γράφει η Ερμιόνη Φρεζούλη
Η κυβέρνηση υπέγραψε τη Συμφωνία ΕΕ-Τουρκίας και από τις 20 του Μάρτη τα hotspot στα νησιά έγιναν αυτό που όλοι, ή σχεδόν όλοι, περιμέναμε: φυλακές. Θεώρησαν δεδομένο, κυβέρνηση και υπουργείο, ότι όλα θα συνέχιζαν να γίνονται όπως πριν, όταν ήταν ανοιχτά κέντρα καταγραφής για ολιγοήμερη παραμονή.
Πολλοί τώρα κατηγορούν τις ΜΚΟ γιατί έφυγαν, γιατί έπραξαν το αυτονόητο, και αρνήθηκαν να νομιμοποιήσουν μια φυλακή. Οι ΜΚΟ δεν είναι παντός καιρού. Έχουν εθελοντές και μέλη, αρχές και καταστατικά, και χρηματοδότες που δεν είναι μόνο η ΕΕ. Και όση κριτική και αν μπορούμε να κάνουμε, και δικαίως σε πολλές από αυτές, έχουν δεσμεύσεις. Όταν η ίδια η Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους πρόσφυγες, ο πλέον αρμόδιος φορέας, καταγγέλλει τόσο τη Συμφωνία ΕΕ-Τουρκίας, όσο και τις διαδικασίες και συνθήκες κράτησης, γίνεται κατανοητό ότι τα πράγματα δεν είναι πλέον όπως πριν.
Και μέσα στη Βιάλ υπάρχουν άνθρωποι χωρίς παπούτσια και ρούχα, χωρίς είδη προσωπικής υγιεινής, τη στιγμή που υπάρχουν πολλοί χώροι στη Χίο γεμάτη με τέτοια είδη, όπως και τα κοντέινερ-αποθήκες που είναι μέσα στη Βιάλ. Ποιος όμως θα μοιράσει πράγματα σε 1.700 εξαθλιωμένους ανθρώπους και με ποια διαδικασία, όταν οι υπάλληλοι είναι μετρημένοι στα δάχτυλα;
Το υπουργείο έκλεισε τα χότσποτ, δεν φρόντισε όμως να τα στελεχώσει. Οι ελάχιστοι υπάλληλοι της Υπηρεσίας Πρώτης Υποδοχής, Ασύλου, κ.λπ., χωρίς καν τα βασικά εργαλεία δουλειάς (γάντια και άλλα είδη ατομικής υγιεινής), χωρίς υπολογιστές και γραφική ύλη, προσπαθούν μόνοι τους (έχοντας προσληφθεί, σημειώστε, με 8μηνες συμβάσεις της κοινωφελούς εργασίας) να μαζέψουν τα αμάζευτα, τις ανεπάρκειες ενός κρατικού μηχανισμού που αποφασίζει και εφαρμόζει χωρίς να έχει φροντίσει για τα στοιχειώδη.
Στη ΒΙΑΛ έχουν αφεθεί στην τύχη τους οι 1.700 πρόσφυγες που κρατούνται αδίκως, χωρίς να τους παρέχονται στοιχειώδη δικαιώματα και πληροφόρηση (αφού κανείς δεν ξέρει τι θα γίνει για να πει και σε αυτούς), αλλά και οι εργαζόμενοι.
