Ρουκετοπόλεμος: το τέλος ενός εθίμου

γράφει ο Κώστας Ζαφείρης

Οι φετινές καταστάσεις που συνόδευσαν το «έθιμο» του ρουκετοπόλεμου ήταν εντελώς τραγελαφικές. Εξώδικα, αγωγές, καταγγελίες, διαπραγματεύσεις, συνεννοήσεις, δημόσιες δηλώσεις και συνεντεύξεις, διακοπές στη ρίψη των ρουκετών, επεμβάσεις της αστυνομίας, παλινωδίες των αρχών. Ευτυχώς δεν υπήρχαν (σοβαρές) ζημιές ή ακόμα και θύματα, όπως στα τραγικά περιστατικά της Μεσσηνίας όπου λαμβάνει χώρα ένα εξίσου πολεμόχαρο κι επικίνδυνο «έθιμο».

Στο ρουκετοπόλεμο του Βροντάδου οι ρόλοι είναι πολλοί και μπλεγμένοι μεταξύ τους. Ο Δήμος με συγκεχυμένο ρόλο και ακαθόριστες αρμοδιότητες. Η αστυνομία σε εμφανή αμηχανία. Οι περιοίκοι περιφραγμένοι με συρματόπλεγμα και σε απόγνωση. Οι ρουκετατζήδες που μετατρέπονται σε κατασκευαστές ρουκετών βιομηχανικής κλίμακας. Οι διαφημιστές του εθίμου που ξεσαλώνουν. Οι επαγγελματίες να τρίβουν τα χέρια τους. Οι επισκέπτες άλλοτε εντυπωσιασμένοι, άλλοτε τρομαγμένοι. Τα τηλεοπτικά συνεργεία να ψάχνουν για γωνίες λήψης για τα ελάχιστα δευτερόλεπτα των δελτίων ειδήσεων.

Ο ρουκετοπόλεμος έχει, μέσα από τη διόγκωση και την υπέρμετρη προβολή κι εκμετάλλευσή του, απωλέσει όλα τα χαρακτηριστικά που τον καθόριζαν ως έθιμο. Τον οικειοθελή χαρακτήρα, την ελεύθερη συμμετοχή, την γιορταστική διάθεση, τον αυθορμητισμό, την ανθρώπινη κλίμακα και μέτρο. Κι αυτός είναι ένας δρόμος δίχως επιστροφή. Ας το πούμε καθαρά. Ο ρουκετοπόλεμος έχει πάψει να είναι έθιμο. Μπίζνα είναι και ως τέτοια πρέπει ν’ αντιμετωπίζεται.