Γράφει η Ερμιόνη Φρεζούλη
Καταιγιστικά παραμένουν τα γεγονότα στα νησιά μας. Στη Χίο, μετά τα γεγονότα στο λιμάνι, κρύψαμε πάλι τους πρόσφυγες σε Σούδα και ΔΗΠΕΘΕ (εκεί βέβαια κάπως φαίνονται, γεγονός μάλλον ενοχλητικό για κάποιους) οπότε επήλθε ξανά και για λίγο η ησυχία, η τάξις και η ασφάλεια. Χθες βέβαια άνοιξαν οι πόρτες τις ΒΙΑΛ για όσους κρατούνταν παράνομα πέραν του 25ημερου και αυτό έφερε πάλι στο προσκήνιο τους «αγανακτισμένους» κατοίκους που κινδυνεύουν από τους πρόσφυγες που κυκλοφορούν ελεύθερα. Από τους ελάχιστους πρόσφυγες που όπως φαίνεται τόλμησαν να βγουν από τη ΒΙΑΛ.
Ταυτόχρονα το κράτος είπε να βάλει τέλος και στους «ενοχλητικούς». To Soli Cafe στη Χίο και η No Borders Kitchen στη Λέσβο εκκενώθηκαν. Στο Soli Cafe, λέει, συντελούνταν παράνομες πράξεις και πλέον δεν εξυπηρετούσε το σκοπό για τον οποίο είχε δημιουργηθεί. Η αλήθεια είναι ότι δεν πολυκαταλάβαμε ποιες ήταν οι παράνομες πράξεις, μιας και το μόνο που βρέθηκε ήταν η μικροποσότητα χασίς σε άτομο που βρίσκονταν στο χώρο.
Η ενορχηστρωμένη επίθεση ενάντια στους εθελοντές, εκείνους που στην αρχή έβαλαν πλάτη και τους οποίους ευγνωμονούσαν όλοι, από την κεντρική κυβέρνηση και την ΕΕ, μέχρι την τοπική αυτοδιοίκηση, έχει ξεκινήσει εδώ και καιρό. Τους τελευταίους μήνες οι εθελοντές φταίνε για όλα, είναι οι υποκινητές των «άβουλων» προσφύγων και μεταναστών. Και προφανώς η επίθεση θα ξεκινούσε από τους πιο αδύναμους, εκείνους που είχαν τα μικρότερα ερείσματα στις τοπικές κοινωνίες. Τους διαφορετικούς. Εκείνους που «προκαλούν» τις τοπικές κοινωνίες γιατί έχουν «αυτοσχέδια» πανό, έχουν ράστα μαλλιά και ντύνονται περίεργα. Και για τους οποίους κανένας δεν βγήκε να πει μια καλή κουβέντα. Κανένας δεν βρέθηκε να τους υποστηρίξει, πλην ελαχίστων ενδεχομένως εξαιρέσεων.
Ας το προσέξουμε όμως λίγο παραπάνω αυτό, γιατί έρχεται και η σειρά των υπόλοιπων, των πιο δικών μας, των πιο ελεγχόμενων. Οι απειλές για την εκκένωση των ΠΙΚΠΑ της Λέσβου και της Λέρου είναι στην ημερήσια διάταξη. Αυτοοργανωμένες δομές που κάλυψαν την ανικανότητα και ανετοιμότητα κράτους και τοπικής αυτοδιοίκησης είναι και αυτές πλέον ύποπτες.
Δεν θα πούμε τίποτα ούτε για αυτές; Ας μην ξεχνάμε την, επίκαιρη όσο ποτέ, ρήση του Μπρεχτ*:
Όταν ήρθαν να πάρουν τους τσιγγάνους δεν αντέδρασα.
Δεν ήμουν τσιγγάνος.
Όταν ήρθαν να πάρουν τους κομμουνιστές δεν αντέδρασα.
Δεν ήμουν κομμουνιστής.
Όταν ήρθαν να πάρουν τους Εβραίους δεν αντέδρασα.
Δεν ήμουν Εβραίος.
Όταν ήρθαν να πάρουν εμένα,
Δεν είχε απομείνει κανείς για να αντιδράσει.
