του Μιχάλη Μελαχροινούδη
Για κάθε σπίτι που του περισσεύει η χλεύη, η αποδοκιμασία, η συντριβή για κάθε τι το διαφορετικό, το ξένο, το αδύναμο, το «άλλο», που όλα επιτρέπονται και τίποτα δεν απαγορεύεται στο «παιδί» που ποτέ δεν φταίει, πάντα οι άλλοι,
για κάθε γονιό που η πρωινή συμβουλή στο παιδί του είναι «εσύ μην ανακατεύεσαι» αντί για «μίλα», «κάνε κάτι», «ζήτησε βοήθεια», «πάρε θέση»,
για κάθε σχολική τάξη και σχολείο που περισσεύει ο ανταγωνισμός, η αδιαφορία, οι απρόσωπες σχέσεις, ο φόβος, όταν δεν υπάρχει και δεν τηρείται κανένας κανόνας από κανέναν, κανόνας που να τον έχουμε φτιάξει μαζί και κάτι να λέει σ’ όλους μας όχι να επιβάλλεται εκ των άνωθεν,
για κάθε κοινωνία που της περισσεύει ο παλικαρισμός όχι η παλικαριά, το νταϊλίκι και όχι το φιλότιμο, η απάτη και όχι η αρετή,
για κάθε πολιτεία που βαυκαλίζεται, όταν λέει βαρύγδουπα «πρώτα το παιδί», στην ουσία όμως εγκαταλείπει, προχειρολογεί, κομπορρημονεί ανέξοδα, εύκολα, επιφανειακά,
πάντα θα υπάρχει ένας Βαγγέλης για να μας θυμίζει ότι αιμορραγούμε, όλοι μας.
