Mε την ευθύνη που είχαμε στο Σύλλογο Δασκάλων και Νηπιαγωγών Χίου τα τελευταία δυο χρόνια περίπου, δώσαμε από την πρώτη στιγμή τη μάχη για να αλλάξει το κλίμα ηττοπάθειας και της επέλασης των νεοφιλελεύθερων – νεοσυντηρητικών αντιλήψεων, αλλά και να δοθεί ένα χτύπημα στον αξιακό πυρήνα της κυρίαχης ιδεολογίας στα σχολεία και τους συναδέλφους.
Αγωνιστήκαμε σκληρά για την προαγωγή της ενότητας και της συλλογικής δράσης, που συσπείρωσε τελικά τους συναδέλφους στις αποφάσεις γύρω από τα συλλογικά προτάγματα. Το θέσαμε εξ’αρχής και συνεχώς, πως μόνο η γενίκευση της αντιπαράθεσης, απέναντι σε κυβερνήσεις και πολιτικές που αποδείχτηκαν αδίσταχτες, ήταν η ασφαλής απάντηση. Μια απάντηση που όσο δε δίνεται συνολικά πολιτικά θα επιτρέπει να ακυρώνει τη δουλειά και τη δράση των ζωντανών συνδικάτων και τον αγώνα των εργαζομένων!
Υπηρετώντας την ενότητα στην πρακτική του Συλλόγου, στηρίξαμε ενιαίες δράσεις τoυ Κλάδου, αν και είχαμε σοβαρές ενστάσεις, για την τακτική της Ομοσπονδίας.
Με συνέπεια στη δουλειά, στα σχολεία, στους συλλόγους διδασκόντων, παντού. Όμως, ο γραφειοκρατικός και συμβιβασμένος χαρακτήρας του συνδικαλισμού που υπηρετεί η ΔΟΕ -και όχι μόνο- αποτελεί μέρος του προβλήματος και είναι εμπόδιο στην ανάπτυξη ενός νικηφόρου αγώνα. Γιατί ούτε για μια στιγμή δεν άφησε την αντιπαράθεση να πάρει συνολικά χαρακτηριστικά σύγκρουσης με την κυβερνητική πολιτική, που είναι η μόνη εγγύηση για την αποτροπή των αντιδραστικών αναδιαρθώσεων στην εκπαίδευση, στην εργασία, στον κοινωνικό ιστό.
Είναι ο κατεστημένος – κομματικός συνδικαλισμός στην πλειοψηφία του, συνεπικουρούμενος από τις ιδεοληψίες κι άλλων παραταξιακών μηχανισμών, στοχεύσεων και σκοπιμοτήτων, που μας έσυρε φέτος σε 13 μέρες απεργίες στο γάμο του Καραγκιόζη και σε ουκ έστιν αριθμό από στάσεις εργασίας, αλλά αρνήθηκε σε όλη τη διάρκεια της κρίσιμης αυτής χρονιάς να οργανώσει και να συμβάλλει σε πραγματικό πανεκπαιδευτικό – πανεργατικό αγώνα στο χώρο της εκπαίδευσης και της εργασίας. Αντίθετα, έσπειρε αυταπάτες πως μόνο με καλές νομικές γνωμοδοτήσεις, ένδικα μέσα, συμβολικές παραιτήσεις, δηλώσεις για «παραιτήσεις προσεχώς», προσωπική στάση συναδέλφων και ακτιβισμούς θα μπλοκάρουμε εσαεί τα επιχειρούμενα αντιδραστικά μέτρα που είναι κομβικός στόχος για την πολιτική των μνημονίων!
