γράφει ο Μιχάλης Ανεζίρης
– «Καταδικάζετε τη βία;»
– «Βεβαίως, κυρία Εισαγγελεύ, απ’ όπου κι αν προέρχεται, καταπώς μας το θεσπίζουν και οι έγκριτοι μεγαλοδημοσιογράφοι της χώρας. Αναθεματίζω απερίφραστα την ελληνική επανάσταση του 1821 – ως γνωστόν, δώσαμε στους Τούρκους τότε ένα μάτσο τριαντάφυλλα και αποχώρησαν εκ της επικρατείας, πλήρεις ενθουσιασμού. Λάθος μας ολέθριο που ασκήσαμε κι αχρείαστη βία έναντι των Ιταλών το 1940 – αν είχαμε τότε τα ιδιωτικά κανάλια και φωτισμένους λειτουργούς της Θέμιδος όπως εσείς να μας νουθετούν, θα είχαμε αποφύγει, νομίζω, τέτοια άσκοπη αιματοχυσία. Αναθεματίζω κι εκείνους τους άξεστους, που απαίτησαν στα 1789 “ψωμί” (τι μπαναλιτέ, θεοί…) από τους Λουδοβίκους και τις Μαρίες Αντουανέτες και πέτυχαν – πάντα μη βίαια, διά της ευγενικής συναινέσεως των εμπλεκομένων μερών – να θεμελιώσουν την αστική δημοκρατία και την διάκριση των εξουσιών, βάσει της οποίας εσείς τώρα έχετε λόγο καθοριστικό επί της ζωής και της ελευθερίας μου. Στα τσακίδια ακόμη κι ο εθνικός ύμνος αυτού του…ποιητάκου του Σολωμού (…“που με βια μετράει τη γη”…), στο πυρ το εξώτερον κι εκείνος ο άσχετος ο Ηράκλειτος, που είχε πει το “πόλεμος πατήρ πάντων».
– «Είστε αναρχικός… ως γνωστόν, οι σχέσεις αναρχικών – ποινικών είναι πολύ στενές!»
– «Το δίκιο σας βουνό, σεβασμιοτάτη κυρία Εισαγγελεύ, με πιάσατε στα πράσα! Οφείλω να σας εξομολογηθώ και λεπτομέρειες για το πώς λειτουργεί το κόλπο, αφού δεν έχει νόημα πια να κρυβόμαστε. Οι βιαστές και οι έμποροι ναρκωτικών παίζουνε τον Μπακούνιν στα δάχτυλα! Οι δολοφόνοι κοιμούνται και ξυπνούν με τον Κροπότκιν κάτω από το μαξιλάρι τους, ενώ οι λοιποί ποινικοί βολεύονται με τον Προυντόν… Αλλά τι σας τα λέω αυτά τώρα, εσείς τα ξέρετε καλύτερα από μένα, γνωρίζετε κάθε ατάκα των θεωρητικών της αναρχίας όπως κανείς.»
– «Έχετε ταξιδέψει στη Βαρκελώνη, κύριε! Τι έχετε να πείτε τώρα;»
– «Πάσχισα να το κρατήσω ινκόγκνιτο, κυρία Εισαγγελεύ, γνωρίζοντας πως ένα τόσο επιβαρυντικό στοιχείο θα απεδείκνυε απερίφραστα την ενοχή μου. Να σας τα ξεράσω όλα πια, με κατατροπώσατε: τα εκατομμύρια όσων επισκέπτονται τη Βαρκελώνη – δήθεν ως “τουρίστες” – μυούνται κρυφά σε μαθήματα τρομοκρατίας και είναι όλοι τους αναρχοκουμμούνια και ληστοσυμμορίτες. Γι’ αυτό άλλωστε κι αυτά τα ιδεολογικά ρεύματα έχουν κατισχύσει παγκοσμίως. Να σας αποκαλύψω και κάποιους από τους μυστικούς κωδικούς μας: την περιοχή γύρω από τη λεωφόρο Las Ramblas, όπου και επικεντρώνουμε τη δράση μας, εμείς οι Έλληνες αναρχικοί τη λέμε συνθηματικά και “Εξάρχεια”, ενώ τα δήθεν αθώα κι αγγελικά πλασμένα σπίτια του Gaudi είναι επί της ουσίας οι γιάφκες μας.»
Είναι φορές όπου ο σουρεαλισμός και το γκροτέσκο χιούμορ είναι η μοναδική άμυνα που απομένει σε κάποιον για να σχολιάσει τη ζοφερή πραγματικότητα. Κι ενώ χτες, στη δίκη της Ηριάννας και του Περικλή, βρέθηκαν επιτέλους κάποιοι δικαστικοί λειτουργοί να πράξουν το αυτονόητο και να ξαναπροσφέρουν μια ανάσα ελπίδας και ζωής τόσο στην κοινή λογική όσο και στους δύο νέους ανθρώπους (στους οποίους κανείς όμως δεν πρόκειται να δώσει πίσω ούτε τον χαμένο χρόνο από τη ζωή τους ούτε οιανδήποτε αποζημίωση για όσα υπέστησαν), δεν θα ξεμπερδέψουμε τόσο εύκολα με την ελληνική Δικαιοσύνη. Διότι, αν οι απαντήσεις στον προηγούμενο φανταστικό διάλογο προϋποθέτουν κάποιον ο οποίος θα μπορούσε να μιλήσει τελείως ελεύθερα στην Εισαγγελέα της δίκης, οι ερωτήσεις και οι παρατηρήσεις της είναι επί της ουσίας απολύτως πραγματικές, αντλημένες από τις δύο τελευταίες εκδικάσεις της υπόθεσης!
Και το πιο θλιβερό είναι πως δεν πρόκειται για μεμονωμένο περιστατικό, αλλά αυξάνονται επικίνδυνα οι περιπτώσεις όσων δικαστών κρίνουν επί της ζωής και της ελευθερίας μας, ποδοπατώντας βάναυσα και το νομικό Δίκαιο και τα πραγματικά περιστατικά κάθε υπόθεσης.
Αντ’ αυτών, βασικός γνώμονας των αποφάσεών τους είναι οι τυφλές ιδεολογικές εμπάθειες και το αυξανόμενο άγχος τους να λειτουργήσουν ως φορείς «τσαμπουκά» του κράτους απέναντι σε όποιον τους φανεί «αντιεξουσιαστής» κι αντιστεκόμενος στον εφιαλτικό αυταρχισμό του. Η Δικαιοσύνη, εξοργιστικά τυφλή απέναντι στους πραγματικά επικίνδυνους, έχει πάρει απροκάλυπτα τον ρόλο του «φρονηματιστή των άτακτων» και του «προληπτικού εκφοβιστή» για όποιον θελήσει να τους μιμηθεί.
Η χτεσινή τελική απόφαση ήταν μια όαση μέσα στην έρημο. Έχουμε όμως να βαδίσουμε ατελείωτα χιλιόμετρα ερήμου ακόμα…
