Δε μπορούσε να δεχτεί πως στον τόπο που διάλεξε να μένει ήταν έτσι τα πράμματα…
Με άλλα οράματα ήρθε εδωνά… Φίλοι, φύση, ήρεμη ζωή δίπλα σε καλούς ανθρώπους… Πατρίδα, τόπος γέννησης και ονείρου!
«Μαλάκα, που ζω;» είπε σε έναν φίλο του… «Πήγα σε μια συνέλευση του συλλόγου γονέων και στο προαύλιο κόβαν βόλτες οι χρυσαυγίτες… Και μέσα γονείς μιας άγνωστης δεκαετίας να λένε πως τα παιδιά τους κινδυνεύουν από τα προσφυγόπουλα, άμα μπούνε στα σχολειά»
Ο άθρωπος ήταν έτοιμος να μιλήσει μα πετάχτηκε ένας:
‘’Μάθαμε περιστατικό ότι ουρούν στις μπανιέρες. Πως αυτοί οι άνθρωποι που έχουν μάθει αλλιώς, θα μπλεχτούν με τον πολιτισμό μας; Θα έχουν τους δασκάλους τους και θα διαβάζουν το κοράνι και θα μαθαίνουν τη γλώσσα τους και την ιστορία τους στα ΣΧΟΛΕΙΑ μας; Δεν είναι τίποτε τυχαίο. Θέλουν την ισλαμοποίηση μας… Ποιος μου εγγυάται ότι θα κάνουν τα εμβόλια και δεν θα έχουμε επιδημία; Με νοιάζει το ΔΙΚΟ μου παιδί στο ΔΙΚΟ μου κράτος να μεγαλώσει σωστά…’’
Κόλλησε την πλάτη του στον τοίχο… Θαρρούσε πως θα βγούνε μαχαίρια…
Στο μυαλό του ήρθε ο Αμπντουλ για να τον σώσει! Και τα μικρά του! Μια εισπνοή βαριά, μια εκπνοή χαράς: οι φίλοι πήγαν σε μέρος ασφαλές… Τα παιδιά δεν θα ζωγραφίζουν καταής, βρήκανε σχολείο! ΣΧΟΛΕΙΟ!
