του Τέλη Τύμπα
Ας ξεκινήσω με μια υπενθύμιση, γιατί με αφορμή τα εκατομμύρια που υπερίπτανται, υποτίθεται, για το master plan του λιμανιού, επιχειρείται και πάλι να γίνει το άσπρο μαύρο. Μας θεωρούσαν κάποιους αντιαναπτυξιακούς όταν τεκμηριωμένα αποδεικνύαμε ότι κανείς δεν θα έδινε δικά του 1.8 δις για το καλό του νησιού (βλέπε Iberdola-Ρόκας) αλλά στόχευε στην διεκδίκηση-δέσμευση δημόσιων πόρων. Τώρα ξέρουμε ότι με 1.8 δις θα μπορούσε κάποιος να αγοράσει όλα τα μεγάλα αεροδρόμια της χώρας (για την ακρίβεια τα 12 μεγαλύτερα μετά το Ελ. Βενιζέλος) και με τα 0.6 δις που θα του έμεναν να αγοράσει-ελέγξει όλο το δίκτυο μεταφοράς ηλεκτρικής ενέργειας της χώρας. Γιατί να έδινε λοιπόν 1.8 δις για μία μόνο και μάλιστα τεχνικά επίφοβη υποθαλάσσια γραμμή μεταφοράς που θα αντιστοιχούσε στο υποπολλαπλάσιο του ηλεκτρικού δικτύου που θα μπορούσε να αγοράσει;
Αντιαναπτυξιακοί και επιζήμιοι ήταν, θα συμφωνήσουμε πλέον νομίζω περισσότεροι/ες, όσοι προώθησαν στο νησί αυτόν τον παραλογισμό, όχι οι λίγες/λίγοι που δεν μείναμε στις διαφημιστικές προπαγανδίσεις του έργου των 1.8 δις αλλά μελετήσαμε τα plan της «επένδυσης» και αντιπροτείναμε μια ρεαλιστική πολιτική ανάπτυξης των ΑΠΕ στο νησί, με βάση την αυτοπαραγωγή, την συνεταιριστική/συνεργατική παραγωγή, την μικρή/διαχυόμενη καινοτομικότητα από/για τους πολλούς, την πρωτοπορία από πιλοτικά σχετικά εγχειρήματα του δήμου και της περιφέρειας. Που με το 5% του 1.8 δις θα είχε ήδη βάλει τη Χίο στον παγκόσμιο χάρτη ως ένα πραγματικά πράσινο νησί, ελκυστικότατο προορισμό για ευρύτερα σώματα επισκεπτών. Προοπτική που έχει καθηλωθεί από τον ιδεολογικό εγκλωβισμό στην λογική της «επένδυσης» των 1.8 δις.
Υπήρξαν κι άλλες πολλές ευκαιρίες για να φανεί πώς εννοεί ο καθένας στο νησί αυτό την ανάπτυξη. Όταν, για παράδειγμα, κάποιοι εμπεριστατωμένα επισημαίναμε ότι η πραγματική (και η μόνη πραγματική) ανάπτυξη θα πρέπει να ξεκινάει από ρεαλιστική δημόσια πολιτική για τις συγκοινωνίες και τις μεταφορές, κατηγορηθήκαμε ως αντιαναπτυξιακοί από όσους κραύγαζαν υπέρ του νεοφιλελεύθερου ανταγωνισμού στα αεροπλάνα και τα πλοία. Είναι οι ίδιοι που σιωπούν τώρα που έχουν επιβληθεί σκληρά και αμείλικτα μονοπώλια. Οι ίδιοι μάλιστα που κραύγαζαν ένα μόλις χρόνο πριν, όταν λίγες/οι τολμήσαμε και πάλι, ενάντια στο γενικευμένο λαϊκισμό, να αμφισβητήσουμε κοστολογημένα όσους κραύγαζαν για την ανάπτυξη που θα έφερνε ο ανταγωνισμός στο κεντρικό λιμάνι από το λιμάνι των Μεστών. Είναι οι ίδιοι που τώρα κάνουν ότι δεν βλέπουν και δεν ακούν ότι, παρά τα πολλά εκατομμύρια που δόθηκαν, το λιμάνι των Μεστών εγκαταλείπεται/λησμονείται από τον σχεδιασμό της ακτοπλοϊκής κίνησης με βάση το προωθούμενο master plan για το κεντρικό λιμάνι.
