γράφει ο Κώστας Ζαφείρης
Σ’ αυτή τη ζοφερή εποχή, το χειμώνα της δυσαρέσκειας που είχε πει κι ο Εγγλέζος βάρδος, διακρίνω και μια άλλη πτυχή. Πάντα παρούσα στην Ελληνική επικράτεια, ακόμα χειρότερη φέτος. Το τσαλάκωμα της ουράς, της πολύωρης αναμονής, του μπερδέματος και της παράνοιας της γραφειοκρατίας. Αντιφατικά εκκαθαριστικά, λογαριασμοί, μπιλιετάκια, φόροι, χαράτσια, βομβαρδίζουν σπίτια και διαμερίσματα. Και συνήθως, εμείς οι αποδέκτες, μισθωτοί, συνταξιούχοι, άνεργοι, υποαπασχολούμενοι, τα φέρνουμε ως καθημερινό άγος μπροστά μας. Τα συζητάμε στο οικογενειακό συμβούλιο, κατά κανόνα στο τραπέζι, αφού έχουμε φάει μη μας κάτσει το φαγάκι στο λαιμό, κι αποφασίζουμε. Ακόμα, και μιλάω για μένα και τους οικείους μου, μπορούμε και τους πληρώνουμε, όχι για πολύ βεβαίως. Δεν υπάρχουν αποθέματα. Μεροδούλι μεροφάι, είμαστε. Κι έπειτα ξεκινάει η μεγάλη κουβέντα. Ποιος θα την κάνει την δυσάρεστη δουλειά; Να πάει να στηθεί, μπορεί και δίωρο, στην ουρά, να λύσει σταυρόλεξα, να καπνίσει τσιγάρο (έξω) αφού βρει άνθρωπο εμπιστοσύνης να του κρατήσει τη σειρά, να κουβεντιάσει με μακρινούς γνωστούς, να ακούσει τις άπειρες ανοησίες της ουράς («να φύγουν οι ξένοι» λες και φταίνε π.χ. για το φόρο για τα ακίνητα), να αναπνεύσει το βαρύ άρωμα της εμπρός κυρίας που φέρνει πονοκέφαλο στάνταρ. Τέλος πάντων, φτάνεις στο γκισέ μετά από ώρα.
Με την τρελαμένη υπάλληλο (συγγνώμη, συνήθως κοπέλες συναντώ στα ταμεία) που έχει εξυπηρετήσει πάνω από τα μέτρα της, και το μάτι της γυαλίζει. Παρεμπιπτόντως, ούτε η υπάλληλος φταίει για τα χαράτσια, η προπαγάνδα των αθλίων φταίει που εδώ και χρόνια –ανάμεσα τα άλλα- λέει για «τεμπέληδες και άχρηστους». Κι έτσι έχει μείνει ένα γκισέ (και τρελαμένο) αντί για τρία που πήγαινε γρήγορα η ουρά. Διακανονισμοί, συμφωνίες, δόσεις. Χαρτιά υπογραφές σφραγίδες. Σκάλες και ασανσέρ. Τυφλοί διάδρομοι και λοιπά λοιπά. Τελειώνεις, καλό μεσημέρι. Κι αισθάνεσαι τσαλακωμένος. Όπως τσαλακωμένη θα αισθάνεται κι η κοπέλα που σε εξυπηρέτησε όταν πάει σπίτι. Όπως τσαλακωμένοι αισθάνονται οι άλλοι συνταξιδιώτες της ουράς. Ότι και να κάνει ότι κι αν πρεσβεύει ο καθένας (κάποιοι ιδιαιτέρως ηλίθιοι και μοχθηροί, θα συμπεράνουν ότι πρέπει να καθαρίσει ο τόπος από τους ξένους, κάποιοι άλλοι απλώς ηλίθιοι θα ανακουφιστούν που έχομε μείνει στο ευρώ) δεν έχει σημασία. Όλοι το ίδιο τσαλακωμένοι βγαίνουμε από αυτή την κρεατομηχανή. Δίπλα στη φτώχεια, στην ανασφάλεια, στην ανεργία… το τσαλάκωμα. Αυτό που θα σε αφήσει ξέπνοο στην πολυθρόνα, να ακούς τις τσαλακωμένες τους, τις στημένες τους, τις ειδήσεις.
