Πολιτική και γαστρονομική ιστορία
Νόστιμη, κυριολεκτικά και μεταφορικά, ιστορία που διηγούνται για τον τάχα μου Εθνάρχη Φρύδια Καραμανλή τον Α’. Ο Κ.Κ. ο Α’ το λοιπόν, ήθελε να πλασάρει γενικώς το προφίλ του αυστηρού, λιτοδίαιτου και Σπαρτιάτη ηγέτη. Κάτι «στέγνωσα την ψυχή μου για να κυβερνήσω» και άλλα ατακαδόρικα κι ευφάνταστα. Λιτός, αυστηρός, απόμακρος. Ηγέτης! Έτσι και στο φαγητό. Γνωστό τοις πάσι ότι αγαπημένο του πιάτο ήταν η σπανακόπιτα (δε λέω εξαιρετική είναι, αλλά για αγαπημένο πιάτο δεν την λες). Γενικώς το έπαιζε υπεράνω των γήινων παθών γι’ αυτό και το τελευταίο παρατσούκλι του, ήταν «Θεός» (θυμάμαι κάτι καταπληκτικές γελοιογραφίες του Γιάννη Ιωάννου στα 70ς – 80ς).
Ήταν όμως έτσι; Σιγά μην ήταν. Ο παμπόνηρος Σερραίος είχε σκαρφιστεί το εξής κόλπο. Στις ιδιωτικές του εξόδους σε ρεστοράν στην Ελλάδα ή στο εξωτερικό έβαζε πάντα δίπλα του τον πιο καλοφαγά της συντροφιάς. Τιμητική θέση με τα όλα της. Ο Πρόεδρος παράγγελνε σεμνά ένα απλό ριζότο, κατιτίς λιτό και απέριττο, κι όταν μπορούσε την απαραίτητη για το μύθο του σπανακόπιτα. Ο διπλανός συνδαιτημόνας αχαλίνωτος και μερακλής παράγγελνε το καλύτερο πιάτο του μαγαζιού, ανυποψίαστος… όταν έφταναν οι μερίδες ο Καραμανλής ο Α’ πηρούνιζε ανόρεχτα το φτωχικό πιλάφι του και ρώταγε δήθεν αδιάφορα το διπλανό του «Καλό αυτό; Να δοκιμάσω;». Τι να απαντήσει ο άλλος; Όχι; Πλάκα κάνετε… στον Ηγέτη του Έθνους; Που παρέλαβε χάος κι έφτιαξε Κράτος; «Μετά χαράς Πρόεδρε!».
Και χραπ! ο Κ.Κ. έκοβε π.χ. το μισό λαχταριστό φιλέτο, το μισό ζουμερό μπιφτέκι… και το έβαζε στο πιάτο του. Το απολάμβανε μαζί με το ριζότο –και τη σπανακόπιτα! Καμιά φορά μάλιστα ο παρακαθήμενος, αν τύχαινε και ήταν πιο απομακρυσμένος πολιτικά και ολοκληρωτικά γλείφτης, παραχωρούσε ολόκληρο το πιάτο: «Τι λέτε, τιμή μου κ. Πρόεδρε!». Για να διηγείται με περηφάνια και συγκίνηση μετά ο πολιτευτής στους ενδεείς ψηφοφόρους. «Από το πιάτο μου έφαγε ο Πρόεδρος καλαμαράκια!». Κι ας είχε νηστέψει με ορντέβρ και ψωμάκι.
Οπότε ο Κ.Κ. τελικά, ήταν ο πιο καλοφαγάς απ’ όλους, κι ας έκανε τον εγκρατή και τον υπεράνω. Την ιστορία την έχει αφηγηθεί ο στενός του συνεργάτης τότε Τάκης Λαμπρίας, υφυπουργός τύπου και εξ απορρήτων του Κ.Κ. ο οποίος ως γκουρμέ και ευτραφής πρέπει να είχε στερηθεί ουκ ολίγες φορές το μισό του πιάτο. Μπορεί και ολόκληρο το πιάτο, ειδικά σε γαλλικά εστιατόρια. C’est la vie. Όπως θα έλεγε με την ακαταμάχητη γαλλική προφορά του ο Κ.Κ.
Στις μέρες μας ο ανιψιός του Φρύδια, ο Καραμανλής ο Β’ ο νεώτερος, που μας κυβέρνησε κληρονομικώ δικαίω κι αυτός, ήταν λιγότερο πονηρός (σίγουρο) και πιο ειλικρινής (παίζεται…). Έκανε άμεση και φρικώδη επίθεση σ’ ό,τι υπήρχε στο τραπέζι χωρίς να ενδιαφέρεται για τα προσχήματα. Οι φήμες λένε μάλιστα ότι αιχμαλώτους δεν συνελάμβανε. Κεμπάπ και κοκορέτσια έπεφταν μέχρις ενός. Οι πιατέλες πήγαιναν κι έρχονταν. Αύτανδρες. Αυτός ήταν ο και αποκαλούμενος Βούδας της Ραφήνας. Συχνά μάλιστα στην ευωχία της καλής συντροφιάς έκανε και δηλώσεις για νταβατζήδες, κάτι που ο Θεός Θείος του το απέφευγε ο μπαγάσας. Αυτό από την ιστορία ας του αναγνωριστεί. Του ανιψιού βεβαίως.
Υ.Γ. Μαθαίνω ότι η ΝΔ πέραν του Κυριάκου Μ. ετοιμάζει και Κωστάκη τον Γ’ … καλά μια ανθρώπινη δουλειά δεν βρήκαν ποτέ αυτά τα καλόπαιδα; Μπαααα….
