γράφει ο Κώστας Ζαφείρης
Οι παλιές φωτογραφίες
Με το βλέμμα της νέας εποχής
Της ψηφιακής ντε…
Είναι κάτι τελικά
Απροσδιόριστο, χαρούμενο και στενάχωρο συνάμα.
Είναι εύκολο δεν το συζητάω
Και καθώς έχει απαιτήσεις στις ευκολίες πλέον η ζωή μας
Αναμενόμενο
Αλλά
Οι ψηφιακές φωτογραφίες
Τα άλμπουμ που σκαναρισμένα αναπαράγονται
Είναι η αιχμή, η κόψη που σε πάει και σε φέρνει.
Είναι ο φίλος που τον βλέπεις όπως τότε
Είναι η Δ. που την βλέπεις και τότε και σήμερα (και άτακτα υποχωρούν οι ματιές των ονείρων και των αναπολήσεων)
Είναι το καφενείο που μόλις τώρα βλέπεις πόσο μικρό ήταν τελικά
Και τα μεγάλα μας τα όνειρα που έπαψαν να είναι μεγάλα
Κι εξακολουθούν να είναι όνειρα
Οι παλιές φωτογραφίες
Με το βλέμμα της νέας εποχής
Της ψηφιακής ντε…
Είναι κάτι τελικά
Σαν το σπασμένο καθρέφτη
Που έλεγε εκείνος ο σκανδιναβός
Τον καθρέφτη που
Θρύψαλα βλέπει τη ζωή
Την αναπαρασταίνει
Τη διαλύει και τη συνεχίζει….
