γράφει ο Κώστας Ζαφείρης
Με σφιγμένη καρδιά και δέος σχεδόν πληροφορηθήκαμε την κατάρρευση του ιστορικού Γεφυριού της Πλάκας, στα σύνορα των Νομών Άρτας και Ιωαννίνων. Με το ίδιο δέος που, όσοι είχαμε την τύχη να το δούμε από κοντά, νιώσαμε στην περήφανη εικόνα του όταν έστεκε όρθιο. Αλλά και με ντροπή. Όχι μόνο για την κατάρρευση ενός ιστορικού μνημείου, αλλά και γιατί, σε δεύτερη ανάγνωση, μάθαμε ότι επιστήμονες, κάτοικοι και φορείς της περιοχής, είχαν προειδοποιήσει για την ελλιπή συντήρησή του και για τους κινδύνους που ενυπήρχαν από άλλες παρεμβάσεις στο περιβάλλον.
Σήμερα, συζητούν για την αποκατάστασή του, και καλά κάνουν. Όμως εκτός του ότι πρόκειται για ένα έργο εξαιρετικά δύσκολο, από την όποια αποκατάσταση, θα λείπουν σημαντικά στοιχεία. Θα λείπει η σοφία και το πάθος των πρώτων μαστόρων που το έστησαν. Ο μόχθος και το όραμά τους. Όλα αυτά τα άυλα στοιχεία που ενσωματωμένα στα έργα των ανθρώπων, μας κάνουν να τα θαυμάζουμε, μεταφέροντας αδιόρατα το βάρος της μνήμης.
Συχνά δεν συνειδητοποιούμε ότι σε όλα αυτά τα θαυμαστά που μας κληροδοτεί το παρελθόν εμείς είμαστε απλοί διαχειριστές. Κι οφείλουμε αυτή τη διαχείριση να την κάνουμε με σεβασμό κι ευθύνη. Αυτό είμαστε. Απλοί διαχειριστές. Ούτε ιδιοκτήτες, ούτε αφεντικά.
