γράφει ο Γιώργος Χατζελένης
Ημερολογιακά το καλοκαίρι έμεινε πίσω μας παρόλο που προσπαθεί να παρατείνει την παραμονή του. Αυτό όμως δεν πτοεί τα ανήσυχα πνεύματα να είναι ήδη στραμμένα προς τον προσεχή Μάιο, αναμένοντας τις πιο αμφίρροπες ευρωεκλογές.
Έχοντας παρακολουθήσει τις εξελίξεις των τελευταίων ετών, συνειδητοποιούμε πως οι ερχόμενες ευρωεκλογές θα είναι μια μάχη μεταξύ δύο διαφορετικών κόσμων. Ο ένας κόσμος αποτελείται από τους ακροδεξιούς που επιθυμούν την επαναφορά των κρατών-εθνών εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης, κάτι που θα οδηγήσει στην τελειωτική ισοπέδωση της ήδη αποχαρακτηρισμένης Ευρώπης των Λαών.
Από την άλλη πλευρά έχουμε έναν μοίρασμα δυνάμεων σε διάφορους πολιτικούς χώρους. Η Δεξιά που φέρει μεγάλη ευθύνη στην ευρωπαϊκή κρίση καθώς στην δύσκολη στιγμή επέλεξε την πολιτική λιτότητας, την προσβολή αδύναμων κρατών-μελών όπως συνέβη με την Ελλάδα και τις πρώτες εκδηλώσεις ξενοφοβικών απόψεων. Ακολουθούν οι σοσιαλιστές που έχουν χάσει ήδη την πορεία τους ακολουθώντας την πολιτική λιτότητας των συντηρητικών. Και τέλος έχουμε τον Αριστερό και Προοδευτικό χώρο ο οποίος είναι διασπασμένος σε μικρότερες ομάδες, μ’ αποτέλεσμα να χάνονται σε έναν εγωιστικό ιδεαλισμό.
Παρατηρώντας τους παραπάνω δύο κόσμους, είναι εμφανές πως οι ακροδεξιές δυνάμεις έχουν αρκετές πιθανότητες για μία αναπάντεχη εκλογική νίκη, κάτι που έχει γίνει αντιληπτό και στις Βρυξέλλες, μ’ αποτέλεσμα να προσπαθούν την ύστατη στιγμή να διορθώσουν και να σώσουν οτιδήποτε αν σώζεται.
Η αλλαγή πολιτικής πλεύσης της Ευρωπαϊκής Ένωσης έγινε φανερή την περασμένη Τρίτη όπου καλέστηκε στο ευρωκοινοβούλιο ο Ούγγρος πρωθυπουργός. Η γνωστή ακροδεξιά ρητορική του Βίκτορ Όρμπαν προκάλεσε έντονες αντιδράσεις στους ευρωβουλευτές κι ανάγκασε τον Γιούνκερ να χρησιμοποιήσει σκληρή γλώσσα απέναντι σε μια ακροδεξιά που ο ίδιος κι άλλοι Ευρωπαίοι πολιτικοί εκκόλαπταν όλα αυτά τα χρόνια.
Προλαβαίνουμε όμως κάτι από τη στιγμή που η λίστα των ευρωπαϊκών κρατών με ακροδεξιά κυβέρνηση ή ακροδεξιά αντιπολίτευση έχει αυξηθεί κι άλλο; Η απάντηση που δίνεται δεν είναι εύκολη.
Αν και θεωρώ πως η αστική δημοκρατία και το εκλογικό σύστημα έχουν αποτύχει, διαπιστώνω πως πάνω σ’ αυτό πατούν οι ακροδεξιές δυνάμεις κι αναρριχώνται στην εξουσία. Όσο μένουμε άπραγοι κρίνοντας και κατηγορώντας την όλη κατάσταση, τόσο οι ακροδεξιοί θα ανεβαίνουν. Γι’ αυτό είναι αναγκαίο να δημιουργηθεί ένα ανάχωμα στην ακροδεξιά άνοδο. Η Ευρώπη χρειάζεται μια προοδευτική δύναμη η οποία θα χει ως βάση τον λαό.
Μπορούμε να πάρουμε ως παράδειγμα την απότομη άνοδο του Μελανσόν λίγο πριν τις γαλλικές εκλογές, παρ’ όλο που άργησε να μπει στην προεκλογική κούρσα. Η εκτίναξή του ήταν εντυπωσιακή, τη στιγμή που το σύστημα ωθούσε τους Γάλλους να επιλέξουν ανάμεσα σε έναν νεοφιλελεύθερο και σε μία ακροδεξιά.
Ο εναπομείναντας χρόνος δεν είναι αρκετός. Αλλά αρκεί για να το πιάσουμε από την αρχή. Κι όταν λέω αρχή εννοώ να ξεκινήσουμε την ανασυγκρότηση από τον τόπο μας, ειδικά τώρα που ανακοινώθηκε πως η ξενοφοβική φωνή του νησιού μας προετοιμάζεται για τις επερχόμενες δημοτικές εκλογές.
