της Στέλλας Τσιροπινά
«Στόμα έχω και φιλιά δεν έχω»έγραφε ο τοίχος.
Σου ’ρχότανε να πας
και να παρηγορήσεις το ντουβάρι,
τόσο απεγνωσμένη έμοιαζε η δήλωση.
Μετά, ακαριαία,
σκεφτόσουν την αναπάντεχη, κρυφή εξίσωση:
«φιλιά» ίσον «μιλιά».
Μέχρι που ένα ζευγάρι
πέρασε δίπλα από τον τοίχο.
Δεκαοκτώ-δεκαεννιά χρονών παιδιά.
Μόλις διαβάσανε τα λόγια,
δεν είπανε κουβέντα,
μόνο γελάσανε
και φιληθήκαν παθιασμένα.
Αυτό, λοιπόν, είναι το θέμα:
να ’χεις φιλιά,
για να σου περισσεύει ακόμη κι η μιλιά
και να πηγαίνουν οι εξισώσεις,
κρυφές και φανερές,
περίπατο.
