του Στέλιου Κραουνάκη
Μία σημαντική απόφαση πήρε το Ε τμήμα του Συμβουλίου της Επικρατείας (αριθμός 626/2015) που δημοσιεύτηκε πρόσφατα, η οποία αφαιρεί την αρμοδιότητα από τους Δήμους και τις Περιφέρειες να διαχειρίζονται τον Αιγιαλό έναντι χρηματικού ανταλλάγματος για εμπορική εκμετάλλευση από μαγαζάτορες και λοιπούς επιχειρηματίες.
Πιο συγκεκριμένα, ο δικηγορικός σύλλογος Αθήνας επί προεδρίας Παξινού (που εκλέχτηκε με την υποστήριξη της ΝΔ) κατέθεσε αίτηση ακύρωσης κατά της Κοινής Απόφασης των υφυπουργών Εσωτερικών, Οικονομίας και Οικονομικών με αριθ. 1038460/2439/Β0010/15.4.2009 περί απευθείας παραχώρησης έναντι ανταλλάγματος του δικαιώματος απλής χρήσης αιγιαλού, παραλίας, όχθης και παρόχθιας ζώνης μεγάλων λιμνών και πλεύσιμων ποταμών στους ΟΤΑ α’ βαθμού.
Το δικαστήριο έκρινε ότι αιγιαλός, παραλία, όχθες και παρόχθιες ζώνες λιμνών και πλεύσιμων ποταμών ανήκουν στη δημόσια κτήση και προορίζονται για την άμεση εξυπηρέτηση δημόσιου σκοπού, ο οποίος συνίσταται στην κοινοχρησία τους. Σε συνδυασμό δε με τις διατάξεις του Ν. 2971/2001 για την προστασία του οικοσυστήματος των παράκτιων ζωνών, η παραχώρηση δικαιωμάτων απλής χρήσης στους ΟΤΑ επιτρέπεται για την άσκηση δραστηριοτήτων οι οποίες είναι ήπιες και συμβατές με τον προορισμό τους ως κοινόχρηστων μόνο κατά περίπτωση και μεμονωμένα και αφού προηγηθεί λεπτομερής και εξατομικευμένη κρίση της διοίκησης.
Το ΣτΕ κρίνει πως η παραχώρηση της εκμετάλλευσης του συνόλου των αιγιαλών της χώρας στους Δήμους είναι παράνομη
- λόγω της μεγάλης σημασίας του παράκτιου χώρου ως στοιχείου του φυσικού περιβάλλοντος, κατά τον παραπάνω νόμο η αρμοδιότητα παραχώρησης αιγιαλού και παραλίας ανήκει και στον υπουργό Περιβάλλοντος, από κοινού με τους υπουργούς Οικονομικών και Εσωτερικών.
- «κινδυνεύουν από την υπερεκμετάλλευση για να διαφυλαχθεί η κοινοχρησία τους, … ενώ ταυτόχρονα θέτουν σε διακινδύνευση τα παράκτια οικοσυστήματα.»
Παρότι η υπόθεση δεν έχει τελεσιδικήσει και παραπέμπεται στην επταμελή σύνθεση του τμήματος με δικάσιμο την 3η Ιουνίου 2015 λόγω της σοβαρότητας του θέματος, η συγκεκριμένη απόφαση επιχειρεί να βάλει φρένο στην αχαλίνωτη αδειοδότηση των Δημάρχων, στην υπερεκμετάλευση και στην υποβάθμιση αιγιαλών και παραλιών.
Αν οριστικοποιηθεί η συγκεκριμένη απόφαση η κεντρική διοίκηση καλείτε να βρει τρόπους να ελέγχει και να αδειοδοτεί συγκεντρωτικά, χωρίς να έχει άμεση αντίληψη τι ακριβώς αδειοδοτεί. Επίσης στερεί ένα μεγάλο ποσό εσόδων από τους Δήμους, ανατρέπει σε μεγάλο βαθμό τους οικονομικούς προγραμματισμούς τους και θέτει εν αμφιβόλω αρκετούς εργαζόμενους που απασχολούνται στον τουριστικό τομέα. Από την άλλη βέβαια επιχειρεί να βάλει τέλος στο τοπικό σύστημα ψηφοθηρίας και διαπλοκής των Δημάρχων με τους ψηφοφόρους τους και τις άδειες για «επιχειρήσεις» με τραπέζια πάνω στην άμμο και μουσική στη διαπασών μέχρι το πρωί.
Ότι και να γίνει πάντως είναι ένα πρώτο βήμα προς τη λύση ενός σημαντικού κοινωνικού, οικονομικού, περιβαλλοντικού και κυρίως ηθικού προβλήματος.
