γράφει ο Κώστας Ζαφείρης
Αυτή την εποχή, μικρές εκτάσεις στην ύπαιθρο, αλλά ακόμα και γωνιές μέσα στην πόλη παίρνουν ζωή και χρώμα. Σκάβονται, φυτεύονται με εποχιακά λαχανικά, ποτίζονται και καλλιεργούνται, μετατρέπονται σε μποστάνια. Μικρά στο μέγεθος, έτοιμα να συνεισφέρουν με ζαρζαβατικά της εποχής στο οικογενειακό τραπέζι. Η καλλιέργεια τους κρύβει φροντίδα, κόπο και μεράκι. Αλλά και περηφάνια, καθώς το κολοκύθι ή η πιπεριά που μόνος σου καλλιέργησες και τρύγησες έχει, στην πραγματικότητα ή στη φαντασία, άλλη νοστιμιά.
Αν το δει κάποιος με στεγνούς οικονομικούς όρους κόστους οφέλους, ίσως αυτή η δραστηριότητα δεν είναι συμφέρουσα. Κάτι τα νερά για το πότισμα, η αξία των φυτών, τα λιπάσματα, η προσωπική εργασία ίσως ο λογαριασμός δεν βγαίνει. Ελάτε να το πείτε σε περήφανο καλλιεργητή. Αυτός δεν το βλέπει στεγνά και λογιστικά. Η μελιτζάνα και η ντομάτα του, ενσωματώνει κόπο και φροντίδα κι αυτό είναι μια άυλη αξία που δεν μετριέται.
Μάλιστα, τον τελευταίο καιρό ίσως αυτή η δραστηριότητα να έχει και παιδαγωγικό χαρακτήρα. Για να μάθουν τα παιδιά μας ότι η ντομάτα, το κολοκύθι, η πιπεριά, η μελιτζάνα βγαίνουν από τη γη, και δεν έρχονται έτοιμα στα ράφια του σούπερ μάρκετ από τις βιομηχανίες τροφίμων. Γι’ αυτό και σε αρκετές περιοχές της Ελλάδας αυτή δραστηριότητα ενθαρρύνεται. Δημοτικοί λαχανόκηποι, διάθεση γης σε ανέργους, αξιοποίηση εγκαταλειμμένων εκτάσεων, κίνητρα και υποστήριξη στους καλλιεργητές. Σε άλλα μέρη αυτά…
Διαβάζω στον τοπικό τύπο, ότι ο Δήμος Χίου αύξησε το ενοίκιο δημοτικών αγροτεμαχίων σε περιπτώσεις μέχρι και 200%. Μιλάμε για εκτάσεις που σε κάθε άλλη περίπτωση θα έμεναν χέρσες, θα εγκυμονούσαν κινδύνους για πυρκαγιές ή θα ήταν εύκολη λεία για καταπατητές. Τώρα που καλλιεργούνται φαίνεται ότι οι καλλιεργητές τους πρέπει να τιμωρηθούν. Το διαβάζεις και αναρωτιέσαι σε ποιο παράλληλο σύμπαν ζουν όσοι πήραν αυτές τις αποφάσεις. Ε μα σίγουρα γι’ αυτό και ο γιαλός είναι στραβός και στραβά αρμενίζουμε…
