Μικρές ιστορίες για την μη ύπαρξη της πραγματικότητας……….
γράφει και φωτογραφίζει ο Σταμάτης Μενής
α. Υπάρχει στον κόσμο ένας παλιός μύθος. Είναι μια ιστορία, που κάποιος αργά τη νύχτα γυρίζει σπίτι κλαίγοντας. Η ιστορία όσες φορές κι αν ειπωθεί είναι πάντα η ίδια και έχει πάντα την ίδια αιτία. Λέγεται όμως πάντα, γιατί κάθε φορά, τα δάκρυα είναι άλλου.
β. Μια άλλη ιστορία είναι αυτή του βαθύ κόκκινου. Κάποτε θα την πω και ‘γω αυτή την ιστορία, αν και δεν ξέρω το τέλος της και δεν είμαι σίγουρος ότι υπάρχει. Γι’ αυτό θα την πω.
γ. Ο φωτογράφος είναι περιττός για να περιγράψει τη θέα του κόσμου, η οποία φαίνεται και είναι κατανοητή. Είναι χρήσιμος όμως γιατί περιγράφει τη μη ορατή πραγματικότητα και φτάνει στο σημείο να τη δημιουργεί.
δ. Αν δυσκολεύεσαι να δεις την πραγματικότητα είναι γιατί δεν υπάρχει. Η πραγματικότητα είναι το πιο αστείο μέρος του κόσμου.
ε. Η συνειδητοποίηση της διαφυγής των ονείρων από την πραγματικότητα καταργεί την ύπαρξή της. Τα ημερήσια εγκλήματα αλλάζουν με τη δύση του ήλιου και περιφέρονται γεμάτα αθωότητα στο σκοτάδι.
Η πραγματικότητα τελειώνει κάθε μέρα. Δεν υπάρχουν τα εργοστάσια, υπάρχει ο καπνός τους……. Δεν υπάρχουν τα δέντρα, υπάρχει ο αέρας που τα φυσάει……. Ούτε ψυχές υπάρχουν……… μόνο λευκές σκιές.
