του Γιάννη Μακριδάκη
Με αίσθημα θλίψης παρακολουθώ τις τελευταίες μέρες το ζήτημα που έχει προκύψει, το σχετικό με την απόλυση (ή μη ανανέωση των συμβάσεων) των συμβασιούχων συντηρητών της Νέας Μονής.
Αυτή η υπόθεση δημοσιοποιήθηκε την στιγμή που ετοιμαζόμουν να γράψω ένα κείμενο για την εξαιρετική παρουσία της αρχαιολογικής υπηρεσίας στη Χίο και για το πόσο υπερήφανος νιώθω όταν σε αυτό το νησί που περιβαλλοντικά, πολιτικά και κοινωνικά βρίσκεται σε παρακμή αυτή την περίοδο της ιστορικής του πορείας, υπάρχει μία υπηρεσία που έχει να επιδείξει τόσο σπουδαίο και συγκινητικό έργο. Έργο το οποίο αναδεικνύει και προστατεύει με τον καλύτερο τρόπο την πολιτιστική κληρονομιά μας και την αποδίδει στην κοινωνία και στους επισκέπτες του νησιού με διάφορες δράσεις. Τι να πει κανείς για τον παλιό μεντρεσέ, που η αρχαιολογική υπηρεσία μετέτρεψε σε υπέροχο κτίριο και στεγάζει τα γραφεία της, τι να πει κανείς για τα λουτρά του Φρουρίου, για τα τζαμιά που είναι ανοιχτά ως μουσεία και εργαστήρια, για το αρχαιολογικό μουσείο, για τις βυζαντινές εκκλησίες, για τις εργασίες συντήρησης του τείχους του Κάστρου και για αυτές στην Νέα Μονή, την κορωνίδα του νησιού μας, το μνημείο πολιτιστικής κληρονομιάς ολόκληρης της ανθρωπότητας.
Από τους εμπλεκόμενους στην υπόθεση που προέκυψε, γνωρίζω προσωπικά την Διευθύντρια της ΕΦΑ Χίου κυρία Όλγα Βάσση, την οποία συγχαίρω ειλικρινά και με περηφάνια και συγκίνηση για το έργο που επιτελεί στο νησί, αλλά και από το συνεργείο μόνον έναν άνθρωπο, τον συντηρητή και συνεργάτη μου κάποτε στο ΚΧΜ Πελινναίο κύριο Βαγγέλη Χαρίτο, τον οποίον εκτιμώ απεριόριστα για τις γνώσεις, το μεράκι, το πάθος του, την αφοσίωσή του στην έρευνα και την διάσωση της πολιτιστικής κληρονομιάς του νησιού μας, επίσης την ταπεινότητά του και την επαγγελματική του κατάρτιση και ευσυνειδησία.
Θλίβομαι λοιπόν πραγματικά, που κάποιοι από τους λιγοστούς ανθρώπους του νησιού μας, των οποίων η στάση ζωής και η εργασία τους αποτελούν υπόδειγμα και έμπνευση για όλους όσους ποθούμε την πνευματική και κοινωνική ανέλιξή του, βρίσκονται σε φάση που φαντάζει αδιέξοδη στις μεταξύ τους επαγγελματικές σχέσεις, με αποτέλεσμα να βγαίνει με διάφορους τρόπους προς την κοινωνία μία ατμόσφαιρα που δεν ταιριάζει στην ταυτότητα ούτε των ανθρώπων, ούτε της υπηρεσίας.
Δεν προσωποποιώ τα εργασιακά ζητήματα που ενδεχομένως υπάρχουν μεταξύ διεύθυνσης και συνεργείου συντήρησης, δεν προσωποποιώ ουδόλως το όλον ζήτημα, είμαι όμως βέβαιος ότι οι άνθρωποι και οι προσωπικότητες που ενσαρκώνουν τους υπηρεσιακούς παράγοντες και τους ρόλους, μπορούν να συνεννοηθούν, να ρίξουν τους τόνους και να λήξουν το ζήτημα με τον καλύτερο δυνατό τρόπο για όλους και για τον τόπο, ιδίως όμως για τους ανθρώπους που δεν έχουν την πολυτέλεια να χάσουν την εργασία τους. Διότι, ούτως ή άλλως, το έργο θα συνεχιστεί, αν όχι με το ίδιο, σίγουρα με άλλο συνεργείο, με άλλους ανθρώπους που θα προσληφθούν στη θέση των απολυμένων. Δεν είναι όμως κατά την γνώμη μου συμβατό με το όλον συγκινητικό και εξαίρετο έργο μιας υπηρεσίας πολιτισμού να λειτουργεί ισοπεδωτικά ως μηχάνημα ανάλωσης ανθρώπων, αν υπάρχουν έστω και μικρά περιθώρια συγχώρησης, με την έννοια του συν-χωρούμε, που είναι η σπουδαιότερη απόδειξη καλλιέργειας και προσωπικού πολιτισμού για τον καθένα μας.
Ελπίζοντας να λυθεί σύντομα το ζήτημα, ζητώ συγχώρεση από όλους όσους συν-χώρεσα στο παρόν κείμενο.
