γράφει ο Γιώργος Κάκαρης
Ο Βαλεντίνος που γιόρταζε πριν λίγες μέρες, ο «Άγιος» των ερωτευμένων έχει και μία άλλη ιδιότητα, μάλλον άγνωστη στους περισσότερους. Ο Βαλεντίνος, σύμφωνα με τον θρύλο, υπήρξε ιερωμένος του 3ου αιώνα, ο οποίος σε πείσμα των διαταγών του αυτοκράτορα Κλαύδιου δεχόταν να παντρέψει νέους ερωτευμένους, γλιτώνοντας με αυτό τον τρόπο τους άντρες από τη στρατιωτική θητεία. «Επρόκειτο για πραγματικό προστάτη των ερωτευμένων και των αντιρρησιών συνείδησης» όπως εύστοχα σημειώνει το sansimera.gr.
Αφήνοντας τους θρύλους του παρελθόντος, ερχόμαστε στο σήμερα όπου βρίσκουμε στην ηγεσία του Υπουργείου Άμυνας τον Πάνο Καμμένο. Ο υπερσυντηρητικός πρόεδρος των ΑΝΕΛ, συγγραφέας του ανιστόρητου βιβλίου «Τρομοκρατία, θεωρία και πράξη» αλλά και του τρίτομου «Eλληνισμός-Ορθοδοξία στην Δεύτερη Χιλιετία», ο υπουργός που λίγες ημέρες αφότου ανέλαβε πέταξε με ελικόπτερο πάνω από τα Ίμια, έχει στη δικαιοδοσία του τα θέματα θητείας. Ο εκσυγχρονισμός της στρατιωτικής νομοθεσίας που υπόσχονταν ο ΣΥΡΙΖΑ, που θα έδινε τέλος στο κυνήγι των αντιρρησιών συνείδησης και θα έβγαζε απ’ την αφάνεια την εναλλακτική πολιτική θητεία δεν πρόκειται να υλοποιηθεί, απογοητεύοντας όσους ήλπιζαν σε αυτές τις αντιμιλιταριστικές μεταρρυθμίσεις.
Ψιλά γράμματα για τους περισσότερους, που θα πουν -και θα έχουν δίκιο- ότι μετά το αποτέλεσμα των εκλογών, τα κουκιά δεν έβγαιναν για μια αυτοδύναμη «Κυβέρνηση της Αριστεράς», με συνέπεια κάποιο υπουργικό χαρτοφυλάκιο να πρέπει να δοθεί στον Π. Καμμένο. Ωστόσο με τη συγκεκριμένη επιλογή, χάθηκε η ευκαιρία για αναγκαίες αλλαγές στα στρατολογικά θέματα και μια από τις προϋποθέσεις για τη δημιουργία μιας προοδευτικότερης κοινωνίας.
Παρόλα αυτά, η τοποθέτηση του Π. Καμμένου στο ΥΕΘΑ προκάλεσε πολύ λιγότερες αντιδράσεις απ’ ότι η υποψηφιότητα για ΠτΔ του Προκόπη Παυλόπουλου, του οποίου η επιλογή όσο ανεξήγητη και αν είναι, όσο προσβλητική για όσους πίστεψαν στο σύνθημα «Πρώτη φορά Αριστερά», έχει μόνο συμβολική σημασία, μια που επί του πρακτέου δεν θα έχει κανένα αντίκτυπο στις πολιτικές που θα εφαρμοστούν, αφού τα περιθώρια παρέμβασής του ΠτΔ είναι περιορισμένα. Μήπως πρέπει να επικεντρωθούμε στην ουσία της πολιτικής και να παραμερίσουμε λίγο τους τύπους και τα αξιώματα;
