20160925
Απόγευμα με τον ήλιο πάνω από τη θάλασσα να ζεσταίνει το κόκκινο χώμα της Αμανής· περνώντας από την Πιραμά με την άκρη του ματιού είδα ότι έχει ανοίξει καφενείο απέναντι από την εκκλησία, μέχρι να το καταλάβω είχαμε προσπεράσει. Σταματήσαμε στην Παρπαριά να πάρουμε καφέ· στο καφενείο, οι ιδιοκτήτες -ένα νέο ζευγάρι με τα τρία παιδιά τους- ο παπάς και 2-3 πελάτες. «Εγώ λειτουργώ εδώ και στην Πισπιλούντα, στις Τρύπες και το Άγιο Γάλα είναι άλλος· Νενητούρια, Κουρούνια άλλος. Τέσσερα παιδιά δικά μας πάνε στη Βολισσό στο δημοτικό» -«Δυο δικά μου και δυο του απέναντι μαγαζιού» συμπληρώνει η κοπέλα»- «Ψωμί έχουμε κάθε μέρα, τρεις μέρες από το δικό μας φούρναρη και τρεις από τον Βροντάδο· έρχονται και μανάβηδες, ψαράδες. Φέτος παρόλο που δεν έβρεξε είχαμε πολλά αμύγδαλα και σύκα, αλλά ελιές δεν θα ‘χουμε καθόλου».
Συνεχίσαμε προς τις Τρύπες· πολύ πυκνή βλάστηση γύρω από το χωριό, αφήσαμε το αυτοκίνητο πάνω από το ρέμα, στο μικρό πάρκινγκ κάτω από τον πλάτανο. Ο ήλιος είναι ακόμα δυνατός, στο χωριό ησυχία, το καφενείο η «Έζουσα», κλειστό τέτοια ώρα· μπήκαμε στον οικισμό, δυο αγόρια έπαιζαν μπάλα, ο παππούς τους ήταν από κάτω στο χωράφι. «Μαζεύω κάτι τελευταία αμύγδαλα, φέτος είχαμε πολλά. Γύρω στους εικοσιπέντε μένουμε εδώ το χειμώνα, τα εγγόνια μένουν στη Χώρα, ήρθανε για Σαββατοκύριακο. Όλο το χωριό είναι πάνω από τον δρόμο, συνεχίστε από ‘δω και θα σας βγάλει πάνω». Ο δρόμος, κάτι σαν περιφερειακός, έβγαζε στην άκρη του οικισμού, περνούσε από χωραφάκια με αμυγδαλιές και μικρά μποστάνια κρατημένα σε αναβαθμίδες, μια και το χωριό είναι σε πλαγιά. Ένα χορταριασμένο μονοπάτι μας οδήγησε στο δημοτικό σχολείο· κλειστό από χρόνια. Έχει μια μεγάλη άδεια αυλή με υπέροχη θέα· απέναντι μόνο η θάλασσα, στο βάθος δεξιά τα Ψαρά, αριστερά η άκρη της νότιας Χίου. Πάνω από την σιδερένια πόρτα γράφει «ΑΝΗΓΕΡΘΕΙ ΔΑΠΑΝΑΙΣ ΤΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΥ ΕΝ ΕΤΟΙ 1958». Στην άκρη του οικοπέδου είναι οι τουαλέτες και μια μικρή αποθήκη, με τη σημαία και την πινακίδα «ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΤΡΥΠΩΝ».
Μπαίνουμε πάλι στο χωριό, ησυχία· μόνο οι γάτες ξαφνιάζονται με την άφιξή μας και προβάλλουν τρομαγμένες από γωνίες, μπαλκόνια και μικρές βεράντες. Σαν παιχνίδι για αυτές το χωριό, με τα μικρά σπίτια το ένα πάνω από το άλλο, τις ταράτσες, τις παλιές σκάλες, τις αυλές και τις συκιές στα εγκαταλελλειμμένα σπίτια. Ανάμεσα στα παλιά είναι αρκετά επισκευασμένα σπίτια, βαμμένα, φροντισμένα, με λουλούδια προσπαθούν να αντισταθούν στην φθορά του χρόνου που είναι τόσο έντονη γύρω τους.
Στην πάνω άκρη του οικισμού ένας άντρας ποτίζει το μποστάνι του, όλα τα φυτά είναι κρατημένα με κάθετα και οριζόντια καλάμια σε γραμμές. Έχει από όλα τα καλά «τούτα είναι μαυρομάτικα, από δω αγκινάρες, πιπεριές, ντομάτες. Τώρα ποτίζω μέρα παρά μέρα, το καλοκαίρι κάθε μέρα γιατί ο ήλιος βλέπεις τραβά την υγρασία. Δεν μένω μόνιμα εδώ, ήμουν τριάντα χρόνια στην Αμερική, όλη η οικογένειά μου, παιδιά, εγγόνια είναι εκεί. Μόλις τελειώσω με τις δουλειές θα πάω πάλι». Κατεβήκαμε από τα σοκάκια στον κεντρικό, από ένα παράθυρο ακουγόταν λαϊκή μουσική, οι πλάκες γυάλιζαν στο το πλάγιο φως του ήλιου· συνεχίσαμε για το Μελανιός.
