του Κώστα Ζαφείρη
Είναι παράξενες τούτες οι μέρες οι γιορτινές. Χαρούμενες και ξέγνοιαστες τις θέλει το στερεότυπο, τις θέλουμε όλοι. Είναι ωστόσο μέρες ιδιαίτερες, ξεχωριστές. Μέρες με λεπτές ισορροπίες. Μέσα τους η άπλετη χαρά μπορεί να κρύβει ένα πικρό κατακάθι θλίψης. Ή το ανάποδο. Ποιος μπορεί μετά βεβαιότητος να το πει;
Είναι παράξενες τούτες οι μέρες. Τα ημερολόγια και τα εορτολόγια επιμένουν. Άνοιξη. Πάσχα. Ο καιρός είναι μουντός συννεφιασμένος, το κρύο τσουχτερό. Κι ωστόσο, ο εορταστικός αταβισμός μας, μας οδηγεί. Σε στράτες γνώριμες. Ψώνια, παραγγελίες, ακολουθίες για τους θρησκεύοντες, συναντήσεις γιορτινές, ευχές και αγκαλιές και φιλιά αναστάσιμα.
Είναι παράξενες τούτες οι μέρες. Ιδιότροπες, Για όσους και όσες βιώνουμε μια πρόσφατη απώλεια, ακόμα πιο δύσκολες. Γιατί σε κάθε γωνιά του γιορτινού μονοπατιού, είναι παρούσα η αδιανόητη απουσία. Θαρρείς και το αγαπημένο πρόσωπο που λείπει είναι εκεί. Σου υπενθυμίζει, εκεί στην αδιόρατη άκρη της μνήμης περασμένες χρονιές, καλαμπούρια, γλέντια, ακόμα και δυσκολίες και ζόρια.
Είναι παράξενες τούτες οι μέρες. Λαμπάδα και παπούτσια στη βαφτιστήρα, κόκκινα αυγά, τσουρέκια που ζυμώνονται, γκρίνια για τη μεγαλοβδομαδιάτικη νηστεία, σοκολατένιος λαγός για τον μικρό μας, η Φιλαρμονική στην Πλατεία, το ουζάκι του Μεγάλου Σαββάτου το μεσημέρι, οι γαστρονομικές κραιπάλες την Κυριακή. Μόνο εκείνος που μυστικά και παιχνιδιάρικα έφερνε κάθε χρόνο τα μπομπάκια και σου γέμιζε τις τσέπες, από παιδάκι μέχρι και πέρσι, φέτος δεν θα είναι εδώ.
Είναι παράξενες τούτες οι μέρες. Ο ίσκιος των κεκοιμημένων είναι αχνός κι αδιόρατος, κι όμως υπάρχει. Ξυράφι γίνεται σε κάτι λεπτομέρειες που πριν δεν τις πρόσεχες.. Το πασχαλινό κουστούμι του, μόνο στην ερημιά της ντουλάπας. Τα αυγά που δεν θα βάψουμε. Το ποτήρι που δεν θα τσουγκρίσουμε. Μια μόνο παρηγοριά. Στερεή. Μας λείπει μια ζωή που δόθηκε με αγάπη. Κι αγάπη βρήκε στο διάβα της. Γι’ αυτό ήταν Ζωή. Καλό Πάσχα σε όλους και όλες.
