γράφει ο Δημήτρης Λαβατσής
Από τον Αύγουστο ως το τέλος Φεβρουαρίου οι κάτοικοι των χωριών, κάθε πρωί και απόγευμα, παίρνουμε ηχητικά μία ιδέα πως είναι να ζείς σε ζώνες πολεμικών εχθροπραξιών. Πυροβολισμοί ανάλογα με τις ανάγκες των κυνηγών ακούγονται πολλές φορές ανάμεσα στα σπίτια μας.
Όσοι έχουμε την ατυχία να μένουμε πέρα από το κέντρο του οικισμού έχουμε μια dolby-stereo εκδοχή του αιφνιδιασμού των πετούμενων, αρκεί να υπάρχουν έστω και μικροί κήποι ή αγροί γύρω από τα σπίτια που κατοικούμε.
Πολλές φορές ούτε οι φράχτες εμποδίζουν. Παραβιάζονται, με έξοδα του ιδιοκτήτη, για να ικανοποιηθεί «ο πυρετός του κυνηγιού».
Ο νόμος ορίζει κάποιες αποστάσεις από τα όρια των παλιών οικισμών πέρα από τις οποίες μπορεί κάποιος να «τουφεκάει». Τα όρια αυτά, που έχουν ξεπεραστεί με τις επεκτάσεις των οικισμών εδώ και δεκαετίες, πολλές φορές δεν γίνονται σεβαστά.
Ούτε αυτά!
Κάποιοι κυνηγοί από όσους κατοικούν μέσα στους οικισμούς βολεύονται να ξεμουδιάζουν το πρωί ή να απολαμβάνουν το απόγευμα βγαίνοντας στον κήπο τους με τις καραμπίνες για να πυροβολήσουν πετούμενους μεζέδες.
Έτσι το κυνήγι τους γίνεται πιο οικονομικό σε βενζίνα και χρόνο. Βολικά πράγματα… γι αυτούς. Και μια καθημερινότητα ενοχλητική, έξι μήνες το χρόνο, για όσους διαμένουν στην «ζώνη πυρός».
Ο γράφων, που δεν κυνηγά, πιστεύει στο αυτονόητο δικαίωμα του καθενός, και των κυνηγών επομένως, να απολαμβάνει οποιοδήποτε σπορ, αρκεί να μην ενοχλεί, να μην κάνει ζημιές και να μην βάζει σε κίνδυνο τους συμπολίτες του.
Αυτονόητο; όχι και τόσο. Σίγουρα όμως ψιλά γράμματα για όσους κοιτάνε την πάρτη τους και την απόλαυσή τους.
Να ελπίζουμε ότι τουλάχιστον ο κυνηγετικός σύλλογος θα βάλει κάποια φωνή; Να περιμένουμε ότι και άλλοι συμπολίτες μας θα εκφράσουν την δυσφορία που εκφράζουν σε συζητήσεις για το φαινόμενο;
