του Μιχάλη Μελαχροινούδη
Από δημοσίευμα των ημερών: «Εκπαιδευτικοί με μηνιαίο εισόδημα που δεν ξεπερνούσε τα 1.200 ευρώ στα προ ενιαίου μισθολογίου επίπεδα βρέθηκαν να έχουν αποταμιεύσεις άνω του ενός εκατομμυρίου ευρώ. Έσπευσαν μάλιστα λόγω των οικονομικών συνθηκών στην Ελλάδα να τις μεταφέρουν στο εξωτερικό. Το ίδιο έκαναν και ορισμένοι γιατροί του ΕΣΥ».
Κεραυνός εν αιθρία; Καθόλου. Αυτά δεν κουβεντιάζουμε καθημερινά με συναδέλφους, φίλους, συγγενείς που έχουν παιδιά σε όλες, ναι σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης, για το πόσα χρήματα δίνουν σε ιδιαίτερα μαθήματα στον «καθηγητή»; Εσείς μήπως όχι;
Ντροπιαστικό θα έπρεπε να είναι, και όμως δεν είναι, αντίθετα «υπερηφανευόμαστε» κιόλας, το ακούτε φαντάζομαι, όταν «καταφέρνουμε» να κλείσουμε τον «τάδε», το «όνομα» με το υψηλότατο ποσό ανά ώρα, γιατί λέει είναι ο καλύτερος!!! Παράνοια; Βλακεία; Και όμως για κάνετε τους απαραίτητους υπολογισμούς για να δείτε τι εισόδημα βγαίνει μηνιαίως από την τσέπη μας για την τσέπη του διπλανού, ο οποίος κυριολεκτικά είναι ο διπλανός, γιατί είναι ο άντρας σου, ο φίλος σου, ο συμμαθητής σου από το σχολείο, ο καθηγητής σου, ακόμα-ακόμα, που η τσέπη του φουσκώνει, και δώσε σπιταρόνες (που λέμε και εδώ στη Χίο) και δώσε οικοδιδασκαλεία, γιατί έτσι έχουν μετατρέψει τα σπίτια, τους ορόφους, τα υπόγεια, τα σπίτια των μανάδων και των πατεράδων τους και πλήρωνε κόσμε, εσύ κι εγώ δηλαδή, 700 ευρώ τον μήνα και βάλε. Έναν ολόκληρο μισθό, πλέον. Τι; Εκπλήσσεστε; Δεν το ξέρετε; Πρώτη φορά το ακούτε;
Μια στιγμή όμως, για να μην παρεξηγηθώ, δεν έχω τίποτα με το κέρδος αρκεί να γίνεται παστρικά. Όμως «φίλε μου», ευτυχώς ή δυστυχώς δουλεύεις στο δημόσιο, το ξέχασες; Και αν για σένα είναι «δυστυχώς», το θυμούνται όλοι εκείνοι οι εργαζόμενοι του δημοσίου που υποφέρουν τα τελευταία χρόνια, αν και κάνουν σωστά τη δουλειά τους, με μειώσεις, περικοπές κλπ, του ιδιωτικού τομέα, εκεί να δεις!! για να μην μιλήσουμε για τους ανέργους που η θέση σου αποτελεί «πρόκληση» για αυτούς. Δε λέω, πληρώνεσαι λίγα για τη δουλειά που κάνεις, δεκτό. Το ξέρω γιατί και εγώ την ίδια δουλειά κάνω, τα ίδια λεφτά πάνω-κάτω παίρνουμε και δε σου φτάνουν και θέλεις και άλλα, έτσι δεν είναι; Ωραία, παραιτήσου από τα χίλια ευρώ του δημοσίου, «τα σίγουρα», βγες στον ιδιωτικό τομέα και εφόσον είσαι τόσο καλός θα συνεχίσεις και θα πλουτίσεις ακόμα περισσότερο τώρα που θα έχεις και τα πρωινά σου ελεύθερα! Ή μήπως όχι; Μήπως φοβάσαι ότι θα χάσεις την πρωινή σου «πελατεία» που υποτίθεται ότι την διδάσκεις ενώ όλοι ξέρουμε ότι της «κλείνεις» το μάτι πονηρά για να της τα πάρεις το απόγευμα στα ιδιαίτερα;
Σκληρά λόγια, πιο σκληρή όμως η πραγματικότητα και μέσα στα σχολεία. Δεν πρόκειται να κρυφτώ πίσω από το δάχτυλό μου και να πω ψέματα. Και εμείς οι εκπαιδευτικοί δεν κάνουμε πολλές φορές σωστά τη δουλειά μας, και στρεβλώσεις επί στρεβλώσεων, δεκαετίες τώρα, και μία πολιτεία που δεν μπορεί (;) δεν θέλει (;) να βάλει τέλος σε αυτή την τρέλα. Όμως τα χρόνια περνούν, ήμουν μαθητής και το έζησα – σε μικρότερη κλίμακα είναι η αλήθεια – και τώρα πια είμαι στη θέση του εργαζόμενου, του πατέρα με παιδιά που μεγαλώνουν, και το «ιδιαίτερο» παραμένει απαραίτητο, οδυνηρή αλλά αυτή είναι η πραγματικότητα, και η τσέπη μου δεν το αντέχει και δεν μπορώ να περιμένω άλλο τους αρμόδιους, και συζητάμε και συζητάμε και τίποτα δεν αλλάζει, πόσα χρόνια τώρα; 20; 30; 40; Και ας είναι κοινώς αποδεκτό ότι πρώτη και αποκλειστικά υπεύθυνη είναι η πολιτεία που πρέπει να αλλάξει, να ελέγξει, να τιμωρήσει. Και μέχρι τότε τι; εσύ κι εγώ που είμαστε γονείς και αγωνιούμε μπορούμε να κάνουμε κάτι;
Ναι μπορούμε. Ούτε ευρώ στην τσέπη του «πονηρού», του θρασύτατου που εκμεταλλεύεται την προνομιακή θέση που βρίσκεται και αρμέγει την αγελάδα που κάποτε μπορεί να ήταν παχιά, τώρα όμως είναι ισχνή, ισχνότατη και – επιτέλους – ας κάνουμε ένα πρώτο βήμα να σπάσει αυτός ο φαύλος κύκλος.
Αλλιώς, η πρόκληση, η μάστιγα λέω εγώ, τώρα και πρωτοσέλιδο!
