γράφει ο Κώστας Ζαφείρης
Στην απομακρυσμένη περιοχή της Αμανής, στη Βορειοδυτική Χίο, κατοικούν, σύμφωνα με την απογραφή του 2011, 983 συμπολίτες μας, διασκορπισμένοι σε 18 οικισμούς και κοινότητες. Ακόμα κι αν δεχτούμε ότι τα στοιχεία της απογραφής είναι κατά κοινή ομολογία «φουσκωμένα», στην Αμανή διαμένουν χειμώνα καλοκαίρι αρκετές εκατοντάδες συμπολιτών μας. Αυτούς τους συμπολίτες εξυπηρετούσε το «Πολυδύναμο Ιατρείο Βολισσού», τραγική ειρωνεία μοιάζει η ονομασία του. Με έναν μόνιμο γενικό ιατρό που πρόσφερε υπηρεσίες μέχρι τις 3 το μεσημέρι… Τις υπόλοιπες ώρες της μέρας, εξυπηρετούσαν οι αγροτικοί ιατροί, ή αν δεν υπήρχαν κι αυτοί, η εξ ουρανών βοήθεια ή η θεία πρόνοια, ή η καλή τους τύχη.
Πρόκειται για μια περιοχή απομακρυσμένη και απομονωμένη. Δεκάδες χιλιόμετρα δύσκολου δρόμου. Διασκορπισμένα χωριουδάκια στις ράχες των βουνών. Περιοχή που είναι η πρώτη που θα αποκλειστεί σε περίπτωση χειμωνιάτικης κακοκαιρίας. Χωρίς προσβάσεις εύκολες στην πόλη. Η πλειοψηφία των κατοίκων ηλικιωμένοι που πεισματικά παραμένουν στις εστίες τους και δεν τις εγκαταλείπουν για τις ευκολίες της αστικής ζωής.
Αυτό τον γενικό ιατρό που εξυπηρετούσε λοιπόν τον μετέθεσαν. Χωρίς να φροντίσουν για την αντικατάστασή του. Το «Πολυδύναμο Ιατρείο» έμεινε χωρίς γιατρό. Γραφειοκρατία; Έλλειψη πόρων; Αδιαφορία; Αναλγησία; Πιθανόν όλα αυτά μαζί… Το βέβαιο είναι ότι στο επόμενο τραγικό περιστατικό, κι εμείς οι γνωρίζοντες έχουμε ζήσει όχι λίγα, θα περισσέψουν και πάλι τα κροκοδείλια δάκρια και οι μεγαλόστομες διαβεβαιώσεις για υγειονομική θωράκιση της περιοχής. Μέχρι τότε, όσοι ζουν εκεί, θα ζουν με την ελπίδα να μην τους εύρει η κακιά η ώρα.
Γράφω τούτο το κείμενο τις μέρες του παγκόσμιου ορυμαγδού, του αποτροπιασμού και της φρίκης. Κάποιος θα πει «βρήκες τον καιρό ν’ ασχοληθείς με 18 χωριουδάκια, στη μέση του πουθενά». Ε λοιπόν δεν είναι έτσι… Στο κάτω κάτω για ανθρώπινες ζωές μιλάμε.
