γράφει ο Σιδερής Τσούρος
Ποτέ δεν ήμουν προσωπολάτρης, αλλά τη Ζωή Κωνσταντοπούλου τη συμπαθώ. Παρά τη θεσμολαγνεία της και τον περιρρέοντα ναρκισσισμό της, μου είναι αρκετό ότι είναι πάντα εύστοχη και καυστική, σπάζοντας τα νεύρα (και όχι μόνο) σε μια σειρά από αντιπαθέστατους αλητήριους και επιτήδειους της πολιτικής ζωής.
Όμως έως εκεί. Να της αποδίδονται ιδιότητες πολιτικού ηγέτη που θα πάρει πάνω της την υπόθεση της Αριστεράς στην Ελλάδα, είναι ιδεασμός που φανερώνει αδυναμία ανάλυσης της σημερινής πολιτικής συγκυρίας και των απαιτήσεων των πολιτών για πρόταση με όραμα, ιδεολογική ταυτότητα και αυθεντικά εναλλακτική πρόταση.
Την ίδια στιγμή η ίδια η Κωνσταντοπούλου ενώ έχει αποδείξει ότι μπορεί θαυμάσια να υπερασπιστεί αξίες όπως η Δημοκρατία και η Διαφάνεια αδυνατεί να παρουσιάσει ένα συγκεκριμένο ιδεολογικό υπόβαθρο, αλλά περιορίζεται σε μία καταγγελτική πολιτική πρόταση η οποία δυστυχώς, δεδομένης της πολυπλοκότητας της οικονομικής συγκυρίας, αλλά και του αλυσοδέματος της χώρας στον Ευρωκρατικό ζουρλομανδύα, απλά δεν είναι αρκετή! Η απερχόμενη Πρόεδρος της Βουλής δεν δείχνει να απομακρύνεται από μια γενικόλογη φιλολογική θεώρηση περί ευρωπαϊκής αριστεράς και ευρωπαϊκών αξιών, αναφορές από την πάλαι ποτέ ανανεωτική αριστερά και τον παλιό Συνασπισμό. Ποιος στα αλήθεια πιστεύει ότι η ανάλυση αυτή δεν έχει πλέον ξεπεραστεί με τρόπο τραγικό από την πραγματικότητα της νεοφιλελεύθερης Ευρωπαϊκής Ένωσης. Πολύ περισσότερο, ποιος μπορεί να υποστηρίξει ότι αυτή η Ευρωπαϊκή Ένωση, που έχει δομηθεί προκειμένου να διευκολύνεται το μεγάλο κεφάλαιο και οι ολιγάρχες, μπορεί να βελτιωθεί ή να λειτουργήσει υπέρ των αδυνάτων!
Αλλά ακόμη και στην υπόθεση του χρέους η θέση της Κωνσταντοπούλου είναι μισερή. Και εξηγούμαι: Ορθά υποστηρίζει ότι το χρέος είναι παράνομο, επαχθές και επονείδιστο. Αλλά πραγματικά η Κωνσταντοπούλου τι πιστεύει; Θα πάμε να πούμε στον Σόιμπλε «ξέρετε δεν σας πληρώνουμε γιατί το χρέος είναι επαχθές;» Και μετά; Καμία απάντηση ή νύξη για την αναπόφευκτη και αναγκαία ρήξη όταν όπως αναμένεται οι Γερμανοί θα δείξουν τα δόντια τους. Τα γράφω όλα αυτά όχι επειδή θέλω να μειώσω το πολιτικό μέγεθος της Κωνσταντοπούλου, αλλά γιατί απλά το πρόβλημα δεν εστιάζεται πλέον στα πρόσωπα. Δυστυχώς χωρίς έναν ολοκληρωμένο και αξιόπιστο οδικό χάρτη για μια εναλλακτική, αντικαπιταλιστική πορεία της χώρας, δίχως ενημέρωση των πολιτών και ένα πολύ αναλυτικό πρόγραμμα για το πώς μπορεί να υπάρξει πορεία της χώρας εκτός της ΕΕ, το μόνο που πετυχαίνουμε είναι να ενισχύουμε τη λογική του ευρωμονόδρομου και τελικά τη διαιώνιση των μνημονίων. Δεν αρκεί να λες ότι είσαι αντιμνημονιακός. Αυτό δοκιμάστηκε και με τον ΣΥΡΙΖΑ και αποδείχτηκε ότι δεν ήταν αρκετό! Ας ελπίσουμε ότι το μήνυμα αυτό θα γίνει αντιληπτό από τα κομματικά επιτελεία…
