γράφει ο Γιώργος Χατζελένης
Η Ουκρανία, μία άλλοτε τεράστια χώρα στα ανατολικά της Ευρώπης, διαλύθηκε από έναν ύπουλο εμφύλιο πόλεμο. Το δυτικό κομμάτι που προέκυψε πέρασε στα χέρια των νεοναζί του Δεξιού Τομέα, οι οποίοι έκτοτε υποστηρίζονται από τις χώρες της υπόλοιπης Ευρώπης. Μάλιστα πολλά μέσα μαζικής ενημέρωσης τους είχαν βαπτίσει ως Ουκρανούς ευρωπαϊστές. Καλυμμένοι πίσω από τις πλάτες των Ευρωπαίων ηγετών, οι νεοναζί προέβησαν σε θηριωδίες κι εγκλήματα που θυμίζουν τη σκοτεινή περίοδο του γερμανικού ναζισμού.
Τι μπορεί όμως να συμβεί όταν αφήνεται το τέρας ελεύθερο; Στις 2 Μαΐου του 2014, οπαδοί της ποδοσφαιρικής ομάδας από το Χάρκοβο και μέλη του Δεξιού Τομέα οργάνωσαν πορεία στους δρόμους της Οδησσού. Κάποια στιγμή άρχισαν να προκαλούν μια ομάδα αντικυβερνητικών που είχαν ένα κιόσκι στην πλατεία Κουλίκοβο Πόλιε και συγκέντρωναν υπογραφές για την διεξαγωγή δημοψηφίσματος για την ομοσπονδιοποίηση της Ουκρανίας,. Τα αίματα άναψαν κι αρκετοί αντικυβερνητικοί βρήκαν καταφύγιο στο κτίριο των συνδικάτων. Οι νεοναζί το περικύκλωσαν και έβαλαν φωτιά. Ο τελικός απολογισμός ήταν σαράντα δύο νεκροί και εκατόν εικοσιπέντε τραυματίες.
Όλα όσα συνέβησαν εκείνη τη βραδιά εξακολουθούν μέχρι σήμερα να σοκάρουν. Μαζί με τις μαρτυρίες όσων επέζησαν από τη φρικαλεότητα των νεοναζί, υπάρχουν κι αρκετές φωτογραφίες καμένων πτωμάτων, που μόνο οργή γεννούν σε κάθε σκεπτόμενο και δημοκρατικό άνθρωπο.
Άνθρωποι πηδούσαν από τα παράθυρα για να γλιτώσουν τη φωτιά, μ’ αποτέλεσμα ανεξέλεγκτα να τσακίζονται στο έδαφος. Τραυματισμένοι και πανικοβλημένοι γινόντουσαν αμέσως βορά στους εξαγριωμένους νεοναζί, οι οποίοι τους κλωτσούσαν στο κεφάλι και τους χτυπούσαν με ότι έβρισκαν, ενώ όσοι εγκλωβίστηκαν μέσα στο κτίριο των συνδικάτων, κάηκαν ζωντανοί.
Το παραπάνω φρικιαστικό έγκλημα που συνέβη σε ευρωπαϊκό έδαφος δε παίχτηκε σε κανένα μέσο μαζικής ενημέρωσης, ούτε προκάλεσε μαζικές αντιδράσεις. Έχουν περάσει τέσσερα χρόνια από τότε, κι αν γι’ αρκετούς οι φλόγες αυτές έχουν σβήσει (ή δεν άναψαν ποτέ), για μας η οργή παραμένει άσβεστη. Καθήκον μας είναι να φέρνουμε στην επιφάνεια τα εγκλήματα που αρκετοί επιδιώκουν να αποσιωπούν και αν θυμίζουμε πως ο φασισμός δε πεθαίνει από μόνος του. Κι όσο κάποιοι τον διατηρούν τόσο εκείνος δείχνει την απάνθρωπη και δολοφονική του φύση. Γι’ αυτό το λόγο δε πρέπει ποτέ να ξεχάσουμε το έγκλημα της Οδησσού.
