γράφει η Ερμιόνη Φρεζούλη
Όπως είναι φυσικό, στη σύντομη αυτή προεκλογική περίοδο τα λόγια και τα έργα των υποψήφιων βουλευτών αποτελούν βασικό θέμα συζήτησης σε όλες τις κοινωνικές μαζώξεις. Όλοι έχουν να πουν και μια ιστορία. Μια τέτοια λοιπόν είναι και αυτή που παραθέτω:
10:45 το βράδυ, ώρα όχι και πολύ συνηθισμένη για τηλεφωνήματα, από άγνωστο μάλιστα σταθερό. Στην άλλη άκρη της γραμμής ευγενική, νεανική, γυναικεία φωνή που εξηγεί ποια και τίνος είναι. Είναι πρόσκληση για προεκλογική εκδήλωση συγκεκριμένου υποψηφίου. Μόνο που το προσκεκλημένο πρόσωπο ανήκει σε συγκεκριμένο πολιτικό χώρο και αυτό είναι γνωστό στη μικρή κοινωνία.
Την επομένη δέχεται και άλλο τηλεφώνημα από έτερο υποψήφιο που επίσης τον καλεί σε προεκλογική εκδήλωση.
Το γεγονός ότι οι δυο πολιτικοί χώροι που εκφράζουν προσκαλώντες και προσκεκλημένοι βρίσκονται σε σύγκρουση, που όσο περνάνε οι μέρες και κλείνει η πυκνή προεκλογική περίοδος, εντείνεται, είναι μάλλον λεπτομέρεια.
Το γεγονός ότι οι παππούδες τους πολέμησαν από διαφορετικά στρατόπεδα τότε, για να μην ξεχνάμε (ή κάνουμε ότι ξεχνάμε) τις εμφυλιοπολεμικές δηλώσεις συνυποψηφίου των, μάλλον είναι ακόμα μικρότερη λεπτομέρεια.
Το γεγονός ότι όλοι για το «καλό του τόπου τους» αγωνίζονται είναι το σημαντικό. Και αυτό υπερέχει όλων των άλλων.
Είναι, όμως, όντως έτσι;
Γιατί το καλό του τόπου δεν είναι ένα. Ποιου τόπου και από ποιες διαδρομές; Ο τόπος δεν είναι οι πέτρες, τα χωριά, τα δέντρα και οι σημαίες μόνο. Τόπος είναι κυρίως οι άνθρωποι. Και οι άνθρωποι σε αυτόν τον τόπο δεν είναι ίδιοι, και κυρίως δεν είναι ίσοι, και σίγουρα δεν έχουν τις ίδιες ανάγκες.
Γιατί κάποιοι θεωρούν τιμή την πρόσκληση. Είναι όμως; Τα ζητήματα δεν είναι προσωπικά, είναι πολιτικά. Ή έτσι θα έπρεπε να είναι.
Γιατί αν σε κάτι είχε δίκιο ο κ. Βορίδης, στις ακραίες εμφυλιοπολεμικής λογικής δηλώσεις του, είναι ότι την Κυριακή δεν ψηφίζουμε κόμμα. Ψηφίζουμε ιδεολογία. Ψηφίζουμε οράματα, αντιλήψεις, λογικές.
