20160330
Αμέσως μετά το Χαλκειός είναι το Βερβεράτο· καινούργιες κατοικίες με κήπους γύρω από τον παλιό οικισμό. Περπάτησα στο χωριό, λίγα τα ερειπωμένα σπίτια, τα περισσότερα είναι φροντισμένα και πρέπει να κατοικούνται· στην εκκλησία είχε λειτουργία, προηγιασμένη της σαρακοστής, η καμπάνα στο πέτρινο καμπαναριό χτυπούσε ρυθμικά σε τρεις διαφορετικούς τόνους. Διέσχισα την κεντρική οδό μπροστά από την εκκλησία και το νηπιαγωγείο και κατέβηκα στο ρέμα που είναι και περιφερειακός δρόμος· μια παρέα από κυρίες είχαν βγει για περπάτημα με τις φόρμες και τα αθλητικά τους. Το Βερβεράτο είναι χωμένο στο πράσινο· τα κελαηδίσματα των πουλιών, ο ερχομός των χελιδονιών, οι μυρωδιές, η κινητικότητα και η χαλαρότητα των ανθρώπων, το φως· όλα δείχνουν ότι είμαστε στην καρδιά της άνοιξης. Τριγυρίζω στα χωράφια, παλιές στέρνες και πηγάδια, ανθισμένα τα εσπεριδοειδή στα περιβόλια, οι κουκιές έχουν ψηλώσει· μαρούλια, κρεμμύδια, σπανάκια, κληματαριές, ελιές, συκιές.
Λίγα σπίτια έχουν μείνει πέτρινα, μόλις που καταλαβαίνεις τη δομή του αρχικού οικισμού. Στο κέντρο το καφενείο-ταβέρνα· μέσα μια παρέα άντρες παίζουν χαρτιά κόβοντας και ράβοντας με τη γλώσσα· τη γλώσσα του καφενείου. Ο ιδιοκτήτης μου δείχνει το μαγαζί, ανοίγει το απόγευμα, το βράδυ σερβίρει και φαγητό· στους τοίχους η ιστορία του οικισμού, στέκεται σε μια αφιέρωση που του έστειλαν από την Ιταλία και σε μια φωτογραφία του πενήντα και σε μια εξαιρετική τοιχογραφία που αναπαριστά χάρτη της Χίου του 16ου αιώνα. Πάνω σε ένα τραπέζι έχει απλώσει τσουκνίδες για να ξεραθούν· «κάνει καλό στον προστάτη». «Να πας πάνω από το χωριό, στον δρόμο για τον άγιο Κωνσταντίνο θα βρεις τα ερείπια των γενοβέζικων κάστρων, έχει και πολύ ωραία θέα». Πήγα με το τελευταίο φως· ερείπια, δυο φροντισμένες εκκλησίες, από κάτω τα χωριά του Κάμπου και η θάλασσα. Νοτιάς σήμερα και η υγρασία περιόρισε τη θέα.
