του Βασίλη Μαθιουδάκη
Είναι η τρίτη φορά που επισκέπτομαι το δάσος των Σκουριών, σε χρονική περίοδο περίπου 8 μηνών. Κάθε φορά δυσκολεύομαι να αναγνωρίσω τον τόπο, μιας και η καταστροφική αλλαγή του βουνού είναι ραγδαία. Ο βιασμός του δάσους καθημερινός και ανελέητος. Ισοπεδωση του τοπίου, καταστροφή του τόπου και χιλιάδες ξύλα πτώματα πλαισιώνουν τους χωματόδρομους. Το νερό αλλάζει χρώμα, οι μολυσμένοι αφροί κυλούν απροκάλυπτα και ευθαρσώς χωρίς να κρύβονται, συνοδευόμενοι από αρσενικό όπως αποδεικνύουν οι χημικές αναλύσεις. Το πείραμα της Χιλής επαναλαμβάνεται για χάρη της ανάπτυξης…της ανάπτυξης του καρκίνου, της μόλυνσης και της καταστροφής. Οι άνθρωποι που αγωνίζονται να σώσουν το δάσος αποκαλούνται τρομοκράτες, διώκονται, απαγάγονται και φυλακίζονται γιατί «ζούμε σε τόσο παράξενες εποχές που ακούγεται εγκληματικό να συζητάμε ακόμα και για ένα δέντρο» Μπρεχτ.
Yστερόγραφο τα κομμένα δέντρα είναι από τη μία πλευρά του δρόμου…. υπάρχει και η άλλη πλευρά… και χιλιόμετρα χωματόδρομου…