γράφει ο Γιώργος Χατζελένης
Η δολοφονία του Ζακ Κωστόπουλου στην Ομόνοια δε μπορεί να θεωρηθεί ως ένα ακόμη συνηθισμένο περιστατικό βίας, καθώς τόσο η εξέλιξη όσο κι η εξιχνίαση του εγκλήματος κάνουν όλο και πιο εμφανή την κατάπτωση της ελληνικής κοινωνίας.
Η αλήθεια είναι πως αν δεν υπήρχε κάποιος να καταγράψει το έγκλημα, θα μαθαίναμε από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης ότι ένας ναρκομανής μπήκε σε ένα κοσμηματοπωλείο να κλέψει αλλά στη προσπάθεια του να διαφύγει σπάζοντας τη βιτρίνα τραυματίστηκε θανάσιμα. Ο κοσμηματοπώλης θα παρουσιαζόταν ως ένα ακόμη θύμα του πολύπαθου κέντρου της Αθήνας και κάποιοι μάρτυρες θα μιλούσαν για την κατάντια της Ομόνοιας και των γύρω δρόμων κάτι το οποίο θα συνοδευόταν με βίντεο και φωτογραφίες ναρκομανών και μεταναστών. Και κάπως έτσι η υπόθεση θα έκλεινε προτού ανοίξει.
Όμως το βίντεο που βγήκε στην δημοσιότητα, παρουσιάζει την πικρή αλήθεια που προσπαθεί με κάθε τρόπο η ελληνική κοινωνία να αποκρύψει. Αναφέρομαι στην επικράτηση δυο ανησυχητικών συναισθημάτων, του φόβου και του μίσους. Έπειτα η εικόνα των δυο προσώπων που βαράνε λυσσαλέα τον αδύναμο Ζακ, μαρτυρά την ηθική κατάρρευση της εγχώριας αστικής τάξης . Αποδεικνύει την τραγικότητα του να δρα ο καθένας μας χωρίς να σκέφτεται.
Ο φόβος και το μίσος έχουν αδρανοποιείσαι αυτό το χάρισμα που μας εντάσσει στα νοήμονα ζώα. Ο διάλογος κι η αλληλεγγύη έχουν αντικατασταθεί από τα νεύρα και τη βιαιότητα, φτάνοντας στο σημείο να επαληθευτούν τα λόγια μιας εκ των σπουδαίων πολιτικών φιλοσόφων του 20αι, της Χάνα Άρεντ, η οποία είχε πει πως «Η βία αρχίζει εκεί όπου σταματάει ο Λόγος».
Πιο επικίνδυνη όμως από τη κάθε μορφής βία, είναι η επίγνωση του κακού τόσο από τους πρωταγωνιστές όσο κι από τους υπόλοιπους πολίτες. Η συγκάλυψη, η σιωπή κι η αδιαφορία προμηνύουν την περαιτέρω καταβαράθρωση της κοινωνίας μας.
Όσο για τη δολοφονία της οδού Γλάδστωνος, μου θυμίζει κάτι από Δεκέμβρη του 2008 και Σεπτέμβρη του 2013, με την μόνη διαφορά πως αυτή τη φορά η οργή είναι βουβή, παρ’ όλο που αρχίζει να γίνεται αισθητός ένας χρόνιος υπόγειος κοχλασμός. Κι εδώ προκύπτει ένα ερώτημα που είχαν θέσει το 1992 οι αγαπημένοι μας Στέρεο Νόβα, μέσα από το εκπληκτικό τους τραγούδι «Το Παιχνίδι της Εξουσίας». Τελικά ποιος έχει τη δύναμη, «αυτός που χτυπάει ή αυτός που πονάει;». Μήπως κάποια στιγμή πρέπει να δοθεί μια απάντηση σ’ αυτό;
