Τόσο ο Κώστας Παρίσης όσο και ο Θάνος Ανεστόπουλος αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της ελληνικής ροκ σκηνής, κυρίως από τη δεκαετία του ’90 και μετά, ο πρώτος ως κιθαρίστας στα Υπόγεια Ρεύματα και ο δεύτερος ως τραγουδιστής στα Διάφανα Κρίνα, αμφότεροι ως συνθέτες και στιχουργοί. Έχοντας πλέον αυτονομηθεί από τις μπάντες που τους ανέδειξαν, επέλεξαν μοναχικές πορείες, που τον τελευταίο καιρό διασταυρώνονται με επιτυχία. Στη Χίο ήρθαν για να συμμετάσχουν στο 4ο Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ που διοργάνωσε η Επιτροπή Αλληλεγγύης στους πρόσφυγες – «ΛΑΘΡΑ;». Στη συνάντηση που είχαμε μαζί τους μας είπαν τα εξής ενδιαφέροντα:
Για τα Υπόγεια Ρεύματα, τα Διάφανα Κρίνα και την ικανότητα του να αντιλαμβάνεσαι πότε κάτι φτάνει στο τέλος του
Κ.Π.: Καταρχήν τα Υπόγεια Ρεύματα υπάρχουν ακόμα, σε αντίθεση με τα Διάφανα Κρίνα που έχουν διαλυθεί. Είναι μια μπάντα ανοιχτή, που αλλάζει σύνθεση συνεχώς, σε αντίθεση με τα Κρίνα, όπου υπήρχε ένας σκληρός πυρήνας.
Θ.Α.: Στην Ελλάδα όλα τα πράγματα, όσον αφορά τις μπάντες, ξεκινάνε παρόμοια, με τη φιλία και τη χαρά. Από ‘κεί κι έπειτα, όταν αποκτά αυτό το πράγμα μια διαδρομή και φθάνει στο σημείο που οι άνθρωποι σταματούν να επικοινωνούν και παύουν να έχουν κοινούς στόχους , ο καθένας σκέφτεται κάτι άλλο μέσα του και δεν μιλάνε μεταξύ τους, τότε αυτός είναι ένας βασικός λόγος διάλυσης μιας μπάντας. Τα Κρίνα έκαναν τον κύκλο τους. Εγώ θέλω να πω ένα ευχαριστώ για τις ελλείψεις και τα λάθη κάποιων νέων παιδιών που ξεκίνησαν μαζί και φτάσανε να γίνουν μέχρι και γερασμένα παιδιά. Η αγάπη που είχαν μεταξύ τους δεν χάθηκε ποτέ. Δημιουργήσανε , φτιάξανε πράγματα. Όταν όμως επέρχεται κορεσμός, είναι δύσκολο για τους ανθρώπους να παραδεχθούν ότι κορέστηκε το πράγμα. Ας κλείσει ο κύκλος. Αυτό είναι όλο το ζητούμενο για μένα.
Κ.Π.: Έχουμε μια τάση εδώ στην Ελλάδα να αρεσκόμαστε σε μνημόσυνα. Στην πραγματικότητα δεν αφήνουμε κάτι να φύγει από πάνω μας και συνεχώς προσπαθούμε να το αναβιώνουμε.
Θ.Α.: Υπάρχει αδυναμία και είναι φυσικό, γιατί οι άνθρωποι είναι αδύναμοι. Πώς θα διαγράψεις την αρχή ενός νέου κύκλου αν δεν έχει παραδεχθεί ότι ο προηγούμενος έφτασε στο τέλος του; Είχες μια ωραία διαδρομή, τελείωσε, έκλεισε. Πόσο δύσκολο είναι να παραδεχθούμε κάποιες ήττες, ο καθένας προσωπικά, αλλά και ως ομάδα;
Για τη μοναχική τους πορεία και τη μεταξύ τους συνεργασία
Θ.Α.: Βλέποντας πίσω απαγκιστρωνόμαστε από τις ελλείψεις και ο καθένας προχωρά ξεχωριστά στο δρόμο του, που μόνο μοναχικός δεν είναι πλέον. Γιατί αν έχεις μια νηφαλιότητα και μια όρεξη για ζωή και δημιουργία, νομίζω είναι πιο καθαρό και αληθινό από το να είσαι μόνος με τους μόνους. Ξέρεις, σε μια ομάδα ή σε μια οικογένεια, νομίζεις ότι ανήκεις σ’ ένα σύνολο, αλλά ο καθένας έχει πολλά κυβικά μοναξιάς.
