γράφει ο Τέλης Τύμπας
Μέσα σε λίγα χρόνια νεοφιλελεύθερης πολιτικής, από τον Ρήγκαν στον Μπους, οι ΗΠΑ απώλεσαν μια παράδοση πολλών δεκαετιών με θετικότατο ισοζύγιο εισαγωγών-εξαγωγών βιομηχανικών προϊόντων. Κάτι αντίστοιχο έγινε και στην Ευρώπη, με εξαιρέσεις που απλά επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Επιτροπές ειδικών στην βιομηχανική και τεχνολογική πολιτική του ΜΙΤ και άλλων πολυτεχνείων και πανεπιστημίων των ΗΠΑ, οι οποίες συγκροτήθηκαν τα τελευταία χρόνια για να μελετήσουν το φαινόμενο, υιοθετούν την περιγραφή των ΗΠΑ του νεοφιλελευθερισμού ως η ‘κοινωνία Walmart’. Το Walmart είναι το αμερικανικό ισοδύναμο του ευρωπαϊκού Lidl. Και τα δύο είναι σύμβολα μαζικής αγοράς προϊόντων τα οποία παράγονται αντίστοιχα μαζικά σε εργοστάσια άλλων χωρών. Οι κοινωνίες Walmart (ΗΠΑ) και Lidl (ΕΕ) δεν αντιστοιχούν σε κάποια ‘μεταβιομηχανική’, όπως συχνά υποτίθεται, κοινωνία. Εξαρτώνται άλλωστε περισσότερο από ποτέ από τη μαζική παραγωγή βιομηχανικών προϊόντων. Μόνο που τα προϊόντα αυτά, από εσώρουχα μέχρι υπολογιστές, εισάγονται σε ΗΠΑ και ΕΕ από εργοστάσια που βρίσκονται αλλού (στα εργοστάσια αυτά επικρατούν συνθήκες αντίστοιχες ή χειρότερες με αυτές που είχε περιγράψει ο Ένγκελς στο μνημειώδες έργο του για την μαζική δυστυχία της εργατικής τάξης στην περήφανη κατά τα άλλα για την βιομηχανική πρωτοπορία της φιλελεύθερη Αγγλία). Όπως μελαγχολικά διαπιστώνουν οι μελετητές των ακαδημαϊκών επιτροπών, οι κοινωνίες Walmart και Lindl πλεονεκτούν αποφασιστικά μόνο σε εξαγωγές προϊόντων υψηλής τεχνολογίας από τη στρατιωτική βιομηχανία.
Και πως αναπαράγεις την ισχύ σου όταν πλεονεκτείς μόνο σε αυτή την συγκεκριμένη βιομηχανία; Με πόλεμο, με τον οποίο παράγεται αγορά για τα προϊόντα υψηλής τεχνολογίας της στρατιωτικής βιομηχανίας. Το αναγνώρισε πολύ καθαρά σε μια πρόσφατη αυτοβιογραφική του δήλωση ο πατέρας πρόεδρος Μπους, προσπαθώντας να προστατεύσει τον δεύτερο γιο του που θέλει να γίνει πρόεδρος από την αρνητική παρακαταθήκη του πολέμου στο Ιράκ που χρεώνεται στον πρώτο γιο του: πολιτικά δεν ήθελε ο γιος μου τον πόλεμο, τον επέβαλαν ο Ντόναλντ Ράμσφελντ και ο Ντικ Τσένι, οι άνθρωποι της στρατιωτικής βιομηχανίας. Μιλάμε φυσικά για τον πόλεμο με τον οποίο άρχισαν να κλιμακώνονται όλα αυτά που βλέπουμε και ζούμε γύρω μας αυτές τις μέρες. Τον πόλεμο του οποίου την διευρυμένη αναπαραγωγή έχουν τελικά ανάγκη οι κοινωνίες Walmart-Lidl για να συντηρούνται ως τέτοιες. Που σημαίνει ότι δεν γλυτώνουμε από τη φρίκη κάποιων τζιχαντιστών της Ανατολής αν δεν γλυτώσουμε ταυτόχρονα κι από τους φονταμενταλιστές της στρατιωτικής βιομηχανίας της Δύσης και την ‘κοινωνία Walmart-Lidl’ του νεοφιλελευθερισμού που τους έχει εκθρέψει.