Και μείναμε πάλι λίγες/λίγοι να υπερασπιζόμαστε το αυτονόητο, την εποχική δηλαδή αξιοποίηση του λιμένα των Μεστών συνεργατικά-συμπληρωματικά (κι όχι ανταγωνιστικά) με το κεντρικό λιμάνι. Ενώ αυτοί που έκαναν πολιτικές καριέρες στο νησί με τις υπερβολές για την ανάπτυξη που θα ερχόταν μέσω του λιμένα των Μεστών έχουν απολέσει παντελώς τη μνήμη τους.
Το λιμάνι της Χίου, όπως αυτό αποτελεί το ιστορικό και μελλοντικό πρόσωπο της πόλης, χρειάζεται μια καλή συντήρηση, ένα καλό νοικοκύρεμα μέσα και γύρω από αυτό. Χρειάζεται να μείνει δημόσιο (δεν μιλάμε για ένα βαπόρι που μεταφέρει πετρέλαιο, για ένα λιμάνι με ιστορία χιλιετιών μιλάμε), χωρίς κάγκελα, με αιχμή του αναπτυξιακού συμμαζέματος κάποια έργα συντήρησης και μια δημοτική μαρίνα λογικού μεγέθους. Από το καλοκαίρι που μας έρχεται (κι αυτό το μπορεί μια χαρά ο πρόεδρος του Λιμενικού Ταμείου, δεν χρειάζεται να πρωταγωνιστούν ο ίδιος και ο δήμαρχος σε αμφίβολους σχεδιασμούς).
Και ναι, χρειάζεται ένα στόλισμα το λιμάνι, το χρειάζεται και η νεολαία του νησιού για να ξεκολλήσει από τα κινητά και τους υπολογιστές. Αυτό όμως δεν είναι η τεράστια μάζα τσιμέντου που θα παραμορφώσει το πρόσωπο της πόλης με βάση το προωθούμενο master plan. Αυτό που θα στολίσει πραγματικά την είσοδο της πόλης, αυτό που θα καλωσορίζει τον επισκέπτη, αυτό με το οποίο θα εμπλουτισθεί μια ναυταθλητική αλλά και πολιτισμική παράδοση με την οποία είναι ταυτισμένη η Χίος ως νησί, αυτό που στολίζει άλλωστε το νησί εδώ και χρόνια, είναι ένας συγκεκριμένου τύπου ερασιτεχνικός αθλητισμός.
Αν υπάρχει ένα έργο για έναν εύπορο συντοπίτη που θέλει πραγματικά να στολίσει το λιμάνι και τη Χίο, έναν άνθρωπο που για να γίνει εύπορος κατάφερνε στη ζωή του να αποφεύγει τους κόλακες, αυτό είναι η επιστροφή του κολυμβητηρίου στο σπίτι του. Μια καλαίσθητη πισίνα για την υδατοσφαίριση κι ένα όμορφο λιμανάκι για την ιστιοπλοϊα που δεν χρειάζεται να είναι τεράστια και μια καλή δουλειά που πρέπει να γίνει στο διατηρητέο κτήριο των εγκαταστάσεων του ΝΟΧ. Μαζί με μια ταυτόχρονη δέσμευση από χίλιους τουλάχιστον Χιώτες και Χιώτισσες που δεν είναι εύποροι για μια ετήσια συνδρομή στο ΝΟΧ της τάξης των 100 ευρώ τουλάχιστον καθένας/καθεμία.
Κι όποιος Χιώτης εφοπλιστής θέλει να τον μνημονεύει το νησί για πολλά χρόνια (αντί να τον προσθέσει, ίσως και πολύ σύντομα, στον κατάλογο όσων συνέβαλαν με αμφίβολα έργα στην μετατροπή του σε μουσείο από ημιτελή-φαραωνικά έργα) θα τύχει της υποστήριξης όλων όσων προσέρχονται στη συζήτηση για το λιμάνι που άνοιξε όχι ως κόλακες αλλά με αποδεδειγμένη ανιδιοτέλεια.
