριβώς τώρα να είναι η κρίσιμη στιγμή. Όπως το έλεγε κι ο ποιητής: «Το θέμα είναι τώρα τι λες/Καλά φάγαμε/καλά ήπιαμε/καλά την φέραμε την ζωή μας μέχρις εδώ. Μικροχαρές και μικροκέρδη συμψηφίζοντας. Το θέμα είναι τώρα τι λες…»
*Μανόλης Αναγνωστάκης: Μιλώ
