γράφει η Ερμιόνη Φρεζούλη
Οι βαρύγδουπες αναλύσεις για τον τουρισμό τον χαρακτηρίζουν «βαριά βιομηχανία» της χώρας. Βαριά ή ελαφριά, όμως, συνήθως στηρίζεται στην εξοντωτική εκμετάλλευση όσων εργάζονται σε αυτόν.
Η τουριστική περίοδος ξεκίνησε σε όλη τη χώρα, και μαζί η περίοδος σκληρής δουλειάς για τους εργαζόμενους στις τουριστικές υποδομές. Όλους εκείνους που μας υποδέχονται συνήθως με χαμόγελο για να μας εξυπηρετήσουν σε ξενοδοχεία, εστιατόρια και μπαρ, όλους εκείνους που δεν τους βλέπουμε ίσως, αλλά δουλεύουν σκληρά για να «βγει» κι αυτή η σεζόν και να εξυπηρετηθούν τα εκατομμύρια τουριστών που επισκέπτονται τη χώρα.
Οι εργαζόμενοι στον τουρισμό, ωστόσο, εμπίπτουν σε ειδική κατηγορία: προσλαμβάνονται κάθε Μάη και απολύονται κάθε Σεπτέμβρη, εργάζονται φουλ όλη την τουριστική σεζόν, όταν οι υπόλοιποι κάνουμε διακοπές, και μετά μπαίνουν για λίγους μήνες (συνήθως 4) στο ταμείο ανεργίας. Και μετά; Περιμένουν άλλους 3-4 μήνες για να βρουν και να ξαναπιάσουν δουλειά, με όσο άγχος και αβεβαιότητα συνεπάγεται αυτό. Οι «τυχεροί», ως τον Απρίλη έχουν βρει (ή τους έχουν υποσχεθεί) μια θέση εργασίας. Οι υπόλοιποι, πάνε πόρτα-πόρτα ή βιοπορίζονται με δουλειές του (τουριστικού) ποδαριού.
Και οι συνθήκες δουλειάς; Δεν ξέρω κατά πόσο ισχύει στο νησί μας, σε άλλες τουριστικές περιοχές όμως είναι κανόνας: οι εργοδότες απαιτούν να εργάζονται για 3 ή 4 μήνες (ανάλογα με την περιοχή) 10ωρα και 12ωρα κάθε μέρα χωρίς ρεπό. Οι άνθρωποι αυτοί, που όλοι απαιτούμε, και κυρίως οι ίδιοι οι εργοδότες τους, να είναι χαμογελαστοί και ευγενικοί μαζί μας, να καλύπτουν άμεσα τις ανάγκες και τις απαιτήσεις μας, ενίοτε και παράλογες, δουλεύουν χωρίς μια μέρα διακοπή για 2 και 3 και 4 μήνες. Και με μισθούς παντελώς αναντίστοιχους, ύστερα και από την καταβαράθρωση που έχουν υποστεί όλοι οι μισθοί την τελευταία 5ετία, που προφανώς και δεν καλύπτουν τις πραγματικές ώρες δουλειάς. Παράδειγμα από την Κρήτη, όχι το χειρότερο: 7ήμερη εργασία στη ρεσεψιόν κεντρικού ξενοδοχείου, 9 ώρες καθημερινά, μισθός 800 ευρώ, ασφάλιση (που θα σου δώσει δικαίωμα και στο επίδομα ανεργίας) αβέβαιη. Σκεφτείτε τι γίνεται αν είσαι καμαριέρα, σερβιτόρος, λαντζέρης, στην κουζίνα ή «γενικών καθηκόντων»…
Συζήτηση1 σχόλιο
Μια ακόμα παθογένεια του τουριστικού κλάδου ειδικά τις «καλές» εποχές. Οι υπάλληλοι δούλευαν 4 μήνες τον χρόνο βγάζοντας όμως αρκετά χρήματα για όλη τη χρονιά. Μετά απολύονται και συλλέγουν το επίδομα ανεργίας κάνοντας τις διακοπές τους τον χειμώνα. Μέχρι να επαναπροσληφθούν από τον ίδιο εργοδότη. Και αυτό συνεχιζόταν για χρόνια. Οι υπάλληλοι και ο εργοδότες τους κλέβουν ξεκάθαρα το επίδομα ανεργίας. Εξαρτημένες σχέσεις εργασίες επιδοτούμενες αδιαλείπτως από το Ελληνικό Δημόσιο.