Το δυστύχημα είναι πως με ολίγη από «πολιτική ανυπακοή» ως προσθήκη, ένα μεγάλο μέρος του αγωνιστικού τόξου δε φάνηκε να κινείται και τόσο μακράν της λογικής αυτής. Ένας προϊδεασμός για ό,τι τελικά κυριάρχησε στην περίοδο που πέρασε ήταν και η στάση δυνάμεων του κινήματος, που δεν προέκριναν τη συγκρότηση ενός μετώπου αντίστασης κι ενός σχεδίου αγώνα, σύγκρουσης κι ανατροπής, την ώρα που οι πρώτες απολύσεις έφταναν στην εκπαίδευση κι η αξιολόγηση – διάλυση – υποταγή έμπαινε στην προμετωπίδα της κυβερνητικής ατζέντας.
Σημαντικές θα χαρακτηρίζαμε τις στιγμές που, μαζί με το κίνημα, δώσαμε όλες μας τις δυνάμεις για να ακυρώσουμε τα σεμινάρια της ντροπής για την κακόφημη αξιολόγηση που απευθύνονταν στους διευθυντές των σχολείων. Η συσπείρωση των συναδέλφων και η μαζική συμμετοχή τους στα μπλόκα των σχολείων νομιμοποίησε ηθικά και πολιτικά τις αποφάσεις ακύρωσης των σεμιναρίων και δικαίωσε τη γραμμή αντίστασης που επιλέχτηκε.
Από τη μεριά μας θέλαμε να συμβάλλουμε, ώστε η μαχόμενη εκπαίδευση να καταγάγει μικρές αλλά σημαντικές νίκες, που να λειτουργούν ως παρακαταθήκη για τη μεγάλη σύγκρουση που πρέπει να αναλάβουμε. Εμείς δεν καλλιεργούμε αυταπάτες ότι στα σεμινάρια αυτά ακυρώσαμε την αξιολόγηση των εκπαιδευτικών. Δηλώνουμε όμως πως, αγωνιζόμενοι για τη μεγάλη σύγκρουση και την ανατροπή αυτής της αντιεκπαιδευτικής λαίλαπας, δεν πρόκειται να επιτρέψουμε σε κανέναν μηχανισμό και σε κανέναν αξιολογητή να «επιμορφώνει» ή να οργανώνει απρόσκοπτα τη σφαγή των αμνών στον κλάδο και να ανοίγει την κερκόπορτα της ομηρίας, της χειραγώγησης και των απολύσεων στο χώρο της εκπαίδευσης. Θα συνεχίσουμε την πάλη για να υλοποιηθεί η απόφαση της πρόσφατης τακτικής μας Γενικής Συνέλευσης και να συγκροτήσουμε ένα ευρύ μέτωπο αγώνα που χωρίς άλλη καθυστέρηση, θα οργανώσει τη σύγκρουση με το βαθύ πυρήνα της πολιτικής των μνημονίων και την αδίστακτη κυβέρνηση μειοψηφίας στο λαό που την εφαρμόζει.
Που θα προάγει όλα τα επεισόδια αντίστασης της προηγούμενης περιόδου σε μια πιο συνολική αντιπαράθεση με την κυβερνητική πολιτική, ως το μόνο σίγουρο δρόμο για να αποτρέψουμε τα εφιαλτικά σενάρια που εξυφαίνονται για τη συνέχεια με την ατομική αξιολόγηση, τις μετακινήσεις και τις απολύσεις εκπαιδευτικών. Τις καταργήσεις, τις συγχωνεύσεις και τις υποβαθμίσεις σχολείων. Τη χειραγώγηση και την εργασιακή τρομοκρατία. Για να οργανώσει η αυθεντική συλλογική θέληση πραγματικό αγώνα διάρκειας απ’ το Σεπτέμβρη, που θα απευθύνεται και σε άλλους χώρους εργαζομένων και που αποτελεί τη μόνη αναγκαία αγωνιστική επιλογή του κόσμου της εργασίας που βρίσκεται στα πρόθυρα του αφανισμού, αλλά και όλης της κοινωνίας. Ας μας βρίσκουν λοιπόν συνεχώς μπροστά τους!
Υ.Γ «Αντίο για πάντα… ή εις το επανιδείν. Όποιος κατάλαβε θα γνωρίζει πως αυτό δεν είχε ποτέ σημασία»