γράφει η Ερμιόνη Φρεζούλη
Το γνωστό και πολυδιαφημισμένο ελληνικό καλοκαίρι, εκτός από αμμουδερές παραλίες, τιρκουάζ νερά και ηλιοκαμένα σώματα, έχει και ένα ακόμα χαρακτηριστικό: τα φεστιβάλ. Μουσικά φεστιβάλ, πολιτιστικά, θεατρικά, φεστιβάλ χορού, το φεστιβάλ Αθηνών-Επιδαύρου, πολιτικά και αντιρατσιστικά φεστιβάλ. Με το βάρος να πέφτει στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη, αλλά και άλλα μικρότερα αλλά εξίσου ενδιαφέροντα στην περιφέρεια και τα νησιά.
Στα πολιτικά και αντιρατσιστικά φεστιβάλ οι μουσικές μπερδεύονται με τους παιδότοπους, τις εκθέσεις, τα δρώμενα και τις συζητήσεις. Συζητήσεις για τη συγκυρία, συχνά με προσκεκλημένους από το εξωτερικό, συζητήσεις που μας πάνε ενίοτε και λίγο παρακάτω. Γιατί δεν νοείται ένα τέτοιο, πολιτικό ή αντιρατσιστικό, φεστιβάλ χωρίς τον προβληματισμό, χωρίς τη συζήτηση και την αντιπαράθεση. Συζητήσεις που δίνουν τροφή για σκέψη και περαιτέρω κουβέντα στα πηγαδάκια με σουβλάκια και μπύρες παγωμένες στα βαρέλια. Χωρίς τη συζήτηση, τα φεστιβάλ αυτά είναι «κουτσά».
Από την άλλη, τα πολιτιστικά φεστιβάλ στην περιφέρεια και τα νησιά τείνουν να γίνουν και ένας επιπλέον πόλος έλξης για τους επισκέπτες/τουρίστες. Οργανώνονται και διαφημίζονται νωρίς, απευθύνονται στο ειδικό κοινό τους, δίνουν ένα επιπλέον κίνητρο για να επισκεφθεί κάποιος το νησί ή την επαρχιακή πόλη. Το Samos Young Artists Festival, το Φεστιβάλ Ίκαρος, το Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Πάτμου, το Διεθνές Φεστιβάλ Μουσικής Μολύβου, η λίστα είναι μεγάλη. Και δεν συμβάλλουν μόνο στην προσέλκυση επισκεπτών. Ανοίγουν νέους ορίζοντες και στους ντόπιους.
Εδώ στη Χίο το καλοκαίρι για ακόμα μια φορά θα μείνουμε στα γνωστά και πεπατημένα, ανακυκλώνοντας τη μουρμούρα για τις ανεπάρκειές μας…
