Παρατείνεται μέχρι τις 27 Ιούνη η έκθεση του Στρατή Βογιατζή «Οι Άνθρωποι της θάλασσας» στην Sala Dogana του Palazzo Ducale της Γένοβας, με την επιμέλεια της Αφροδίτης Οικονομίδου. Μια έκθεση που σημειώνει μεγάλη επιτυχία λόγω της υψηλής αισθητικής της αξίας και του φορτισμένου σε ένταση περιεχομένου της
Μια δουλειά αφιερωμένη στους Ψαράδες της Μεσογείου που ξεκίνησε στη Χίο, τον Ιούλιο του 2007. Μέτα από 5 χρόνια φωτογραφήσεων σε εννέα χώρες της Μεσογείου (Ελλάδα, Ιταλία, Γαλλία, Τουρκία, Τυνησία, Αίγυπτο, Ισπανία, Λίβανο, Μαρόκο) ο Χιώτης φωτογράφος καταφέρνει να ολοκληρώσει μια τεκμηριωμένη ιστόριση της ζωής των ψαράδων, αποτίοντας φόρο τιμής σε αυτό το αρχαίο επάγγελμα που μοιάζει να μην άλλαξε με την πάροδο των αιώνων. Μια δουλειά σκληρή και κοπιαστική αλλά την ίδια στιγμή υπερβατική, αρχέγονη που επαναλαμβάνεται ευαλαβικά στο χρόνια για αιώνες.
Ο Στρατής Βογιατζής διεισδύσει στον κόσμο των ανθρώπων της θάλασσας -έναν κόσμο τόσο διαφορετικό από εκείνον των ανθρώπων της στεριάς- και βιώνει σαν ένα μεγάλο προνόμιο την δυνατότητα να γνωρίσει τα μυστικά τους, να δει πως δαμάζουν τους ανέμους και τα κύματα, να μάθει πως ακολουθούν τις θαλάσσιες οδούς, να ακούσει τις απίστευτες ιστορίες τους. Ταξιδεύοντας μαζί τους ζει μια μοναδική εμπειρία και δημιουργεί μια αληθινή σχέση με την απλότητα και την μεγαλοπρέπεια της θάλασσας. Με την τέχνη του και την ευαισθησία του ο φωτογράφος μετατρέπει αυτά τα έντονα συναισθήματα σε εξαιρετικές εικόνες, απέριτες αλλά γεμάτες ενέργεια, που μεταφέρουν στον θεατή τη δύναμη και τη μοναδικότητα ενός σχεδόν άγνωστου κόσμου. Η εργασία αυτή θεωρείται μοναδική στο εύρος της και στην καλλιτεχνική της αρτιότητα.
Ο σημαντικός Γαλλό-Ισπανός ποιητής Rafael Garido γράφει για την εργασία του Στρατή «Οι άνθρωποι της θάλασσας είναι το θέμα που προσεγγίζει ο δημιουργός, μέσα από την οπτική του ναυαγίου, επενδεδυμένο με μία βαρύτητα – με μία τεταμένη ηρεμία, πρόωρη, όπου χειρονομίες και εκφράσεις, μάτια και χέρια αποκαλύπτουν μέσα στο ημίφως, διακριτικά, την ένταση . Αυτή είναι που βαραίνει τις φιγούρες και τις σφίγγει, όχι γύρω από ένα κέντρο, αλλά στις σκιές που διασχίζουν την περιοχή των ορίων».