γράφει ο Κώστας Ζαφείρης
Η επιτυχία ενός συστήματος ανακύκλωσης είναι συνάρτηση πολλών παραγόντων. Ξεκινάει από την καλλιέργεια μιας διαφορετικής διαχείρισης των απορριμμάτων σε οικιακή βάση. Διαχωρισμός, ξεχωριστή συλλογή των ανακυκλώσιμων, ξεχωριστή διάθεσή τους στους ανάλογους κάδους. Δεν είναι κάτι απλό, απαιτεί επιμονή και αλλαγή νοοτροπίας. Από εκεί και μετά το επόμενο βήμα είναι καθοριστικής σημασίας. Η ύπαρξη ενός αποτελεσματικού δικτύου συλλογής των ανακυκλώσιμων με δυο κύρια χαρακτηριστικά. Την εύκολη πρόσβαση από τη μια, σε σχετικά κοντινή απόσταση από το σπίτι του πολίτη. Και την τακτική αποκομιδή από την άλλη.
Στη Χίο η ιστορία της ανακύκλωσης, όπως και άλλες, είναι μια τραγελαφική ιστορία. Από την «ανακύκλωση για τα μάτια» επί δημαρχίας Βρουλή, όπου συλλέγονταν μεν ξεχωριστά τα ανακυκλώσιμα για να καταλήξουν μαζί με όλα τα άλλα απορρίμματα στη χωματερή. Για να φτάσουμε στις επικές Μάχες της Χαρτόκουτας των δυο ιδιωτικών εταιρειών ανακύκλωσης για τη διεκδίκηση των ανακυκλώσιμων στην Απλωταριά πριν κάτι χρόνια.
Υπήρξε η υπόσχεση ότι κάτι θα αλλάξει. Ότι θα υπάρξει ένα ορθολογικό και πλήρες σύστημα συλλογής των ανακυκλώσιμων. Έγιναν μάλιστα και οι σχετικές ενέργειες, αποφάσεις, συμβάσεις κ.λπ. Ωστόσο σήμερα βρισκόμαστε σε ένα σημείο που μας πηγαίνει πίσω ολοταχώς. Οι κάδοι για τα ανακυκλώσιμα έχουν σχεδόν εξαφανιστεί από το κέντρο και τις γειτονιές. Τεράστιες ζώνες, έχω στο νου μου την παραλιακή του Βροντάδου, παραμένουν ουσιαστικά ακάλυπτες. Εκεί όπου απομένουν κάδοι για συλλογή ανακυκλώσιμων είναι 9 φορές στις 10 γεμάτοι. Εξακολουθούν να προσβάλλουν κάθε έννοια αισθητικής οι ανοιχτές κλούβες με το συρματόπλεγμα όπου μαζεύεται ότι σκουπίδι μπορείς να φανταστείς. Κερασάκι στην τούρτα, η είδηση ότι διαπιστώθηκε λέει ότι οι 80 κάδοι ανακύκλωσης γυαλιού ήταν ακατάλληλοι. Κι αφού συναρμολογήθηκαν, αποσυναρμολογούνται και αποστέλλονται εσπευσμένα στην Αθήνα.
Ιστορίες για γέλια. Ωστόσο κάθε φορά που ο μπαϊλντισμένος συμπολίτης, αφού ψάχνει και δεν βρίσκει κάδο για ανακυκλώσιμα, πετάει το χαρτί, το πλαστικό, το αλουμίνιο που ξεχωριστά μάζεψε, στον κοινό κάδο, η οικολογική συνείδηση και η νοοτροπία ανακύκλωσης πάει περίπατο. Κι αυτό είναι το χειρότερο απ’ όλα.
