του Κώστα Ζαφείρη
Νοέμβρης, Πέμπτη στο λιμάνι.
Ήπια υγρασία ίσα που σε περονιάζει.
Γλυκιά βραδιά που λέμε.
Η σχεδόν απόλυτη μπουνάτσα.
Το βαπόρι μπαίνει κατάφωτο.
Επιβλητικό, ελπιδοφόρο.
Έτσι που σου κάνει κάβλα να ταξιδέψεις.
Να πάρεις ένα εισιτήριο, να μπεις χωρίς αποσκευές.
Μόνο για ν’ αντικρίσεις τον Πειραιά, ξημέρωμα.
Για ένα ζεστό κουλούρι κι αθλητική εφημερίδα στον Ηλεκτρικό.
Καλύτερα δίχως σκοπό.
Έτσι.
Απέναντι μας.
Δυο κοπέλες με μαντίλα.
Κι άλλη μια με δυο μωρά.
Τρεις τέσσερις πιτσιρικάδες.
Πρόσφυγες όλοι από αυτά που γέννησε ο πόλεμος κι η φτώχεια.
Κοιτάνε την πύλη τη σιδερόφραχτη που προστατεύει.
Την Ευρώπη της ασπλαχνίας και της υποκρισίας.
Δεν έχουν χαρτιά, δεν έχουν πασαπόρτι να διαβούν ακόμα παραπέρα στο μακρινό το ελπιδοφόρο τους ταξίδι.
Θα επιστρέψουν στο άθλιο κατάλυμά τους …
Και μέχρι το πρωί, μέχρι το σκληρό ξημέρωμα.
Ξυράφι θα τους στοιχειώνει η εικόνα.
Του φωτισμένου βαποριού που σαλπάρει.
Άπιαστο όνειρο μιας κερδισμένης ευτυχίας.