Κ.Π.: Από τα Υπόγεια Ρεύματα έφυγα τον Σεπτέμβριο του 2013 έχοντας αποφασίσει να κάνω κάποια δικά μου πράγματα διαφωνώντας εν μέρει καλλιτεχνικά με την πορεία που ήθελε να πάρει η μπάντα. Έτσι προέκυψε η συνεργασία μου με το Θάνο, δηλαδή μετά τα Ρεύματα ήθελα να κάνω και κάποια ακουστικά πράγματα, που να μην έχουν ντε και καλά ηλεκτρισμό. Με το Θάνο γνωριζόμαστε εδώ και πολλά χρόνια, οπότε ήταν μια καλή ευκαιρία να τα πούμε και επί σκηνής. Ο Θάνος είναι ο ορισμός του μοναχικού λύκου. Είναι ένας άνθρωπος , ο οποίος καλλιτεχνικά βράζει μέσα του και έχει αποφασίσει αυτό το πράγμα να το εξωτερικεύει με όποιο τρόπο μπορεί , είτε μουσικά είτε εικαστικά. Μπορεί τα Υπόγεια Ρεύματα να ήταν πιο εξωστρεφή σε σχέση με τα Διάφανα Κρίνα, στη μεταξύ μας συνεργασία όμως ο Θάνος είναι πιο εξωστρεφής σε σχέση μ’ εμένα. Εγώ είμαι πιο σαλιγκάρι, ψάχνω ακόμα να βρω τον τρόπο να εξωτερικεύσω αυτό που αισθάνομαι.
Για την τέχνη γενικά, αλλά και ειδικά, στους καιρούς που ζούμε
Θ.Α.: Η τέχνη πάντοτε αποτελούσε αίτημα για αλλαγή. Δεν υφίσταται τέχνη χωρίς αλλαγή. Οι μεγάλοι φιλόσοφοι που διαβάζαμε από παιδιά, οι συγγραφείς που αγαπήσαμε, ο σοφός γείτονάς μας, ο μυστήριος φίλος μας που ήταν καταθλιπτικός και έφυγε νωρίς, όλες αυτές οι παραστάσεις που ο καθένας κουβαλάει μέσα του τον κάνουν να μην μπορεί να είναι στάσιμος σε μια συγκεκριμένη φόρμουλα. Χρειάζεται να αλλάζουμε το τοπίο μέσα μας. Οι ανθρώπινες σχέσεις είναι δύσκολες, όμως αυτό είναι η τέχνη της καθημερινότητας και της επιβίωσης. Βλέπω νέα παιδιά που βαδίζουν σ’ ένα τοπίο χωρίς αλλαγές κι έχουν γίνει νεκρά σημεία του ίδιου τοπίου. Κι όλο αυτό το πράγμα εμένα όχι απλά μ’ ανησυχεί ούτε καν μ’ εκνευρίζει πλέον, με θλίβει. Ο άνθρωπος που πραγματικά μπορεί ν’ αφουγκραστεί τι είναι τέχνη, κάνει τέχνη τη ζωή του.
Κ.Π.: Οι άγριοι καιροί γεννάνε τέχνες. Η Ελλάδα τώρα θα’ πρεπε να γεννήσει πολλή τέχνη. Πρέπει να δούμε νέα παιδιά να εκφράζονται χωρίς αναγκαστικά να θέλουν να κερδίσουν κάτι απ’ αυτό. Περιμένω πότε θα’ ρθει ένα νέο παιδί και θ’ ακούσω την έκφρασή του και θα πω, ρε γαμώτο, αυτός μιλάει σαν παιδί της κρίσης σήμερα.
