γράφει ο Μιχάλης Ανεζίρης
Το ότι το προχτεσινό συλλαλητήριο για τη Μακεδονία θα γινόταν αφορμή για να ξεσαλώσουν όσοι έχουνε πάρει κατ’ εργολαβίαν την έννοια του “πατριωτισμού” τα τελευταία χρόνια και την διέστρεψαν, ταυτίζοντάς την με το μίσος, την χυδαιότητα, τους τραμπουκισμούς και τις δολοφονίες δεν ήταν δύσκολο να το προβλέψει κανείς. Και τι δεν είδαμε: παρέλαση καμαρωτών – υπόδικων – Χρυσαυγιτών, νέους επίδοξους ηγέτες του “ακροδεξιού φάσματος” να προαλείφονται επί του ρητορικού βήματος (“να’ χουμε κι εφεδρείες έτοιμες, σε περίπτωση που κάτι δεν πάει καλά με την Χρυσή Αυγή στη δίκη…), επανειλημμένες επιθέσεις εναντίον χώρων αλληλεγγύης συνοδευόμενους από εμπρησμό, την ευθύνη του οποίου τα ιδιωτικά κανάλια απέδωσαν όλως τυχαίως σε… “κουκουλοφόρους” (!) κι άλλα πολλά κι όμορφα, για τα οποία δε θα επεκταθώ εδώ.
Είναι προφανές ότι αποκτά έτσι ακόμη μεγαλύτερη σημασία να αντιδράσει όσο γίνεται πιο μαζικά ο δημοκρατικός κόσμος του νησιού στη νέα προγραμματιζόμενη επίσκεψη Χρυσαυγιτών βουλευτών στη Χίο στις 31 του Γενάρη. Η στιγμή είναι κρίσιμη κι άκρως επικίνδυνη: είναι ηλίου φαεινότερον σε ποια κατεύθυνση θα οδηγήσουν τα πράγματα, έτσι και δεν βρουν σθεναρή αντίσταση. Να θυμίσουμε πόσες μέρες χρειάστηκαν για να εκδηλωθούν οι σχεδόν φονικές επιθέσεις εναντίον των προσφύγων στη Σούδα ύστερα από την προηγούμενη επίσκεψή τους; Μόλις μία!
Επ’ αυτού, θα γραφτούν πολλά όμως μέσα στις επόμενες μέρες. Ξαναγυρνώ στο συλλαλητήριο της Θεσσαλονίκης, γιατί μ’ ενδιαφέρει να ασχοληθώ λίγο με τη νοοτροπία του απλού πολίτη, που θεώρησε το θέμα εν έτει 2018 αρκούντως σημαντικό για να κατέβει στους δρόμους, σε αντίθεση με τόσα άλλα που αφορούν την καθημερινή ζωή του. Διότι η δική του μαζική παρουσία είναι αυτή που αποθρασύνει κι όσους φωτογράφισα στην αρχή του σημειώματος.
Ας δούμε λίγο ποια έννοια του πατριωτισμού μας κινητοποιεί. Από τι κινδυνεύει περισσότερο η Μακεδονία κι η ταυτότητά της; Από το όνομα που θα πάρει το κρατίδιο των Σκοπίων – ή από:
- την ιδιωτικοποίηση του νερού, που θα κάνει αφέντες στον τόπο τις ξένες υδροδοτικές
- την μαζική παραγωγή καρκίνου και την καταστροφή κάθε έννοιας περιβάλλοντος στις Σκουριές, σε απόσταση αναπνοής από μια πόλη 2 εκατομμυρίων
- το μαζικό ξεπούλημα της Μακεδονικής γης στους πάσης φύσεως ξένους επενδυτές. Σχεδόν η μισή Χαλκιδική ανήκει πλέον σε Ρώσους, αλλά ο Θεσσαλονικιός εξακολουθεί να νιώθει το μέρος ακόμα κτήμα του, λέγοντας υπερήφανα όπου σταθεί κι όπου βρεθεί πως “σαν την Χαλκιδική δεν έχει”. Πόσο αργεί η μέρα που θα το μάθει αναγκαστικά και στα Ρώσικα;
Να συνεχίσω γενικεύοντας; Όλοι οι Έλληνες (σχεδόν) καθόμαστε απαθείς:
- όταν αφανίζουν τους πατεράδες και τις μανάδες μας με συντάξεις πείνας και εξαθλίωσης.
- όταν οδηγούν την ανεργία – ιδίως των νέων – “στα κόκκινα”, αναγκάζοντάς τους σε μαζική μετανάστευση κι απορφανισμό του έθνους. Σε λίγα χρόνια η Ελλάδα θα έχει εκδιώξει μόνη της το δυναμικότερο και πιο μορφωμένο κομμάτι του πληθυσμού της και θα κατοικείται όλο και περισσότερο από πλούσιους υπερήλικες Ευρωπαίους, που αγόρασαν ένα κομμάτι ελληνικής γης “μπιρ – παρά”.
- όταν κι όσοι νέοι μένουν πίσω εξαναγκάζονται να αποδιώξουν κάθε σκέψη δημιουργίας οικογένειας. Ποιος τρελός θα αποτολμούσε το μεγάλωμα παιδιού – πολλώ μάλλον, παιδιών – με τέτοια κρίση; Αποτέλεσμα φυσικά είναι να κατέχουμε ρεκόρ δημογραφικής γήρανσης και πληθυσμιακής συρρίκνωσης μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση: οι ηλικιωμένοι φεύγουν πριν την ώρα τους, οι νέοι την κοπανούν μαζικά, ενώ παιδιά πλέον γεννιούνται “με το σταγονόμετρο”.
Ποιος άραγε απ’ όσους συμμετείχαν στο συλλαλητήριο δε θα θεωρούσε τα παραπάνω ως σημαντικότερα εθνικά θέματα από το όνομα των Σκοπίων, στο πλαίσιο μιας νηφάλιας κουβέντας; Κι όμως… μόνο το τελευταίο ξεσήκωσε μαζικά χιλιάδες Έλληνες τα τελευταία χρόνια, ώστε να κατεβούν στους δρόμους. Κατά τ’ άλλα, όπως διδάσκουμε και στα έρημα τα παιδιά μας: “Του Έλληνος ο τράχηλος ζυγό δεν υπομένει!” Να γελάσουμε ή να κλάψουμε;
