γράφει ο Σιδερής Τσούρος
Διανύουμε μια από τις κρισιμότερες περιόδους του σύγχρονου ελληνικού κράτους, αυτό το γνωρίζουμε, το βιώνουμε καθημερινά. Η τραγωδία είναι ότι βρεθήκαμε σε αυτή τη δίνη με το χειρότερο πολιτικό προσωπικό που θα μπορούσε να υπάρξει. Ούτε αυτό είναι βέβαια κάτι καινούργιο! Όπου και αν κοιτάξεις, τους προηγούμενους, τους σημερινούς, αυτούς που πρόκειται να έρθουν, σε πιάνει απελπισία. Ένδεια στρατηγικού σχεδιασμού και οράματος, έλλειμμα πολιτικού υπόβαθρου, ανυπαρξία σοβαρότητας και αισθήματος κοινωνικής ευθύνης.
Φυσικά η σημερινή κατάσταση δεν προέκυψε ούτε μέσα σε κάποιους μήνες ή χρόνια, αλλά είναι το επακόλουθο διεργασιών μέσα από δεκαετίες που άφησαν βαθιά σημάδια στα αντανακλαστικά της κοινωνίας.
Από τα εύκολα λεφτά της δεκαετίας του ’80, στα αεριτζίδικα και δανεικά χρήματα της δεκαετίας του ΄90, τις αυταπάτες της ισχυρής Ελλάδας και της χρυσοπληρωμένης ολυμπιάδας του 2004, με την τελευταία να μοιάζει σήμερα περισσότερο με κακόγουστη φάρσα…
Άκρατος καταναλωτισμός, αποθέωση του χρήματος, του ατομισμού και της lifestyle καλοπέρασης, και ταυτόχρονα περιθωριοποίηση της πολιτικής, του κοινωνικού ελέγχου, της συμμετοχής. Η ενασχόληση με την πολιτική έγινε «ντεμοντέ» και αφέθηκαν τα πολιτικά κόμματα, άλλα περισσότερο και άλλα λιγότερο, έρμαια καιροσκόπων, χωρίς παιδεία αλλά και χωρίς ενδοιασμούς. Και αυτή η πραγματικότητα με τη σειρά της δημιούργησε ένα φαύλο κύκλο. Ελάχιστοι σοβαροί άνθρωποι θέλησαν να δραστηριοποιηθούν στον πολιτικό στίβο και αυτούς συνήθως τους ξερνούσε το σύστημα και τους έβγαζε στο περιθώριο. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, μεγάλα ή μικρά πολιτικά τζάκια, τοπικοί βαρόνοι και κομματάρχες πλιατσικολόγησαν, διέφθειραν και κατασυκοφάντησαν το δημόσιο τομέα προκειμένου να συντηρούν την εκλογική τους επιβίωση.
Και τώρα που δεν υπάρχουν λεφτά; Αν κάτι προσφέρει αυτή η καταστροφική επέλαση του νεοφιλελευθερισμού είναι η συνειδητοποίηση από αυξανόμενη μερίδα των πολιτών ότι η κατάσταση δεν αλλάζει με εναλλαγές κυβερνήσεων. Ούτε με αλλαγή νομίσματος θα πρόσθετα. Τα προβλήματα είναι πολύ πιο βαθιά, αφού συνδέονται με τις καταναλωτικές συνήθειες, τον αχαλίνωτο καπιταλισμό που διαστρέβλωσε τα κοινωνικά πρότυπα, τη σμίκρυνση σε σημείο εξαφάνισης του πρωτογενούς τομέα, της αγροτικής και κτηνοτροφικής Ελλάδας. Ακόμη και το δήθεν βαρύ πυροβολικό της ελληνικής οικονομίας, ο τουρισμός, αποδείχτηκε πως εύκολα μπορεί να καταστραφεί από απρόβλεπτους παράγοντες, όπως το προσφυγικό πρόβλημα.
Φαίνεται ότι χρειάζεται χρόνος. Ικανό διάστημα ώστε να εμπεδωθούν τα νέα δεδομένα, να διαμορφωθεί συλλογική κοινωνική συνείδηση και να επαναξιολογηθούν περίπου τα πάντα! Και επειδή η Ελλάδα ούτε ήταν ποτέ ισχυρή, ούτε εύκολα θα γίνει, αλλά και ούτε μπορεί να λειτουργήσει με μια κοινωνικο-οικονομική διάρθρωση τύπου City του Λονδίνου, δηλαδή μια οικονομία βασισμένη στο κεφάλαιο και στις υπηρεσίες, όπως οραματιζόταν ο Σημίτης…. η επιστροφή σε αυτά που απλόχερα μπορεί να παράξει η ελληνική φύση είναι αναπόφευκτη. Αλλά όπως είπαμε χρειάζεται χρόνος. Τότε ενδεχόμενα να φανερωθεί και το νέο πολιτικό προσωπικό που θα εμπνέεται από άλλη φιλοσοφία και πρακτικές!
