γράφει η Φρόσω Χατόγλου
Σχολική εορτή η μέρα των Τριών Ιεραρχών και είθισται να λέμε στα παιδιά δυο τρια πράγματα. Πόσο μάλλον όταν πρόκειται για τον Ελληνογερμανικό Παιδικό Σταθμό «Ο Μέγας Βασίλειος» της κοινότητας του Αννοβέρου.
Παιδιά τρίτης γενιάς μεταναστών οι μαθητές μου με άκουγαν με προσοχή να τους μιλώ για τη ζωή και το έργο των τριών σημαντικών αγίων. Ήταν σοφοί οι Τρεις Ιεράρχες, ήταν γενναιόδωροι οι Τρεις Ιεράρχες, ήταν καλοί δάσκαλοι οι Τρεις Ιεράρχες, ήταν καλοί άνθρωποι οι Τρεις Ιεράρχες. Έδειξα και φωτογραφίες, είπα και τα ονόματα.
Και πάμε την επομένη στην εκκλησία. Παρακολουθούμε τη λειτουργία, με τον πάτερ Γεράσιμο – καλή του ώρα – να τελεί τα μυστήρια. Και με πλησιάζει το Αναστασάκι και μου λέει συνωμοτικά:
– Κυρία, πού είναι οι Τρεις αράχνες;
Έκτοτε έχω χάσει κάθε αυτοπεποίθηση στις διδακτικές μου ικανότητες. Τουλάχιστον σε εκκλησιαστικά θέματα.