Για το κοινό που τους ακολουθεί και τα «μη κανονικά» παιδιά
Θ.Α.: Εμένα μ’ ενδιαφέρουν προσωπικά οι νέοι άνθρωποι που δεν έχουν ξανακούσει ούτε ένα στίχο μου. Να’ ρθει ένα πιτσιρίκι ν’ ακούσει και επιστρέφοντας σπίτι του να σκεφτεί λίγο. Το να ξεκλειδώνεις αυτά τα παιδιά είναι και το κίνητρο να συνεχίζεις. Υπάρχει πολλή βλακεία γύρω μας. Μεγαλώσαμε φοβιστικά παιδιά προσφέροντάς τους ανταλλάγματα, για να περνάνε στις σπουδές. Εμένα μ’ ενδιαφέρουν τα μη κανονικά παιδιά. Αποτελούν μειονότητα και πρέπει να τα προστατεύουμε ακόμα και με το αίμα μας. Προστατεύουμε τη μη κανονικότητα, γιατί αυτή είναι η αληθινή κανονικότητα .
Κ.Π.: Δεν θεωρώ ότι επιτελούμε κάποιο κοινωνικό έργο. Έχουμε μια στάση ζωής η οποία βγαίνει προς τα έξω, λόγω του ότι εκτιθέμεθα παίζοντας μουσική. Αυτό για κάποιον μπορεί να είναι τροφή για σκέψη και για αμφισβήτηση. Αν περνάω στο ντούκου, στεναχωριέμαι. Προτιμώ να με βρίσεις, παρά να σε αφήσω αδιάφορο.
Για το φασισμό στην Ελλάδα και τον κόσμο
Θ.Α.: Το καπιταλιστικό σύστημα πνέει τα λοίσθια και, όπως κάθε μορφή εξουσίας που βρίσκεται στα όρια της κατάρρευσης, ανοίγει την εργαλειοθήκη και βγάζει το τελευταίο της εργαλείο: το φασισμό. Πώς μπορεί να σε κρατήσει ακόμα υπόδουλο; Τι πετάει στους λαούς; Το φόβο της διαφορετικότητας. Όπως στο παρελθόν, στο Μεσαίωνα, που έκαιγαν τις μάγισσες. Γιατί η Ευρώπη δεν θυμάται καθόλου τα διδάγματα του Διαφωτισμού;
Κ.Π.: Η εθνικιστική έξαρση που δημιουργήθηκε μετά το παγκόσμιο οικονομικό κραχ ξαναδημιουργείται, γιατί δεν υπάρχουν πόροι στον κόσμο και προσπαθεί ο καθένας να σώσει αυτό που αισθάνεται ότι είναι γειτονιά του. Δεν νομίζω ότι έχει τη δύναμη ένας άνθρωπος, ένας σύλλογος ή κάποιοι ακτιβιστές να κάνει ο,τιδήποτε , αν δεν συμφωνήσουν κάποιοι σε ανώτερη κλίμακα ότι πρέπει να τελειώσει αυτή η ιστορία. Αισθάνομαι ότι όλο αυτό το πράγμα είναι μεγαλύτερο από’ μας.
Για τη μετανάστευση
Θ.Α.: Η μεγάλη υποκρισία σήμερα είναι ότι από γκαρσόνια της Ευρώπης έχουμε γίνει οι σφαγείς αυτής. Έχουμε πάρει σήμα να εξοντώνουμε και να πνίγουμε ανθρώπους που έρχονται από την ανατολή λόγω φτώχειας ή πολέμων. Στην Ελλάδα δεν υπάρχει μεταναστευτική πολιτική. Ακόμα και η Γερμανία είχε για χρόνια κάποια πολιτική. Ενσωμάτωνε τους μετανάστες –για δικό της όφελος βέβαια- στα εργοστάσια και τους εκμεταλλευόταν. Όμως δεν έφτιαχνε ούτε τον τρόμο των θαλασσών ούτε τη γκετοποίηση μέσα στην πόλη, που φοβίζει όλους τους φιλήσυχους νοικοκυραίους. Πνίγοντας λοιπόν τον έξωθεν κίνδυνο γεννιέται και το θηρίο του φασισμού. Στο σημείο αυτό πιάνουν τον ανεγκέφαλο, χωρίς μνήμη και παιδεία, νέο και τον ενσωματώνουν στα χρυσαυγίτικα αυγά.
Και κάτι για το τέλος
Θ.Α.: Να σκεφτόμαστε απαισιόδοξα, αλλά να πράττουμε αισιόδοξα.
