Η ιστορία του γνωστού συνθήματος όπως τη μαρτυρεί ένας από τους «συνεμπνευστές» του στο Indymedia
Είναι στα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του ΄80,το κίνημα ενάντια στις φυλακές υπάρχει αλλά την κινητοποίηση που θα αναφέρω δεν την οργάνωσε καμία συνέλευση. Ξημερώματα μάθαμε, (ο Γιάννης ο Μπουκετζίδης μας το είπε δηλαδή και αυτός είχε την ιδέα) και αυθόρμητα αποφασίσαμε να μαζευτούμε έξω απ τις φυλακές Κορυδαλλού, γιατί νωρίς το πρωί θα γινόταν ξαφνική μεταγωγή του Γιάννη Πετρόπουλου. Μαζευτήκαμε λοιπόν καμιά τριανταριά άτομα όλοι και όλοι κι αυτοί ξενύχτηδες. Όσοι δηλαδή ήμασταν σε συγκεκριμένα μπαράκια των Εξαρχείων και μας βρήκε στα γρήγορα ο Γιαννάκης. Όταν συγκεντρωθήκαμε στην πλατεία Εξαρχείων και μετρηθήκαμε καταλάβαμε, εννοείται, το μικρό αριθμητικά μας μέγεθος αλλά αυτό δεν αποτέλεσε ανασταλτικό παράγοντα.
Ξεκινήσαμε και φτάσαμε με το πρώτο φως στον Κορυδαλλό, πήραμε καφέδες απ’ το καφενείο στην γωνία πριν τις φυλακές και ανηφορίσαμε τα λίγα μέτρα προς την είσοδο. Όσο πλησιάζαμε είδαμε ότι καμιά δεκαριά, χωρίς υπερβολές, κλούβες των ΜΑΤ ήταν παρκαρισμένες και κάμποσες διμοιρίες ήταν ήδη παρατεταγμένες εκεί. Υπερβολικά πολλές δυνάμεις για πάρτη μας. Ενώ κάποιοι σκεφτόμασταν τι θα μπορούσαμε να κάνουμε, ο Μπούκης ήρθε κοντά και ενθουσιασμένος μας διάβασε ένα σύνθημα που μόλις είχε εμπνευσθεί και το χε γράψει πρόχειρα στο πακέτο απ τα τσιγάρα του. «Το πάθος για την Λευτεριά είναι μεγαλύτερο απ’ όλα τα κελιά». Ενθουσιασμός στις μάζες αλλά κάνα δυο, και γω μαζί, είχαμε επιφύλαξη: Μεγαλύτερο.., δεν βγαίνει ρε γαμώτο, δεν φωνάζεται εύκολα αλλά και δεν καλοστέκει και νοηματικά. Εκφράσαμε τις αντιρρήσεις μας και το διορθώσαμε, με κοινή συμφωνία… ΤΟ ΠΑΘΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΤΕΡΟ ΑΠ ΟΛΑ ΤΑ ΚΕΛΙΑ… Πω, πω, μπράβο ρε Γιάννη, πολύ καλό. Ο πρώτος που το φώναξε ήταν ο ίδιος που το εμπνεύστηκε, όταν μετά από άλλη έμπνευση που είχε, αποφάσισε μόνος του να κάνει καθιστική διαμαρτυρία και τον σηκώσανε οι μπάτσοι στα χέρια και τον βάλανε στην κλούβα. Τότε φωνάχθηκε για πρώτη φορά το νέο σύνθημα. Το φωνάξαμε βέβαια και οι υπόλοιποι καθώς μας πατούσαν και μας σπρώχνανε στο στενό. Το φωνάζαμε με όλη μας την δύναμη ακόμα και όταν βγήκαμε στην λεωφόρο με τις διμοιρίες πίσω μας.
Αυτή είναι η μικρή ιστορία του συνθήματος και θεώρησα ότι έπρεπε να την αναφέρω και δημόσια. Έτσι σαν μια συνεισφορά στην μνήμη. Και, ας μου επιτραπεί, σαν ένα κατευόδιο για τους συντρόφους που έφυγαν αλλά και σαν ένα βαθύ συγκινημένο καλωσόρισμα στους νέους συντρόφους που ήρθαν και συνεχίζουν να έρχονται. Γιατί πάντα και τώρα: ΤΟ ΠΑΘΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΤΕΡΟ ΑΠ ΟΛΑ ΤΑ ΚΕΛΙA.