της Νατάσας Στραχίνη
Γνωρίζει καλά πως θα ταξιδέψει, που θα πάρει ταξί ή λεωφορείο και πότε θα περπατήσει, τα επικίνδυνα περάσματα, σε ποια πόλη, από ποια σύνορα. Ξέρει πόσες μέρες θα τους δώσει η αστυνομία στην Σερβία κι ότι στην Βουδαπέστη θα πάρει ταξί με 500 € το κεφάλι, για να φθάσει στον επόμενο σταθμό. Κι έπειτα στην Σουηδία ή Γερμανία.
Ακόμη η μάνα του νομίζει πως είναι στην Τουρκία. Δεν της το έχει πει πως ξεκίνησε το επικίνδυνο το ταξίδι του για να μην κλαίει περισσότερο.
-Εκείνη δεν ήρθε;
-Όχι έμεινε στην Δαμασκό μαζί με τον πατέρα μου. Μου είπαν δεν φεύγουν. Εκεί γεννήθηκαν εκεί θέλουν να πεθάνουν.
Δαμασκός. Η τελευταία πόλη με κάποια ασφάλεια στην Συρία. Έξι εκατομμύρια κόσμος που παλεύει να συνεχίσει την ζωή του. Αν κάποιος δεν ξέρει ίσως να νομίσει πως η ζωή συνεχίζεται. Μόνο οι βόμβες διακόπτουν την καθημερινότητα. Περικυκλωμένη από τον στρατό.
-Στο σχολείο μου τώρα θα κάνουν μάθημα, μου λέει. Να η τάξη μου!
Και βιάζεται να μου δείξει την φωτογραφία των μαθητών του, μια ομάδα κοριτσιών που παίζουν μπάσκετ φορώντας μαντίλι στα μαλλιά. Al wahda club. Είναι σπουδαία ομάδα. Τους βλέπει και γελάει κι έπειτα δείχνει τον εαυτό του στην φωτογραφία. Είναι μόνο 27 χρονών. Θέλει να ζήσει. Να συνεχίσει από εκεί που σταμάτησε. Χωρίς άλλη επιλογή. Μια μέρα η στρατονομία θα χτυπήσει την πόρτα του και θα του ζητήσει να παρουσιαστεί ξανά στο στρατό. Αν αρνηθεί, θα πάει 45 μέρες στην στρατιωτική φυλακή και μετά υποχρεωτικά στο μέτωπο. Εκεί θα πρέπει να σκοτώνει Σύριους. Αν αρνηθεί θα μπει ξανά στην φυλακή. Ώσπου μια μέρα θα σκοτωθεί γιατί θα αρνηθεί να πυροβολήσει τους συμπατριώτες του.
Γι αυτό έφυγε. Δεν έχει άλλο δρόμο. Αν θα γύριζε; Πως αλλιώς; Η Δαμασκός είναι η πιο όμορφη πόλη του κόσμου. Εκεί γεννήθηκε.
-Πριν τον πόλεμο πως ήταν στην Συρία;;
-Αν μιλούσες για κάτι άλλο εκτός από την οικογένεια σου, σε έστελναν φυλακή, ένα χαμόγελο μου απαντά από το διπλανό τραπεζάκι. Έχω κάνει έξι χρόνια στην φυλακή. Γιατί δούλευα στην Σαουδική Αραβία. Ήταν αρκετό για να με στείλει στην φυλακή αυτό. Άφησα την κόρη μου εννέα χρονών. Μόνος στην φυλακή χωρίς να έχω κάνει κάτι. Κι όταν μεγάλωσα, μοναχοπαίδι, και τώρα μόνος πάλι. Στις 4 Μαρτίου ξεκίνησε η επανάσταση, στις 27 Μαρτίου με άφησαν ελεύθερο. Μετά από τόσα χρόνια δεν μπόρεσα να τα βρω με την γυναίκα μου κι έμεινα μόνος.
Έχει γράψει για μένα το Human right watch. Ναι! και χαμογελάει. Είμαι κτηνίατρος. Στην Σουηδία ή τη Νορβηγία θα πάω. Να μάθω την γλώσσα και να συνεχίσω σε ένα πανεπιστήμιο. Είμαι σχεδόν σαράντα αλλά θέλω να συνεχίσω να μαθαίνω. Η ζωή μου στάθηκε δύσκολη αλλά ίσως να φτιάξουν τα πράγματα. Θα βρω μια δουλειά, θα δουλέψω στη γη. Όταν καλλιεργώ είμαι χαρούμενος. Και χαμογελά. Shall I go now my lady? Σηκώνεται υποκλίνεται δίνοντας μου το χέρι και γυρίζει την καρέκλα του προς το τραπέζι για να μιλήσει σε σπαστά αγγλικά με ένα νεαρό αφγανό που συνάντησε ξανά πριν λίγο.
—- – – – –
Σα να φορά στρατιωτικά ρούχα και το περπάτημα του σταθερό και σίγουρο. Βοηθά κάποιον με μπαστούνι να ανεβεί τις σκάλες του πλοίου. Κάθονται κοντά μας γιατί ο νεαρός δεν μπορεί να ανεβεί άλλα σκαλιά. Σε λίγο κάτι ρωτά για το κινητό του. Προσπαθεί να βρει σήμα.
-Από την Δαμασκό είμαι, ναι. Εκεί είναι η οικογένεια μου. Η γυναίκα μου, τα παιδιά μου. Η κόρη μου είναι έντεκα χρονών.
Ψάχνει αμέσως να μου δείξει την φωτογραφία της. Κοιτάζω στο κινητό του. Ένας ευτυχισμένος πατέρας με μια γλυκειά πιτσιρίκα χαμογελούν σε κάποιο πάρκο. Ο εαυτός του είναι εδώ μα όλα τα έχει αφήσει εκεί.
-Μου λείπει πολύ, λέει και κατεβάζει το κεφάλι.
Η δύναμη του έχει σωριαστεί στο πάτωμα. Έφυγε για να μπορέσει να τους πάει να ζήσουν κάπου με ασφάλεια. Χωρίς να φοβούνται να πάνε στο σχολείο.
Η κουβέντα σταματά εκεί. Νεαροί αφγανοί και Σύροι ψάχνουν να φορτίσουν τα κινητά τους. Νιώθουν ελεύθεροι μετά από καιρό. Τώρα είναι στην Ευρώπη κι είναι βράδυ. Ως το πρωί θα ξεκουραστούν κι όταν θα φθάσουν στον Πειραιά η αγωνία θα ξαναρχίσει σε ένα ταξίδι που δεν έχει άλλο δρόμο. Μόνο μπροστά.
