O καπετάν Μιχάλης Ρημικής, έναν διακριτικός «ρουκετοπατέρας», από την Αθήνα όπου βρίσκεται συμβουλεύει με λογική και ευαισθησία για το έθιμο του Ρουκετοπόλεμου
Κάθε φορά που το βήμα μου με φέρνει στο σπίτι μου στη Χίο, ιδιαίτερα την περίοδο του Πάσχα, στην κορύφωση της Άνοιξης, είναι για μένα ένα αναβάπτισμα ζωής.
Οι ανάσες της άνοιξης ανάμικτες με το άρωμα της πασχαλιάς και τη μυρωδιά της ρουκέτας είναι κάτι που δεν μπορώ να περιγράψω.
Αναπόσπαστη πάντα ευχαρίστηση μέσα στ’ άλλα, ήταν και είναι ο ρουκετοπόλεμος που μου ξυπνά την περίοδο της νιότης μου αν και το μερίδιο της συμμετοχής μου στα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια, ήταν ελάχιστο. Το αγάπησα και το συνέχισαν τιμώντας την παράδοση και τα παιδιά μου.
Το περσινό όμως Πάσχα χωρίς ρουκέτες ήταν βαρύ, καταθλιπτικό και άχρωμο αντίθετα μ΄ αυτά που ζούσα τόσα χρόνια. Θα επιθυμούσα να μην το ξαναζήσω και φέτος.
Είναι αλήθεια πως η λογική και ήπια διεξαγωγή του εθίμου της μεταπολεμικής περιόδου, ακόμη και μέχρι το τέλος του 20ου αιώνα, έδωσε τη θέση της σ’ ένα καταιγιστικό και ανεξέλεγκτο ρουκετοπόλεμο, με παγκόσμια προέκταση και προβολή που δεν έχει καμιά σχέση με το ήπιο και γιορταστικό πασχαλιάτικο παραδοσιακό έθιμο που οι παλαιότεροι θυμόμαστε.
Ήρθαν λοιπόν τα δίκαια παράπονα ορισμένων θιγομένων που σήμερα αρνούνται την όποια προστασία τους παρέχεται για την κάλυψη των σπιτιών τους επιμένοντας, παρά τη γενική επιθυμία, στη διακοπή ενός εθίμου που άντεξε ακόμη και σε δύσκολους και χαλεπούς καιρούς.
Έχω όμως κι εγώ όπως και τόσοι άλλοι το δικαίωμά να υπερασπίζομαι το έθιμο, παρ’ότι το σπίτι μου βρίσκεται στην απόλυτη προέκταση του πολεμικού στόχου.
Επιβάλλεται λοιπόν, πάντα κατά τη γνώμη μου, να φροντίσουμε όλοι για τη διατήρηση μιας τέτοιας παράδοσης, με ελεγχόμενο αριθμό ρουκετών, με σωστή εκτόξευση χωρίς συγκεκριμένους στόχους, με διαστήματα προκαθορισμένων ρίψεων και ιδιαίτερα χωρίς φανατισμό, ώστε οι ζημιές να περιορίζονται στο ελάχιστο.
Επιβάλλεται τέλος η εποπτεία μιας σοβαρής και αξιόπιστης επιτροπής συντονισμού που θα είναι σεβαστή και αποδεκτή από όλους τους φορείς.
Τα νομικά και δικαστικά τερτίπια δεν έχουν καμία θέση στην περίπτωση ενός εθίμου που άντεξε στο χρόνο. Δεν είδα να απαγορεύονται και να διώκονται τα επικίνδυνα και
ενοχλητικά βαρελότα που πέφτουν σ’ όλες τις εκκλησίες κατά τη διάρκεια της Μεγάλης εβδομάδας και του Πάσχα.
Το έθιμο του ελεγχόμενου ρουκετοπόλεμου στο Βροντάδο πρέπει να συνεχιστεί και θα συνεχιστεί στο μέλλον πιστεύω ομαλά, πολιτισμένα και με ιδιαίτερο σεβασμό και ευπρέπεια στους άμεσα θιγόμενους, ιερούς ναούς και σπίτια. Το έχουμε υποχρέωση σ’ αυτούς που μας το παρέδωσαν και έτσι πρέπει να το συνεχίσουμε. Οι τάφοι των προγόνων μας το βροντοφωνάζουν.
Οι υπερβολές και οι κακές διαθέσεις δεν έχουν θέση στην πραγματικά γιορτινή ατμόσφαιρα της αγάπης που πρέπει η Ανάσταση να μας διδάσκει και να μας εμπνέει.
Εύχομαι Καλό Πάσχα σε όλους
Μιχάλης Α. Ρημικής